Φοράει ένα γαλάζιο, φλοράλ φόρεμα. Είναι όμορφη. Για πρώτη φορά έχω την ευκαιρία να παρατηρήσω τα χέρια της γυμνά. Εχει αποχωριστεί τα γάντια της, το σήμα κατατεθέν της. Βρίσκονται επιμελώς ακουμπισμένα στην καρέκλα δίπλα της. «Εχετε τόσο εκφραστικά χέρια» της λέω.
Η Ρούλα Πατεράκη λοιπόν. Αυτή η ξεχωριστή νησίδα μέσα στο ελληνικό θέατρο. Αυτή η ιδιαίτερη σκηνοθέτις – μα πόσο απεχθάνεται αυτή τη λέξη -, η δασκάλα του θεάτρου και η ηθοποιός. Αυτή η καλλιτέχνιδα που αντιμετωπίζει τη θεατρική πράξη όχι ως φιλολογικό φαινόμενο, αλλά ως ένας διαρκές πείραμα. «Ναι, γιατί είμαι ρεαλίστρια. Γιατί δεν πιστεύω σε ουτοπίες. Γιατί το θέατρο είναι σπουδαίο μόνο αν ο ηθοποιός κινδυνεύει σωματικά» θα πει κάποια στιγμή με εκείνη τη χαρακτηριστικά, όμορφη φωνή της.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
