Για μια μεγάλη μερίδα του κινηματογραφόφιλου κοινού, τη μεγαλύτερη ίσως, το είδος του μιούζικαλ εδώ και χρόνια δεν αποτελεί προτεραιότητα. Κάποιοι μάλιστα, απ’ όσο έχω καταλάβει, δεν το αντέχουν, δεν βλέπουν καν μουσικοχορευτικές ταινίες, λόγος για τον οποίο το κλασικά αμερικανικό κινηματογραφικό αυτό είδος άρχισε να φθίνει. Η πτώση του άρχισε στα χρόνια της δεκαετίας του 1960, τότε που το Χόλιγουντ άλλαζε και το «studio system» (μέσα στο οποίο το μιούζικαλ είχε ωριμάσει) έχανε σιγά-σιγά την παλιά του αίγλη. Ηταν η εποχή που ο αμερικανικός κινηματογράφος γινόταν πιο σκεπτόμενος, πιο ρεαλιστικός, λιγότερο φαντασμαγορικός και αρκετά πιο κυνικός.
Ωστόσο, μία από τις τελευταίες τεράστιες επιτυχίες του είδους ήταν το «West Side Story», που γυρίστηκε στις αρχές τής εν λόγω δεκαετίας, στην οποία δεκαετία θραύση έκαναν και άλλες ταινίες του είδους, μετρημένες όμως στα δάχτυλα του ενός χεριού. Η «Μαίρη Πόπινς», η «Μελωδία της ευτυχίας», το «Αλό Ντόλι» επίσης. Ηταν οι γλυκές εξαιρέσεις μέσα στη θάλασσα των ταινιών στην οποία αναζητούσες πια το μιούζικαλ με το μικροσκόπιο. Από τότε, το μιούζικαλ με αυτόν ακριβώς τον τρόπο επανερχόταν μια στο τόσο στα σινεμά, ως εξαίρεση στον κανόνα. Αλλες φορές με μεγάλη επιτυχία, άλλες όχι. Πρόσφατα παραδείγματα, η «Mamma Mia!» που έγινε παγκόσμια επιτυχία και απέκτησε και συνέχεια, αλλά και το περυσινό «Cats», που υπήρξε παγκόσμια καταστροφή και ίσως μία από τις χειρότερες ταινίες που έχουν γυριστεί ποτέ.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
