Ζωγραφίζοντας τον κόσμο του Κοσμά Πολίτη

«Τι συνδέει το λεμονοδάσος με την αρχαιότητα; Ισως είναι κάτι που μέσα στον σημερινό, σκοτεινό κόσμο μας να αναζητά «τις φωτεινές και παιχνιδιάρικες σταλαγματιές του ήλιου»». Ο Γιάννης Ψυχοπαίδης, στον οποίο ανήκει ο προβληματισμός, αναζήτησε επίμονα αυτό το «κάτι» προκειμένου να δημιουργήσει μια σειρά έργων για μια έκθεση στην γκαλερί Citronne στον Πόρο όταν του το ζήτησε η διευθύντριά της, Τατιάνα Σπινάρη-Πολλάλη. Το βρήκε λοιπόν μέσα στο μυθιστόρημα «Λεμονοδάσος» του Κοσμά Πολίτη, ενός από τους σημαντικότερους πεζογράφους της γενιάς του ’30. «Διαβάζοντας το βιβλίο σού δημιουργείται η αίσθηση μιας μεγάλης ελευθερίας όπως και της αναζήτησης ενός νέου αισθήματος του κόσμου. Ενα πλαίσιο δηλαδή που προσομοιάζει με τη φύση στην απόλυτη μορφή της. Το λεμονοδάσος είναι ένας παράδεισος και κυριολεκτικός και μεταφορικός» θα πει ο εικαστικός.

Εξ ου και ο Ψυχοπαίδης παρουσιάζει στη Citronne την έκθεση «Λεμονοδάσος – Ημερολόγια ενός Kαλοκαιριού». Μια σειρά νέων έργων, 67 μικρών καμβάδων τοποθετημένων σε μια σειρά που διατρέχει τους τοίχους της γκαλερί σαν τις σελίδες ενός βιβλίου, «τα εικαστικά ημερολόγια ενός καλοκαιριού» ή σαν στιγμιότυπα μιας κινηματογραφικής ταινίας. Σε κάθε έναν από αυτούς έχει ζωγραφίσει λεμόνια μαζί με καθημερινά ασήμαντα αντικείμενα – ένα σπασμένο κεραμίδι, ένα ξύλο που έχει ξεβράσει η θάλασσα – και «μας περιβάλλουν σαν φραγκμέντα» όπως θα πει χαρακτηριστικά ο ζωγράφος. Στην ουσία πρόκειται για «μια τεράστια νεκρή φύση που δεν τελειώνει ποτέ και αναπτύσσεται στο άπειρο», ένα σύνολο από μικρόκοσμους ζωγραφισμένους πάνω σε ένα «αναστοχαστικό μαύρο» που θέτουν τελικά ερωτήματα για την ίδια τη φύση της τέχνης, συγκεκριμένα «της νεκρής φύσης με την κλασική παραδοσιακή έννοια όπως την έχουμε εισπράξει ως παράδοση μέσα από τη μεγάλη «σκοτεινή» ζωγραφική από την Αναγέννηση και μετά».