Το πιο ψηλό σημείο της Χώρας της με τα παράθυρά του να κοιτάζουν αχόρταγα το Αιγαίο. Η πανέμορφη θέα από το Κάστρο της Νάξου, συγκεκριμένα από το Πολιστιστικό Κέντρο στην πρώην Σχολή Ουρσουλινών, είναι ένας θελκτικός παράγοντας αλλά δεν αρκεί για να καταστήσει μια έκθεση σημαντική για έναν καλλιτέχνη ή για το κοινό του. Ομως «Η ώρα του μάγου», μια παρουσίαση 8 νέων έργων του Ηλία Παπαηλιάκη σε επιμέλεια του ιστορικού τέχνης Χριστόφορου Μαρίνου και διοργάνωση-παραγωγή του Δήμου Νάξου (συντονισμός Κατερίνα και Ειρήνη Σαχά) φέρει μια ιδιαίτερη βαρύτητα για άλλους, πολύ πιο ιδιαίτερους λόγους. Κατ’ αρχάς γιατί φέρνει στην επιφάνεια έστω και εμμέσως την ίδια τη σχέση του εικαστικού με το νησί. Ενα μέρος που επισκεπτόταν τα τελευταία χρόνια προκειμένου να μελετήσει την πολύτιμη συλλογή ειδωλίων στο Αρχαιολογικό Μουσείο της, τη δεύτερη μεγαλύτερη μετά του ΕΑΜ (το μουσείο της Νάξου πλέον είναι κλειστό γιατί βρίσκεται σε εξέλιξη η αναβάθμισή του).
«Ηταν ένα υλικό παρουσιασμένο με μουσειακούς όρους του 19ου και του 20ού αιώνα, μπορούσες να δεις έναν πολιτισμό στην πιο ριζική του αλήθεια. Πλησίασα τα ειδώλια, τα είδα σε σχέση με το σώμα μου και με βοήθησαν να λύσω έναν μεγάλο γρίφο: τι σημαίνει κλίμακα, ακρίβεια, σαφήνεια. Κλίμακα όχι ως προς τις διαστάσεις αλλά ως προς την πυκνότητα και τη συμπύκνωση. Πώς ένα μικρό σημείο μπορεί να αποτελεί και το κέντρο του σύμπαντος από μια άποψη. Η γλυπτική με ενδιαφέρει γιατί θέτει το ζήτημα του χώρου, ένα έργο πρέπει να λειτουργεί σε ύψος, πλάτος, βάθος. Πάντα την κοιτάζω για να δω τι μπορεί να πάρω από αυτή για τη ζωγραφική μου και βεβαίως για το σχέδιο το οποίο προσπαθώ να αποτυπώσω με ακρίβεια κάθε φορά. Αισθάνομαι λοιπόν ότι κάτι με συνδέει με αυτό το μέρος. Σαν να ωρίμασα καλλιτεχνικά, να απέκτησα μια παραπάνω ακρίβεια στην έκφρασή μου κοιτάζοντας το υλικό αυτού του μουσείου και έπρεπε κάπως να το επιστρέψω».
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
