Γραμμένο το 1826, στο διάστημα της δεύτερης πολιορκίας του Μεσολογγίου, το πεζό «Η γυναίκα της Ζάκυθος» το ξαναδούλεψε ο Διονύσιος Σολωμός ως το 1829, αλλά τελικά το έργο έμεινε ημιτελές. Αιρετικό και αλληγορικό, αποτυπώνεται σκηνικά σε ένα ηχητικό και εικαστικό περιβάλλον σαν ένα σύγχρονο χορικό, μέσα από τη σκηνοθετική-κινηματογραφική ματιά της Αντζελας Μπρούσκου.
«Η γυναίκα της Ζάκυθος ανάμεσα σε ουρανό και γη, φως και σκοτάδι, μοιάζει μ’ ένα σκοτεινό παραμύθι όπου ο χρόνος και o χώρος συλλαμβάνονται όπως στον εφιάλτη του όνειρου. Εκεί που «τραυλίζει η ψυχή»» λέει η ίδια. «Με σκηνικό το ηρωικό Μεσολόγγι και την κοινωνία της Ζακύνθου να παρακολουθεί από τα παράλια τον απελπισμένο αγώνα τον πολιορκημένων, αναδύεται η απωθητική και τερατώδης μορφή της πλούσιας αριστοκράτισσας. Ο αφηγητής και παρατηρητής του έργου Διονύσιος Ιερομόναχος γίνεται ο επίγειος κριτής της, καθώς επικαλείται έναν τιμωρό θεό εκδικητή, που θα αποδώσει δικαιοσύνη για τις αμαρτίες της. Μέσα από τα μάτια του χαρακτηρίζεται ως Εχθρισσα του Εθνους και ταυτίζεται με την έννοια του απόλυτου Κακού».
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
