Eίναι από τις ηθοποιούς που χαίρεσαι τόσο να τη βλέπεις στην τηλεόραση, καθώς ερμηνεύει αριστοτεχνικά τον κάθε ρόλο που της δίνεται, αλλά και να την ακούς με τον συγκροτημένο λόγο της να σου μιλάει από τις σειρές που πρωταγωνιστεί μέχρι τη θέση της γυναίκας σήμερα και τα στερεότυπα. Η Γιούλικα Σκαφιδά στην εφετινή σεζόν μας χαρίζει τηλεοπτικά τρεις διαφορετικές γυναίκες. Την αιθέρια Αντιγόνη στην «Παραλία» της ΕΡΤ1 (ο ρόλος της ολοκληρώθηκε), τη δυναμική Μάγια στις «Ψυχοκόρες» του ΑΝΤ1+, ενώ σε λίγες ημέρες θα μας συστήσει τη γεμάτη ανεκπλήρωτα όνειρα Ελένη. Την ηρωίδα που θα ενσαρκώσει στο πολυαναμενόμενo «Milky Way» του Βασίλη Κεκάτου, που κάνει πρεμιέρα την Πέμπτη 2 Νοεμβρίου στις 23.10 στο Mega.
Σκηνή από το «Milky Way» με τη Γιούλικα Σκαφιδά και την τηλεοπτική της κόρη Κορίννα Ντουλλάαρτ.
Με ποιες τρεις λέξεις θα χαρακτηρίζατε το «Milky Way»;
«Θα έλεγα ότι είναι ρεαλιστικό, ονειρικό και τολμηρό. Χρησιμοποιώ τη λέξη «τολμηρό» και όχι «προκλητικό» γιατί η σειρά δεν θέλει να προκαλέσει τίποτα και κανέναν. Απλά είναι τολμηρό γιατί η απόφαση του Βασίλη Κεκάτου ήταν τολμηρή να παρουσιάσει την κοινωνία ως έχει και όχι μαγειρεμένη με έναν τρόπο ρομαντικό, ηθογραφικό ή φολκλόρ που συνηθίζουμε να βλέπουμε στην ελληνική τηλεόραση. Παρουσιάζει τον δικό του κόσμο, όπως τον έπλασε εκείνος, που μπορεί να τον έχουμε γνωρίσει, μπορεί να έχουμε ακούσει για εκείνον, δεν μας είναι πάντως κάτι τελείως ξένο. Η βία που μπορεί να δούμε, η ζωή, τα διλήμματα των παιδιών που βρίσκονται στο Λύκειο είναι πράγματα τα οποία μπορεί να μην μας έχουν συμβεί, αλλά έχουμε ακούσει ιστορίες ή έχουν συμβεί σε διπλανούς μας. Αυτή ήταν μια τολμηρή απόφαση του Βασίλη που το έγραψε και του Mega όμως που δέχθηκε να το προβάλει έτσι, είναι πολύ σημαντικό».
«Ίσως ήρθε και η ώρα η ελληνική τηλεόραση να σταματήσει πια με το ρομάντζο και την ηθογραφία και να περάσει σε μια επόμενη φάση. Θέλω να πιστεύω ότι αυτή η σειρά μπορεί να γίνει αφορμή για κάτι τέτοιο»
Πιστεύετε ότι η ελληνική κοινωνία και η ελληνική τηλεόραση είναι έτοιμες να δεχθούν μια τόσο διαφορετική και τολμηρή σειρά;
«Πιστεύω ότι οι άνθρωποι που όντως ζουν στην κοινωνία και δεν προχωράνε με ένα μαντίλι δεμένο στα μάτια είναι έτοιμοι να δουν στην τηλεόραση ό,τι συμβαίνει γύρω τους. Γενικά πιστεύω ότι η τηλεόραση θα έπρεπε να θυμίζει αυτά που ξεχνάμε. To «Milky Way»δεν είναι μια προκλητική σειρά. Δε νομίζω ότι ο Βασίλης είχε σκοπό να προκαλέσει τίποτα και κανέναν. Δεν τον ενδιαφέρει κάτι τέτοιο. Είναι ένας ρεαλισμός τον οποίο δεν είναι εύκολο να τον δεχθείς και το καταλαβαίνω, αλλά ίσως ήρθε και η ώρα η ελληνική τηλεόραση να σταματήσει πια με το ρομάντζο και την ηθογραφία και να περάσει σε μια επόμενη φάση. Θέλω να πιστεύω ότι αυτή η σειρά μπορεί να γίνει αφορμή για κάτι τέτοιο».
Πώς θα περιγράφατε την ηρωίδα σας, την Ελένη;
«Η ηρωίδα μου, όπως και όλοι οι άνθρωποι που ζουν σε αυτή την ορεινή περιοχή της Ελλάδας, που δεν ονοματίζεται ποτέ αλλά ξέρουμε ότι τον χειμώνα χιονίζει πολύ και ξέρουμε επίσης ότι οι άνθρωποι δεν φεύγουν από τα στενά όρια αυτής της πόλης, είναι μια κοπέλα που ξεκίνησε με όνειρα, όπως βλέπουμε και την κόρη της να ξεκινάει με όνειρα, αλλά πολύ γρήγορα προσγειώθηκε στην πραγματικότητα και στα όρια αυτής της μικρής κλειστής κοινωνίας και πια αντιμετωπίζει τη ζωή με έναν ρεαλισμό και ίσως κυνισμό. Είναι η κολόνα του σπιτιού. Φαίνεται μια σκληρή γυναίκα η οποία δουλεύει πολλές ώρες για να ζήσει την οικογένειά της. Θα κληθεί να απαντήσει στο δίλημμα για το εάν θα βοηθήσει την κόρη της να κάνει τη ζωή που εκείνη δεν είχε την ευκαιρία να κάνει, γιατί η μαμά της δεν της το επέτρεψε, ή αν όντως έχει πειστεί ότι η ζωή που ζει τώρα είναι καλύτερη από αυτή που θα επιχειρούσε να κάνει αν της επιτρεπόταν. Αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα για την ηρωίδα μου. Η Ελένη ήθελε να γίνει πιλότος και κοιτούσε τα αεροπλάνα στον ουρανό, αλλά επειδή δεν την άφησαν, εξακολούθησε να κοιτάζει τον ουρανό αλλά πια σε άλλη κατεύθυνση. Τώρα πια κοιτάζει τον Θεό».
Πώς είναι να έχετε μητέρα τη Θέμιδα Μπαζάκα και σύζυγο τον Ανδρέα Κωνσταντίνου;
«Ενιωσα πολύ τυχερή όταν είδα ότι αυτοί θα είναι οι άνθρωποι της οικογένειας, γιατί με αυτούς έχω τις περισσότερες σκηνές μου. Εχω συνεργαστεί στο Εθνικό Θέατρο και με τους δύο. Είμαι θαυμάστρια της Θέμιδας πολλά χρόνια τώρα. Μου αρέσει πάρα πολύ να την παρακολουθώ. Το πώς μπαίνει – βγαίνει από τον ρόλο της, το πώς θα πει την ατάκα της, πώς θα κάνει την παύση της, πώς θα κοιτάξει τον συνομιλητή της. Νιώθω πολύ μεγάλη χαρά όταν παίζω μαζί της, γιατί πραγματικά την κοιτάζω και τη θαυμάζω. Είναι σχολείο για εμένα. Οσον αφορά τον Ανδρέα, επίσης τον εκτιμώ πάρα πολύ. Πιστεύω ότι ήταν ο καλύτερος παρτενέρ που θα μπορούσα να έχω στη συγκεκριμένη σειρά γιατί είχαμε δύσκολες σκηνές μαζί, είχαμε σκηνές έντασης, ερωτικές σκηνές, γλυκές σκηνές, είχαμε τα πάντα. Οπότε ήταν ένας ιδανικός παρτενέρ, γιατί μεταξύ μας είμαστε πολύ ελεύθεροι και πολύ χαλαροί, οπότε μπορέσαμε να παίξουμε απαλλαγμένοι από κλισέ και ντροπές».
Θεωρείτε ότι η τηλεόραση σήμερα είναι πιο στερεοτυπική από ό,τι ήταν πριν από 30 χρόνια που η ιδιωτική τηλεόραση ξεκινούσε;
«Ναι, είναι. Πιστεύω ότι μετά την κρίση επιστρέψαμε σε μια τηλεόραση η οποία έγινε πολύ εύκολη. Ισως από φόβο για να την πάρουμε με το καλό και να την αγαπήσουμε ξανά. Αυτό δεν ήταν κάτι μεταβατικό. Ηταν κάτι που ήρθε να μείνει δυστυχώς και το βλέπουμε ακόμα και σήμερα. Εχουμε μια τάση να έχουμε μια εύκολη τηλεόραση και δεν είμαι εναντίον, αλλά δεν μπορούμε να έχουμε μόνο μια εύκολη τηλεόραση. Πρέπει να έχουμε και μια δύσκολη τηλεόραση, γιατί κατανοώ απόλυτα τον άνθρωπο που θα πει ότι έχει πολλές σκοτούρες στην καθημερινότητά του, θέλει να ανοίξει την τηλεόραση και να χαλαρώσει. Αλλά επειδή δεν είναι όλοι οι τηλεθεατές έτσι, πρέπει να υπάρχει μια ποικιλία. Να μην υπάρχουν μόνο τα εύκολα, τα εύπεπτα, να υπάρχουν και τα άλλα που είναι λίγο πιο δύσκολα και ο κόσμος θα αποφασίσει τι από τα δύο θέλει να δει. Αλλά δεν πρέπει να του στερούμε το δικαίωμα να βλέπει και τα άλλα».
Οι σειρές πλέον έχουν πάρα πολύ έντονο το στοιχείο της βίας και της κακοποίησης. Συμβαδίζουν τα σενάρια με την πραγματικότητα των τελευταίων ετών. Θεωρείτε όμως ότι η προβολή της τόσης βίας από την τηλεόραση λειτουργεί μιμητικά;
«Οχι, διαφωνώ. Εάν παρουσιάζεις έναν ήρωα που είναι βίαιος και δείξεις εκείνα τα σημάδια που τον καθιστούν έναν κακό ήρωα, κανείς δεν θα πάει να μιμηθεί έναν κακό ήρωα. Αν ηρωοποιήσεις τέτοιες συμπεριφορές, βάσει του σεναρίου σου, ότι αυτός τον έδειρε γιατί κάτι του είπε και καλά του έκανε γιατί ήταν μάγκας, ναι, τότε ηρωοποιείς έναν άνθρωπο και διαιωνίζεις συμπεριφορές και στερεότυπα τα οποία δεν πάνε την κοινωνία μπροστά. Αν βάζει τους άνδρες να μιλάνε υποτιμητικά για τις γυναίκες και δεν σχολιάσεις μέσα από το σενάριο ότι αυτό είναι κάτι κακό που κάνει ο ήρωας και δημιουργεί προβλήματα με τη συμπεριφορά του, έστω και ύπουλα, έστω και υπογείως σε κοινωνικές ομάδες που τον περιτριγυρίζουν, θα δείξεις το λάθος και κανείς δεν θα μιμηθεί αυτή τη συμπεριφορά. Θέλει πολύ μεγάλη προσοχή το πώς θα το χειριστείς».
«Η κουβέντα περί πατριαρχίας έχει ανοίξει και ανακαλύπτουμε σιγά-σιγά τα κρυμμένα σημάδια της σε κάθε πτυχή της ζωής μας. Αλλά νιώθω ότι λίγα πράγματα έχουν αλλάξει επί της ουσίας»
Φέτος υποδύεστε τρεις γυναίκες σε τρεις διαφορετικές εποχές. Πόσο έχει αλλάξει η θέση της γυναίκας από το ’50 έως και σήμερα;
«Νιώθω ότι σε πρακτικό επίπεδο έχουν αλλάξει πολλά πράγματα. Η κουβέντα περί πατριαρχίας έχει ανοίξει και ανακαλύπτουμε σιγά-σιγά τα κρυμμένα σημάδια της σε κάθε πτυχή της ζωής μας. Αλλά νιώθω ότι λίγα πράγματα έχουν αλλάξει επί της ουσίας. Δηλαδή, έχουμε γυναικοκτονίες, ο παγκόσμιος άνθρωπος εξακολουθεί να είναι ο άνδρας. Εχουμε άνδρες που επιβάλλονται με τον τόνο της φωνής τους ή με το χέρι τους. Εχουμε άνδρες που μονοπωλούν κάθε μορφή εξουσίας, από την πολιτική μέχρι την οικονομική. Κρίνοντας και από τη δική μας κατάσταση στη χώρα, οι γυναίκες εξακολουθούν να είναι αόρατες και αμέτοχες, ανύπαρκτες στην πολιτική για παράδειγμα. Είναι σαν να υπάρχει μια κρυφή συνεννόηση μεταξύ αρσενικών που υποβιβάζουν τα θηλυκά από πάντα. Το λέω αστειευόμενη, αλλά κάπως έτσι νιώθω ότι είναι. Αυτό πιστεύω ότι συμβαίνει γιατί καλλιεργούμε στα παιδιά μας από πολύ νωρίς κάποιους ρόλους και διαιωνίζουμε την αντίληψη ότι οι γυναίκες είναι λιγότερο σημαντικές από τους άνδρες. Για παράδειγμα, κάθε φορά που επιβραβεύουμε ένα κορίτσι για την ομορφιά του και ένα αγόρι για τη γενναιότητά του, αυτό που έχουμε καταφέρει επί της ουσίας είναι να θρέψουμε ακόμα μια γενιά σεξιστών. Είναι απλά τα πράγματα. Ο τρόπος που μεγαλώνουμε τα παιδιά και ο τρόπος που διαιωνίζουμε τα στερεότυπα με ύπουλο τρόπο, ακόμα και μέσα στη φρασεολογία που χρησιμοποιούμε στην καθημερινότητά μας, αυτό διαιωνίζει σεξισμό. Κάποια στιγμή αυτό θα διορθωθεί αλλά με αργό ρυθμό και είναι κρίμα τόσες γυναίκες να θυσιαστούν. Σκεφτείτε ότι μιλάμε ξανά για τις εκτρώσεις. Ή μιλάμε ακόμα για το αν θα γεννήσει μια γυναίκα με φυσιολογικό τοκετό, με καισαρική και το ποιος πρέπει να το αποφασίσει αυτό. Μιλάμε για εξωφρενικά πράγματα. Το πιο απλό, θεωρούμε τον χρόνο των γυναικών λιγότερο αξιοσέβαστο από τον χρόνο των ανδρών, είναι πολύ σημαντικό αυτό».
Αρα μια από τις μεγαλύτερες ανησυχίες σας αυτή την περίοδο είναι πώς θα μεγαλώσετε τον γιο σας μακριά από αυτά τα στερεότυπα;
«Πιστεύω ότι ο πρώτος κοινωνός των παιδιών είναι οι γονείς και κατ’ επέκταση το σχολείο και το άμεσο κοινωνικό περιβάλλον. Γενικά έχω την υπομονή και αυτό που θέλω να κάνω είναι να εξηγώ με ήρεμο και ωραίο τρόπο. Θέλω να δείχνω τα κακώς κείμενα και να αφήνω το παιδί να αποφασίσει εάν συμφωνεί ή όχι. Επειδή έχω την υπομονή, πιστεύω ότι θα το κάνω σίγουρα με καθόλου δεικτικό τρόπο. Τώρα αυτά που λέω είναι πολύ μακριά βέβαια, αλλά γενικά καλό είναι να είμαι ένα σωστό πρότυπο και με υπομονή και συζήτηση να προσπαθώ να λύνω όλες τις απορίες».
