Η Μαρία Ναυπλιώτου δεν επαναπαύεται. Αναζητά αυτό που θα την πάει παρακάτω και δουλεύει πολύ. Φέτος στο «Ακρωτήρι» του Σαρ Γουάιτ ερμηνεύει μια γυναίκα που χάνει τη μνήμη της. Σκηνοθετεί ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος, ενώ τη μετάφραση έχει κάνει ο Νικηφόρος Βαλτινός.
«Ακρωτήρι», ένα κοινωνικό έργο με θέμα την απώλεια μνήμης;
«Εγώ θα έλεγα ότι είναι πολύ προσωπικό, ένα έργο σχέσεων. Εχει να κάνει ακριβώς με αυτή την πτώση, τον εκφυλισμό, την τραγωδία να χάνεις τον εαυτό σου και να συμβαίνουν πράγματα πάνω στα οποία δεν έχεις κανέναν έλεγχο, ούτε επέλεξες συνειδητά. Και μας βυθίζει στα πιο σκοτεινά κομμάτια της ύπαρξής μας. Συγχρόνως όμως το ενδιαφέρον είναι ότι τελειώνει με ένα άνοιγμα στο φως. Δηλαδή η αγάπη και η αποδοχή αυτού που συμβαίνει μπορεί να οδηγήσει σε μια συμφιλίωση, μια γαλήνη, μια επιστροφή σε αυτό το αβάσταχτο κομμάτι, με διαφορετικό τρόπο. Ενα αριστοτεχνικά δομημένο έργο, ένας εξαιρετικός συγγραφέας».
Η ηρωίδα συνειδητοποιεί τη φθορά;
«Ναι, στο τέλος. Μια συνειδητοποίηση και μια αποδοχή: Το να μην είμαι ο εαυτός μου είναι περιέργως αυτό που είμαι».
Ωστόσο χάνουμε τον εαυτό μας και χωρίς απώλεια μνήμης…
«Ναι. Στο «Ακρωτήρι» μιλάμε για μια σοβαρή ασθένεια, με διάγνωση, ανεξέλεγκτη, ραγδαία, που χτυπάει την ηρωίδα από νωρίς. Μπαίνει στην ομπρέλα της άνοιας. Στην πραγματικότητα όμως ανοίγει σε κάτι πιο ευρύ: Στο να μην μπορούμε να διατηρήσουμε μια σχέση με τον εαυτό μας, να μην μπορούμε να συνδεθούμε μαζί του, να μην καταλαβαίνουμε τι μας συμβαίνει και μας βασανίζει. Αξίζει να παλέψουμε για να βρούμε τη σχέση με τον εαυτό μας».
Εσείς έχετε χάσει ποτέ τον εαυτό σας;
«Επειδή άρχισα αρκετά νωρίς να κάνω μία δουλειά με τον εαυτό μου, αυτό που αισθάνθηκα δεν είναι ότι έχασα τον εαυτό μου. Αλλά ότι υπήρχαν μέσα μου κομμάτια που δεν μπορούσα να διαχειριστώ, πτυχές που δεν μπορούσα να φανερώσω. Κι αυτό με έκανε να νιώθω αρκετά δυστυχής. Με αφορμή κάποια γεγονότα της ζωής μου άρχισα την δουλειά με τον εαυτό μου, ώστε να μπορέσω να συνδεθώ, να μιλήσω θαρραλέα και να μην τα κρύβω πια από εμένα».
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΠΛΑΝΙΔΗΣ
Το θέατρο βοήθησε;
«Οχι. Εγώ δεν δέχομαι ότι το θέατρο είναι ψυχοθεραπεία. Αντίθετα, πιστεύω ότι γίνεσαι πιο διαθέσιμος και πιο ευέλικτος ηθοποιός όταν έχεις τακτοποιήσει κάποια πράγματα μέσα σου. Για να αγγίξεις περιοχές επικίνδυνες σε έναν ρόλο πρέπει κάπως να τις έχεις αγγίξει μέσα σου, να μην τις φοβάσαι».
Εχετε ξεφύγει από την πορεία σας;
«Οχι, με την έννοια ότι κάνω τα πράγματα που βαθιά επιθυμώ και δεν φοβάμαι να θυσιάσω κάτι – περισσότερα χρήματα, μεγαλύτερη αναγνωρισιμότητα – αν δεν μιλάει στην ψυχή μου. Ηταν όλα πολύ καθαρά».
Ηρθε η ανταμοιβή;
«Είμαι ικανοποιημένη. Κατάφερα να διαγράψω μια πορεία λέγοντας πολλά «όχι». Δεν ήταν εύκολο. Και είμαι πολύ περήφανη που το κατάφερα για να φτάσω σήμερα να έχω βιώσει τα περισσότερα όνειρά μου – θέατρα, Επίδαυρος, συνεργασίες. Είναι σημαντικό ότι κάποιοι άνθρωποι, τους οποίους εκτιμώ βαθιά, με εμπιστεύονται και με εκτιμούν».
Είστε πάντα «μαθήτρια»;
«Ναι, δεν νομίζω ότι σταματάω ποτέ. Ακόμα και με τον Οδυσσέα, που για τρίτη φορά ξεκινάμε μαζί ένα καινούργιο έργο, συνεχίζω σε αυτόν τον δρόμο. Η μαθητεία δεν τελειώνει ποτέ. Θέλω να συνεργάζομαι με ανθρώπους που δεν επαναπαύονται. Και τώρα αυτό συμβαίνει στις πρόβες. Για μένα το μόνο απολαυστικό πράγμα που υπάρχει σ’ αυτή τη δουλειά είναι να πηγαίνεις στην πρόβα και να ανοίγεις ένα κομμάτι που δεν το είχες δει μέχρι τώρα, και να βρεις τον τρόπο να το αναδείξεις υποκριτικά. Χωρίς αυτό θα μπορούσε να είναι μια συνεχής αγωνία – θα έχω δουλειά, φτάνουν τα χρήματα, θα πάει καλά; Κάνουμε μια δουλειά με την οποία βρισκόμαστε σε συνεχή έκθεση, κριτική, κρίση. Αν δεν υπάρχει αυτό το κομμάτι, που οφείλει να είναι διασκεδαστικό για σένα, τότε η δουλειά είναι μόνο ψυχοφθόρα. Χωρίς την δημιουργική ανακάλυψη, δεν υπάρχει λόγος να την κάνεις».
Τρίτο έργο, έβδομη χρονιά με τον Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο…
«Ναι, από το 2018. Επικοινωνούμε καλά. Μου αρέσει ο τρόπος που δουλεύουμε μαζί».
Η διάρκεια οφείλεται και στην επιτυχία;
«Δεν ήταν αυτό το ζήτημα, η επιτυχία. Ηταν ευλογημένη βέβαια η στιγμή, δώρο, αλλά για μένα είχε σημασία το πώς δουλέψαμε, το πώς κι εκείνος κι εγώ είμαστε ανοιχτοί και διαθέσιμοι να εξερευνήσουμε. Η διαδικασία είναι για μένα η ουσία – οι πρόβες δεν είναι εύκολο κομμάτι, απαιτεί ψυχικό κόπο. Οι μεγάλες ανακαλύψεις εκεί συμβαίνουν».
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΠΛΑΝΙΔΗΣ
Θέατρο, γυναίκα και ωριμότητα: Δύσκολος συνδυασμός;
«Διάλεξα το θέατρο – η σκηνή είναι το σπίτι μου, εδώ και σχεδόν τριάντα χρόνια, αλλά η πορεία είναι ίδια. Στα 15 μου ανέβηκα στην σκηνή ως χορεύτρια, στα 26-27 ως ηθοποιός. Διάλεξα αμιγώς το θέατρο κι εκεί έχτισα τη ζωή μου γιατί ήξερα ότι ο χορός σε εγκαταλείπει νωρίς – με βασάνιζε τι θα κάνω μετά. Αισθανόμουν ότι το θέατρο, όχι ο κινηματογράφος, μπορεί να συντροφεύσει έναν ηθοποιό μέχρι τα βαθιά του γεράματα, αν θέλει. Οτι οι ρόλοι είναι ανεξάντλητοι, για όλες τις ηλικίες. Οτι στο θέατρο δεν παίζει ρόλο η νεότητα ή η μη φθορά του σώματος και του προσώπου, αλλά τα συναισθήματα – ο τρόπος που αποδίδεις έναν ρόλο, η ενέργεια, αυτό που συμβαίνει επί σκηνής.
Θυμάμαι, έγραφα στο ημερολόγιό μου όταν ήμουν είκοσι πέντε χρόνων ότι το θέατρο είναι μία τέχνη που μπορεί να σε συντροφεύσει όσο εσύ θέλεις να την κάνεις, δεν έχει όριο, λήξη. Ναι, είναι πιο ωραίο να βλέπεις ένα νέο πρόσωπο παρά ένα γερασμένο, ή τουλάχιστον έτσι όπως το σύστημα ορίζει τα πράγματα – γιατί για μένα είναι το ίδιο όμορφο και έχει άλλη ουσία…
Ολο αυτό το εμφανισιακό, που στον κινηματογράφο είναι απαγορευτικό για τις γυναίκες, όχι για τους άντρες, συνειδητοποίησα από νωρίς ότι στο θέατρο δεν υπάρχει: Εχεις την επιλογή να το αφήσεις εσύ – γι’ αυτό πάντα το θέατρο θα σε καλοδέχεται».
Ημερολόγιο γράφετε ακόμα;
«Οχι, δεν νιώθω πια αυτή την ανάγκη».
Κάνετε και τηλεόραση…
«Μου άρεσε πολύ αυτό που μου πρότειναν στην «Παραλία» (ΕΡΤ1). Αυτή τη χήρα, τη λίγο αποκομμένη. Μου θύμισε κάποιες γυναίκες που έχω συναντήσει στην Κρήτη, στην παιδική μου ηλικία – εκεί γυρίζεται η σειρά. Την τηλεόραση την επισκέπτομαι. Πηγαίνω με μεγάλη χαρά μόνο αν κάτι πραγματικά με ερεθίζει καλλιτεχνικά. Εγώ συστήθηκα στο κοινό με την «Αίθουσα του θρόνου» (Mega). Αγαπώ αυτό το μέσο, ακόμα κι αν το κακομεταχειρίζονται συχνά. Είναι ένα παράθυρο που μπαίνει στα σπίτια πολλών ανθρώπων. Αλλά τη ζωή μου την έχτισα στο θέατρο».
Και τα καταφέρατε.
«Είναι μια τύχη αυτό, μαζί με την καθαρή επιλογή, την πολλή δουλειά. Ευχαριστώ ό,τι μου δόθηκε, δεν το θεωρώ δεδομένο».
Τώρα εκπέμπετε μεγαλύτερη ηρεμία…
«Ισχύει. Πέρασα τόσο μεγάλες φουρτούνες που τώρα νιώθω πολύ πιο ήρεμη, πιο κατασταλαγμένη. Διαχειρίζομαι διαφορετικά τις δυσκολίες. Κι έχω αυτή την ακλόνητη πεποίθηση ότι όσο έχουμε την υγεία μας όλα τα προβλήματα έχουν λύση».
INFO Παίζουν: Μαρία Ναυπλιώτου, Δημήτρης Αλεξανδρής, Στεφανία Ζώρα, Αυγουστίνος Κούμουλος. Θέατρο Ιλίσια, πρεμιέρα 6 Δεκεμβρίου.
*Αγοράστε εισιτήρια για όλες τις κορυφαίες εκδηλώσεις στο inTickets.gr.
