Εχει μία φυσική συστολή όταν μιλάει. Στη σκηνή πάλι μεταμορφώνεται. Ο Σπύρος Σταμούλης αγαπά το θέατρο γιατί μέσα από αυτό μπορεί να ζήσει δεκάδες ζωές, όπως έχει πει, υποβάλλοντας τον εαυτό του σε συνθήκες που στην πραγματική ζωή δεν θα βίωνε ποτέ.
Ιδιαίτερα αγαπητός στο κοινό (η ερμηνεία του στον ρόλο του εισαγγελέα Αλέξη Γραμματικού στη σειρά «Αγριες Μέλισσες» παρέδωσε έναν από τους πιο ακέραιους χαρακτήρες στο πάνθεον της ελληνικής μυθοπλασίας), εφέτος το καλοκαίρι συναντά την κωμωδία μέσα από το έργο του Θοδωρή Αθερίδη «Μια μέλισσα τον Αύγουστο», το οποίο παρουσιάζεται στο θερινό Θέατρο Λαμπέτη σε σκηνοθεσία Νικορέστη Χανιωτάκη.
Κύριε Σταμούλη, τι σας γοητεύει σε αυτό το έργο του Θοδωρή Αθερίδη;
Το έργο είναι βαθιά τρυφερό και ανθρώπινο. Μέσα από μία ακραία κατάσταση, ο κεντρικός χαρακτήρας έρχεται αντιμέτωπος με όλες του τις φοβίες.
Αυτό που μου αρέσει είναι ότι το έργο πραγματεύεται ζητήματα – για παράδειγμα την πατρότητα – τα οποία έχουν απασχολήσει και μένα προσωπικά και θεωρώ λυτρωτικό το χιούμορ του συγγραφέα. Θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε την ιστορία ως ένα «coming of age» έργο για ενήλικες.
Ουσιαστικά, ο χαρακτήρας που υποδύεστε, ο Χάρης, μετά από ένα τσίμπημα μέλισσας, έρχεται αντιμέτωπος με τον «άλλο του εαυτό», το λίγο πιο «γεματούτσικο» alter ego του, το οποίο θα εγκατασταθεί με έναν σουρεαλιστικό τρόπο ανάμεσα σε εκείνον, τη γυναίκα του και την ερωμένη του, ένα alter ego όμως που μοιάζει να τον κρατά δέσμιο στις «ευκολίες» και στις φοβίες του. Είστε άνθρωπος που έχετε παλέψει με έναν εαυτό που δεν θέλατε;
Αυτό που μπορώ να πω είναι ότι αυτή η πάλη για μερικούς δεν σταματά ποτέ. Είναι σημαντικό να καταλάβουμε και να αποδεχθούμε αυτά που δεν μπορούμε να αλλάξουμε σε εμάς και τη ζωή μας. Νιώθω τυχερός που μεγαλώνω και βλέπω τον εαυτό μου να ωριμάζει και να αντιδρά καλύτερα σε δύσκολες καταστάσεις.
Οι φόβοι μου δεν είναι τόσο ξεχωριστοί. Το ζήτημα είναι κάθε μέρα να καταβάλλουμε προσπάθεια για να είμαστε θετική δύναμη για τους γύρω μας και για τον ίδιο μας τον εαυτό.
Σας έχουμε συνηθίσει σε δραματικούς κυρίως ρόλους. Τι σας μαθαίνει αυτή η παράσταση για τους κώδικες της κωμωδίας;
Μου μαθαίνει τον ρυθμό. Μου φαίνεται πως το γέλιο βγαίνει από τον σωστό ρυθμό μιας παράστασης. Επίσης είναι φοβερό πώς μια τραγική κατάσταση είναι ταυτόχρονα αστεία. Εξαρτάται από ποια σκοπιά βλέπουμε τα πράγματα.
To προσεχές φθινόπωρο συναντάτε το προβοκατόρικο θεατρικό έργο «Nachtland» του ανατρεπτικού γερμανού δημιουργού Μάριους φον Μάγενμπουργκ. Παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα και πραγματεύεται την ιστορία δύο αδελφών που ανακαλύπτουν στη σοφίτα του πατέρα τους έναν πίνακα που φέρει την υπογραφή του Χίτλερ…
Είμαι πολύ τυχερός που θα παίξω στο πρώτο ανέβασμα του «Nachtland» στην Ελλάδα με τόσο σπουδαίους συνεργάτες: την Πέγκυ Τρικαλιώτη, την Κάτια Γκουλιώνη, την Ευαγγελία Ανδρεαδάκη, τον Γιάννη Στεφόπουλο και τον Νικορέστη Χανιωτάκη στη σκηνοθεσία.
Όταν το διάβασα πρώτη φορά, ενθουσιάστηκα, μιλάμε για μια υπέροχη μαύρη κωμωδία, η οποία πραγματεύεται τόσο επίκαιρα θέματα, όπως την άνοδο της Ακροδεξιάς στην Ευρώπη. Σε λίγες μέρες ξεκινάμε τις πρώτες μας συναντήσεις με στόχο το έργο να ανέβει τον Οκτώβριο στο θέατρο Αποθήκη.
Προεκτείνοντας την κουβέντα, με αφορμή και την υπόθεση του «Nachtland», θεωρείτε ότι μπορούμε να διαχωρίσουμε το έργο τέχνης από τον καλλιτέχνη που το δημιούργησε, μία καλή παράσταση από έναν «δυνάστη» προς τους ηθοποιούς του σκηνοθέτη;
Πολύ δύσκολη ερώτηση. Κάποτε πίστευα ότι ένα έργο τέχνης διαχωρίζεται από τη ζωή και τα πεπραγμένα του καλλιτέχνη και στέκεται αυτούσιο. Από την άλλη όμως πώς θα απολαύσουμε ένα τραγούδι ή μια ταινία γνωρίζοντας ότι ο δημιουργός του βασάνισε ανθρώπους; Καταλαβαίνετε τι θέλω να πω;
Στο «Nachtland» ανακαλύπτουν έναν πίνακα ζωγραφικής φιλοτεχνημένο από τον Χίτλερ. Τι κάνεις με αυτό το έργο; Πρέπει να μπει σε μουσείο; Το πουλάς ή το καταστρέφεις;.
Τηλεοπτικά τι ετοιμάζετε;
Θα συμμετέχω στη δεύτερη σεζόν της σειράς «Ηλέκτρα» στην ΕΡΤ. Ο ρόλος μου είναι ένας τυχοδιώκτης δικηγόρος ονόματι Αλέξης Μπόγρης. Είμαι χαρούμενος γιατί ο χαρακτήρας είναι ακριβώς το αντίθετο του Αλέξη Γραμματικού. Είναι ο κακός Αλέξης και έχει χιούμορ!
Αλήθεια, η τηλεόραση υπήρξε ποτέ ταμπού για εσάς;
Μάλλον δεν θα εργαζόμουν ως ηθοποιός αν δεν είχα μια τηλεοπτική πρόταση πριν από πέντε χρόνια. Οπότε όχι, δεν ήταν ταμπού. Θεωρώ πως η μυθοπλασία στην ελληνική τηλεόραση έχει κάνει άλματα και έχουμε καλύτερο προϊόν σε σχέση με πριν από μια δεκαετία.
Ποιο είναι το πιο ωραίο σχόλιο που σας έχουν κάνει ποτέ;
Ότι φαίνεται το ήθος μου στον τρόπο που παίζω.
Τι είναι αυτό που σας οδήγησε στη σχολή του Εθνικού Θεάτρου;
Ηταν η μοναδική δραματική σχολή στην Αθήνα χωρίς δίδακτρα και η μόνη που έδωσα εξετάσεις. Ημουν τυχερός που πέρασα και γνώρισα τόσο σπουδαίους ανθρώπους εκεί, δασκάλους και σπουδαστές.
Κουβαλούσατε όταν βγήκατε από τη σχολή το άγχος τού να γίνετε πρωταγωνιστής;
Όταν βγήκα από τη δραματική σχολή επέλεξα να μη δουλέψω ως ηθοποιός και να πάρω το πτυχίο μου στα οικονομικά. Το ένα πράγμα έφερε το άλλο και κατέληξα να κάνω μεταπτυχιακό με υποτροφία στα Ναυτιλιακά. Είχα άλλες προτεραιότητες και δεν με απασχολούσε το αν θα γίνω πρωταγωνιστής.
Με τη μεγάλη επιτυχία που προήλθε μέσα από τον ρόλο του Αλέξη Γραμματικού στις «Αγριες Μέλισσες», πιάσατε ποτέ τον εαυτό σας να φλερτάρει έστω και ελάχιστα με την έπαρση;
Όποιος με γνωρίζει προσωπικά ξέρει ότι κινούμαι προς το αντίθετο της έπαρσης. Προσπαθώ να κάνω σωστά τη δουλειά μου.
Φοβηθήκατε αρχικά λόγω της εμφάνισής σας μην τυποποιηθείτε στους ρόλους του ζεν πρεμιέ;
Δεν μου έχουν δοθεί ρόλοι ζεν πρεμιέ, ούτε πιστεύω ότι με βλέπει έτσι ο κόσμος. Μακάρι να συνεχίσω να κάνω τους «περίεργους» ρόλους που έχουν πιο πολύ ενδιαφέρον.
Το σινεμά σε ποιον βαθμό σάς αφορά;
Δεν είχα θεατρική παιδεία. Από μικρός έβλεπα ταινίες και συνεχίζω να απολαμβάνω τον κινηματογράφο περισσότερο από θεατρικές παραστάσεις. Περιμένω να έρθει ο Σεπτέμβρης για να βγουν στο σινεμά δύο ταινίες στις οποίες συμμετείχα.
Είναι εύκολο να ασχολείσαι με το θέατρο στην Ελλάδα του 2024;
Νομίζω πως πάντα είναι δύσκολο να ασχολείσαι με το θέατρο στην Ελλάδα για αρκετούς λόγους.
Θεωρείτε τη γενιά σας αδικημένη;
Ας μιλήσουμε πρώτα για μια άλλη γενιά και μετά ας περάσουμε στις συγκρίσεις. Θα έλεγα λοιπόν ότι μάλλον η γενιά του Πολυτεχνείου, στατιστικά, είχε περισσότερες πιθανότητες να αγοράσει διαμέρισμα και να ζήσει αξιοπρεπώς σε σχέση με τη δική μου. Από την άλλη, ζούμε πλέον σε μια κοινωνία με περισσότερες ελευθερίες και δικαιώματα. Δεν ξέρω τι να διαλέξω, θα ήθελα μόνο τα θετικά της κάθε γενιάς.
Για ποιον λόγο θεωρείτε ότι γεννήθηκε το θέατρο;
Από ανάγκη. Το θέατρο γεννήθηκε γιατί εξυπηρετεί τις ανάγκες της ανθρωπότητας.
INFO
«Μια μέλισσα τον Αύγουστο»
Τετάρτη έως Σάββατο, στις 9.15 μ.μ., στο θερινό Θέατρο Λαμπέτη (Λεωφόρος Αλεξάνδρας 106).
