Πολεμικών αναμνήσεων συνέχεια καθώς τις ξαναζωντανεύει ο εφιαλτικός πόλεμος στην Ουκρανία. Την προηγούμενη Κυριακή συμπύκνωσα τις παιδικές αναμνήσεις μου από τον πόλεμο του ’40 που έζησα παιδί 10 ετών στη γενέτειρά μου Ερμούπολη Σύρου. Ξεκίνησαν με τη νικηφόρο αντιμετώπιση των ιταλικών στρατευμάτων στο μέτωπο της Αλβανίας και κατέληξαν στην κατάρρευση της άμυνάς μας, όταν μας επετέθησαν και οι Γερμανοί. Ετσι άρχισε η τετράχρονη Κατοχή. Σκοτεινή, επώδυνη. Εφιάλτης διαρκείας η πείνα. Δραματικές ελλείψεις σε όλα τα τρόφιμα. Με δελτίο μια φέτα μαύρο ψωμί κατ’ άτομο ημερησίως. Παντελής έλλειψη ακόμα και του ελαιολάδου. Βασική τροφή μας σκουληκιασμένα όσπρια, που διανέμονταν με το σταγονόμετρο κι αυτά, και βραστά χόρτα που μάζευε ο παππούς μου από τα γύρω βουνά. Η πείνα που έπληξε τότε την Ερμούπολη λέγεται ότι ήταν η χειρότερη σε όλη την Ελλάδα. Καθημερινοί οι θάνατοι από ασιτία. Οι πεινασμένοι κατέρρεαν στον δρόμο και τα κάρα του δήμου μάζευαν κάθε μέρα δεκάδες νεκρούς.
Η απειλή θανάτου χτύπησε και την πόρτα του σπιτιού μας. Η μητέρα μας και η γιαγιά άρχισαν να πρήζονται ως αποτέλεσμα της ασιτίας. Οικογενειακό συμβούλιο αναζήτησε διέξοδο σωτηρίας. Μια μονοκατοικία που είχαμε στην Αθήνα πουλήθηκε όσο-όσο και με το τίμημα ναυλώσαμε ένα μικρό τρεχαντήρι με προορισμό τη Σαντορίνη. Σε αντίθεση με τη Σύρο, η Σαντορίνη είναι ιδιαίτερα εύφορο νησί. Επιπλέον ο παππούς μου είχε εκεί στην ιδιοκτησία του δύο αμπέλια και ένα χωράφι που υπόσχονταν να κορέσουν την πείνα μας. Ετσι φορτωμένοι σαν σαρδέλες στο μικρό κατάστρωμα του τρεχαντηριού, γεμάτοι ελπίδες και όνειρα, περάσαμε ένα ακόμα εφιαλτικό τριήμερο. Μεγάλη θαλασσοταραχή με κύματα που σάρωναν το κατάστρωμα και τους επιβάτες του και με πρόσθετο διαρκή φόβο τις νάρκες με τις οποίες ήταν κατάσπαρτο το Αιγαίο.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
