«Είχα από μικρή κλίση στη ζωγραφική, αλλά πάντα ένιωθα την ανάγκη να τη συνδυάσω με την καθημερινότητα. Ενδεχομένως να κατέληξα στην αρχιτεκτονική γιατί είχε εντυπωθεί μέσα μου ως μια τέχνη που περιλαμβάνει και όλες τις υπόλοιπες».
Η φωνή της ακούγεται από την άλλη άκρη της γραμμής του τηλεφώνου κελαρυστή. Τα τελευταία οκτώ χρόνια η Μαρίλια Λέζου κατοικεί στη Μεγάλη Βρετανία. «Ηταν μια συνειδητή επιλογή να φύγω μετά το σχολείο για σπουδές εκεί» αναφέρει. «Το περιβάλλον είναι διεθνές και σύγχρονο, καθώς ακόμη και σήμερα, παρά το Brexit, αποτελεί το κέντρο της Ευρώπης, με έντονη προβολή των παγκόσμιων τάσεων».
Αυτή την εποχή η Μαρίλια έχει κάθε λόγο να είναι χαρούμενη, καθώς της απονεμήθηκε το Επίτιμο Βραβείο Αριστείας στο σχέδιο (Serjeant Award of Excellence in drawing) του Βασιλικού Ιδρύματος Βρετανών Αρχιτεκτόνων. Η πρόταση που κατέθεσε ήταν τολμηρή και παρουσιάζει ένα φανταστικό σκηνικό ξενοδοχείου που ταυτόχρονα λειτουργεί και ως σκηνικό κινηματογραφικής ταινίας. «Το σινεμά του Γιώργου Λάνθιμου με ώθησε για πρώτη φορά να αρχίσω να διερευνώ τη σκηνογραφία ως μια τέχνη οικοδόμησης» λέει χαρακτηριστικά. «Εκανα λοιπόν τα σχέδια βασιζόμενη στην υπόθεση ότι ο σκηνοθέτης Γουές Αντερσον – σκηνοθέτης μεταξύ άλλων της ταινίας «Ξενοδοχείο Grand Budapest» – ζητεί από τον ιταλό θρύλο της αρχιτεκτονικής Κάρλο Μολίνο να του σχεδιάσει ένα ξενοδοχείο για τις ανάγκες μιας ταινίας του».
Το έργο της προτάθηκε στα βραβεία από το Πανεπιστήμιο του Γκρίνουιτς του οποίου είναι απόφοιτη και κατέκτησε την επιτροπή μέσα από τα μαξιμαλιστικά σχέδια 3D που δημιούργησε στον υπολογιστή, προτείνοντας τελικά μια νέα οπτική που συνδέει την αρχιτεκτονική, τον κινηματογράφο και τη σκηνογραφία. Στο πλαίσιο της βράβευσής της, μάλιστα, το πρότζεκτ της θα ταξιδέψει σε πάνω από δέκα χώρες, από τη Χιλή μέχρι την Αυστραλία.
Στο αιώνιο ερώτημα αν η «αρχιτεκτονική είναι τέχνη ή επιστήμη» η Μαρίλια δεν δυσκολεύεται να απαντήσει. «Για εμένα είναι τέχνη. Και το επιστημονικό της κομμάτι σαν τέχνη το αντιμετωπίζω» αναφέρει. Πλέον η ίδια δραστηριοποιείται επαγγελματικά στη βρετανική πρωτεύουσα. Το ενδεχόμενο να επιστρέψει στην Ελλάδα κάποια στιγμή παραμένει πάντως ανοιχτό. «Θα το ήθελα αν υπήρχαν οι κατάλληλες επαγγελματικές συνθήκες. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η Ελλάδα εμφανίζεται συχνά στη δουλειά μου πολλές φορές, ακόμη και ασυνείδητα».
«H Aθήνα είναι τελικά μια όμορφη ή μια άσχημη πόλη;» τη ρωτώ. «Τη βλέπω και εκείνη σαν θεατρικό σκηνικό. Υπάρχουν πολλές εναλλαγές στις εικόνες της. Δεν μπορείς λοιπόν να δώσεις μια αυθόρμητη απάντηση στο ερώτημα. Τη διακρίνει αυτή η αμφιβολία που την καθιστά εν τέλει όμορφη» εξηγεί.
Βασικό στοίχημα για την ίδια παραμένει ένα: η αναζήτηση του νέου. Μπορεί όμως να υπάρξει πρωτοπορία σε μια εποχή που όλα φαίνονται να έχουν ειπωθεί; «Φυσικά και υπάρχει πρωτοπορία σήμερα και εξαιρετικό ενδιαφέρον μπορεί κανείς να βρει στον τρόπο ενσωμάτωσης της νέας τεχνολογίας (τεχνητή νοημοσύνη, επαυξημένη πραγματικότητα, εικονική πραγματικότητα) στην αρχιτεκτονική» απαντά και συμπληρώνει: «Μια φίλη μου συνηθίζει να λέει πως όλα είναι «μια αντιγραφή, της αντιγραφής, ω αντιγραφή». E, λοιπόν, κάποια στιγμή βγαίνει κάτι εντελώς καινούργιο και τότε όλοι ευχόμαστε να το είχαμε σκεφτεί εμείς».
