Το 1987 η Εθνική μας ομάδα στο μπάσκετ κατακτά το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στην Αθήνα κερδίζοντας στον τελικό τη Σοβιετική Ενωση. Ηταν η πρώτη και φυσικά η μεγαλύτερη επιτυχία του ελληνικού αθλητισμού σε ομαδικό άθλημα. Εναν χρόνο μετά κυκλοφορεί ο τελευταίος δίσκος των Φατμέ, το «Ταξίδι». Το τραγούδι «Είμαστε πια πρωταθλητές», εμπνευσμένο από εκείνη την επιτυχία, απλώνεται σαν καλό νέο σε όλη την Ελλάδα. Ενα τραγούδι σχεδόν διονυσιακό, για να περιγράψει εκείνο το μεθύσι αλλά και με αναφορές του Νίκου Πορτοκάλογλου στα κουσούρια της «φυλής», όπως το «ήμασταν πάντοτε παιχτάρες, μα δεν αλλάζαμε μπαλιές», αλλά και στη ματαιότητα ακόμη και των θριάμβων, στον στίχο «θα ξανάρθει η ρουτίνα και θα ξανάρθουνε βροχές». Λίγα χρόνια μετά, τα ονόματα εκείνης της φουρνιάς των σπουδαίων αθλητών μπήκαν στα στόματα όλων, στη διασκευή του τραγουδιού του Χρήστου Νικολόπουλου «Με το στόμα γεμάτο φιλιά», όπου έγινε «Με τον Γκάλη, τον Γιαννάκη… και τ’ άλλα παιδιά».
Στον επόμενο μεγάλο θρίαμβο, 17 χρόνια αργότερα, στη Λισαβόνα, όπου η Εθνική ποδοσφαίρου σήκωνε το ευρωπαϊκό κύπελλο, ήταν η σειρά του Βασίλη Τσιτσάνη να μπει στα χείλη όλων των ελλήνων φιλάθλων, έστω και ερήμην του, έστω και πολλά χρόνια από τον θάνατό του. Το περίφημο σύνθημα «Σήκωσέ το, το… τιμημένο – δεν μπορώ να περιμένω» είναι βασισμένο βέβαια στη μελωδία του τραγουδιού «Τα καβουράκια».
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
