Ο εμβληματικότερος ορχηστρικός δίσκος της ελληνικής δισκογραφίας ηχογραφήθηκε στη Νέα Υόρκη τον Απρίλιο του 1965, τα θέματά του όμως είχαν γραφτεί από τον Μάνο Χατζιδάκι τρία χρόνια πριν στο Παρίσι. «Δέκα τραγούδια για ορχήστρα στο ίδιο κλίμα» όπως τα χαρακτηρίζει ο Χατζιδάκις. Η παραγωγή ήταν του Κουίνσι Τζόουνς και έμελλε να είναι όχι μόνο ο δημοφιλέστερος δίσκος στην κατηγορία του αλλά τον συναντούμε ακόμη και σήμερα σε ψηλές θέσεις στις λίστες των πωλήσεων.
Από κανένα ορχηστρικό θέμα δεν προκύπτει ο γενικός τίτλος του δίσκου. Την ιστορία της «βάφτισης» την έχει αφηγηθεί ο ίδιος ο συνθέτης. Βρισκόταν μια Κυριακή απόγευμα του 1963, σε μία παρέλαση στην 5η Λεωφόρο, παρατήρησε μια γυναίκα να περπατάει μόνη της, σκυφτή με μία «απελπισμένη αδιαφορία» για ό,τι συνέβαινε γύρω της. Την ακολούθησε μέχρι που την έχασε έξω από ένα βιβλιοπωλείο. Κοίταξε για λίγο τη βιτρίνα, πριν συνεχίσει τον δρόμο του, και είδε ένα βιβλίο για τον Λεονάρντο ντα Βίντσι με την Τζοκόντα στο εξώφυλλό του. Τις επόμενες μέρες μπλέκονταν συνέχεια στο μυαλό του η εικόνα της άγνωστης γυναίκας με το χαμόγελο της Μόνα Λίζα. Τότε αποφάσισε το πώς θα λέγεται ο δίσκος.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
