Αγαπά όλους τους ρόλους του, ακόμα και εκείνους που έχουν μια πιο σκοτεινή πλευρά. «Είναι ανάγκη να ξέρω ότι έχει μια διαφορετική πτυχή, μια «αχίλλειο πτέρνα», μια ιστορία που κάπως τον έχει φέρει εκεί» θα πει στο «Βήμα» για τον ρόλο του Κοσμά Κοτρώτση που ενσαρκώνει εφέτος στις «Ψυχοκόρες» του ΑΝΤ1+. Ο ανιδιοτελής τρόπος που οι ήρωες του Eric-Emmanuel Schmitt μιλούν για την αγάπη, τον γοήτευσε στις «Αινιγματικές παραλλαγές» που ανεβαίνουν ξανά από τις 25 Οκτωβρίου, αυτή τη φορά στο θέατρο Βεάκη. Αραγε τι σημαίνει η αγάπη για τον Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη;
Τι σας έκανε να πείτε το ναι στις «Ψυχοκόρες»;
«Μου άρεσαν πάρα πολύ τα πρώτα σενάρια που μου έδωσαν οι άνθρωποι οι οποίοι τα έχουν γράψει με πολλή αγάπη. Μετέπειτα ήταν η συζήτηση με το cast των ηθοποιών. Τρίτον και βασικότερο, ότι είναι κομμάτια από αληθινές ιστορίες ανθρώπων που έχουν περάσει διάφορες στιγμές στη ζωή τους σε μια εποχή της Ελλάδας, που ουσιαστικά δημιουργείται ξανά μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, και στον τρόπο που μέσα από τις πιο δύσκολες συνθήκες, τα στοιχεία των χαρακτήρων βρίσκουν τις πιο ρομαντικές και αγαπημένες τους στιγμές. Βλέπουμε την ανάγκη των ανθρώπων για την επιβίωση, την ανάγκη των ανθρώπων να ξαναβρεθούν, την αγάπη στην οικογένεια. Οπως η ίδια η ζωή πολλές φορές μας φέρνει σε δρόμους που ούτε και εμείς οι ίδιοι τους περιμένουμε. Οπως συμβαίνει και καθημερινά στη ζωή μας».
Το γεγονός ότι η σειρά βασίζεται σε αληθινές ιστορίες έχει ένα επιπρόσθετο βάρος για εσάς;
«Δεν θα έλεγα βάρος, αλλά μου δημιουργεί περισσότερο την ανάγκη να δημιουργήσω ξανά μαζί με τους συνεργάτες μου ένα σύμπαν και έναν κόσμο ο οποίος είναι, τουλάχιστον από την πλευρά του ρόλου μου, τόσο αμείλικτος και τόσο σκληρός όσο μου έχει γραφτεί. Κάνω έναν χαρακτήρα ο οποίος είναι αυτοδημιούργητος μεν, έχει όμως μια ισχυρή θέση στην Αθήνα της τότε εποχής. Από τρομερά πάθη δικά του και ευαισθησίες, θα έλεγα, λειτουργεί δυστυχώς αντίθετα από ό,τι ένας πιο καλοπροαίρετος και καλοσυνάτος άνθρωπος».
Είναι από τους πιο ανήθικους ρόλους που έχετε ενσαρκώσει;
«Είναι ο πιο ανάποδος από τους χαρακτήρες που έχω αγαπήσει. Είναι ένας άνθρωπος ακραίος στη συμπεριφορά του και σκληρός. Ομως η δική του διαδρομή είναι αυτή που τον έχει κάνει τόσο σκληρό και αμείλικτο».
Πάντα προσπαθείτε να βρείτε καλά χαρακτηριστικά στους ρόλους σας; Γιατί αισθάνομαι ότι κάπως τον δικαιολογείτε.
«Ολοι οι σπουδαίοι συγγραφείς ουσιαστικά αθωώνουν, με κάποιον τρόπο, τους χαρακτήρες τους. Οπότε αν εμείς δεν μπορούμε να βρούμε έναν τρόπο να αθωώσουμε την ύπαρξη των ηρώων αυτών, όσο σκληρή να είναι, τότε χάνουν οποιαδήποτε υπόσταση και φτιάχνουμε ένα «τέρας» το οποίο δεν υπάρχει. Για μένα είναι ανάγκη να ξέρω ότι έχει μια διαφορετική πτυχή, μια «αχίλλειο πτέρνα», μια ιστορία που κάπως τον έχει φέρει εκεί. Ελάχιστοι άνθρωποι νομίζω ιστορικά έχουν γεννηθεί και κάνει το απόλυτο κακό. Νομίζω ότι η συνθήκη έχει φτάσει τον ήρωά μου σε αυτό το κομμάτι».
Εφέτος έχουμε πολλές δραματικές σειρές και σειρές εποχής. Γιατί θεωρείτε ότι συμβαίνει αυτό; Είναι μια μόδα; Είναι δύσκολο σπορ η κωμωδία;
«Δεν νομίζω, έχουμε και κωμωδίες εφέτος. Σε όλα τα χρόνια της ζωής μας ήταν έτσι η τηλεόραση. Θυμάμαι τον εαυτό μου 6-7 ετών και στην τηλεόραση έπαιζε το «Μινόρε της αυγής». Από τότε οι άνθρωποι έχουμε μια ανάγκη ιστορικής αναζήτησης και μιας μνήμης στο παρελθόν. Ισως γιατί το σήμερα κάθε φορά είναι πολύ πιο σκληρό ή απρόσωπο. Ισως γιατί η ιστορία του πριν, μέχρι σήμερα, μας μαθαίνει και μας καλλιεργεί λίγο καλύτερα στο άγνωστο που έρχεται. Στη μυθοπλασία τώρα δεν ξέρω αν υπάρχει η έννοια της μόδας. Πολλές φορές η ανάγκη των ανθρώπων στρέφεται είτε στην κωμωδία είτε στο δράμα, ανάλογα με το τι αισθάνονται εκείνη την περίοδο».
Η τηλεόραση έχει γίνει πιο συντηρητική σήμερα;
«Δεν τη θεωρώ καθόλου συντηρητική. Ισα-ίσα έχει ανοίξει πολύ περισσότερα κομμάτια απ’ ό,τι στο παρελθόν. Συντηρητικούς βρίσκω τους ανθρώπους που έχουν μεγαλώσει με ιδανικά και σε άλλες εποχές. Γι’ αυτούς είναι δύσκολο να καταλάβουν το σήμερα, όπως γίνεται βέβαια και σε κάθε γενιά, απλά νομίζω ότι τα άλματα που γίνονται τα τελευταία χρόνια τεχνολογικά έχουν αλλάξει κατά πολύ τα δεδομένα».
Θεατρικά επιστρέφετε με τις «Αινιγματικές παραλλαγές» στο θέατρο Βεάκη.
«Επιστρέφουμε για να υλοποιήσουμε αυτό που είχαμε πριν από έναν χρόνο ακριβώς. Οτι οι «Αινιγματικές παραλλαγές» δεν είχαν τελειώσει και ότι θέλαμε, γιατί είχαμε παίξει ένα πολύ μικρό κομμάτι παραστάσεων, να ταξιδέψουμε ξανά σε αυτόν τον υπέροχο κόσμο».
Τι σας γοήτευσε περισσότερο σε αυτό το έργο;
«Οτι οι δύο άνδρες μιλούν με ανιδιοτέλεια για την αγάπη. Οτι ο χρόνος δεν υπάρχει. Αυτό δηλαδή που συνηθίζεται στις μέρες μας και όταν το βρίσκουμε είναι πολύ πολύτιμο και πραγματικά ουσιαστικό».
Τι σημαίνει αγάπη για εσάς;
«Αλληλεγγύη, συντροφικότητα, ενσυναίσθηση. Να αγκαλιάζουμε ο ένας τον άλλον καλύτερα. Δεν έχει να κάνει μόνο με τον άνθρωπο που αγαπάς ή ερωτεύεσαι. Χρειάζεται όλοι μεταξύ μας να αλληλοστηριχθούμε λίγο περισσότερο. Δεν πρέπει να μας φταίνε τόσο πολύ οι άλλοι, αλλά να μας φταίει και ο εαυτός μας. Από αυτόν να ξεκινάει η αναζήτηση και αυτός να προσφέρει με ανιδιοτέλεια τα περισσότερα πράγματα. Νομίζω ότι αυτό θα είναι ένα ουσιαστικό καλύτερο αύριο για όλους. Αν αύριο το πρωί ξυπνήσουμε και προσπαθήσουμε όλοι για όλους με έναν τρόπο, όσο ουτοπικό κι αν ακούγεται, ξεκινώντας όμως πρώτα από το σπίτι μας, φτιάχνοντας τον δικό μας χώρο, τους δικούς μας στόχους και μέσα από αυτούς να προσπαθούμε να τους κάνουμε με τις πιο ουσιαστικές αξίες. Μόνο έτσι νομίζω λειτουργικά θα φτιάξει καλύτερα όλο το κοινωνικό σύνολο. Ο τρόπος που έχουμε ο ένας απέναντι στον άλλον. Σήμερα βομβαρδιζόμαστε από αγένειες, απρέπειες, λάθη, από πολλά πράγματα καθημερινά και όλοι αναζητούμε από κάπου μια ευθύνη. Το καταλαβαίνω και έτσι πρέπει να είναι. Αλλά επί της ουσίας, αν ζητάμε από τον εαυτό μας ουσιαστικά την ευθύνη, ίσως κάπως τα πράγματα να γίνουν καλύτερα. Είναι πολύ ρομαντικό ίσως να το πιστεύω, αλλά έτσι ρομαντικά έχω ακουμπήσει και τους ρόλους που έχω αγαπήσει».
