Δεν ανήκει στους ηθοποιούς που βρίσκονται διαρκώς στη δημοσιότητα. Το αντίθετο: Ο Γιώργος Νινιός επιλέγει να μιλάει όταν έχει κάτι να πει, όταν ετοιμάζεται για ένα επόμενο, καινούργιο βήμα. Λιγομίλητος, σκεπτικός, ελάχιστα εκδηλωτικός, εκπέμπει ωστόσο τη σιγουριά ενός ανθρώπου που πορεύεται όπως έχει επιλέξει, με μεγαλύτερο ή μικρότερο κόστος. Αυτή την εποχή κάνει πρόβες για τη νέα παραγωγή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος με το έργο του Γεράσιμου Σταύρου «Καληνύχτα Μαργαρίτα». Πρόκειται για τη θεατρική μεταφορά του διηγήματος του Δημήτρη Χατζή «Μαργαρίτα Περδικάρη», από τη συλλογή διηγημάτων του συγγραφέα «Το τέλος της μικρής μας πόλης». Πρωτοπαρουσιάστηκε το 1967 από το Ελληνικό Λαϊκό Θέατρο του Μάνου Κατράκη.
Τοποθετημένο στα χρόνια της Κατοχής, σε μια μικρή επαρχιακή πόλη, το έργο φέρνει στη σκηνή την οικογένεια Περδικάρη, μια οικογένεια που κινείται κάπου ανάμεσα στον μεγαλοαστισμό της επαρχίας και στις εσωτερικές πληγές της. Και η Μαργαρίτα είναι ο μοχλός της ανατροπής.
Αλήθεια, τι σας οδήγησε στην επιλογή του «Καληνύχτα Μαργαρίτα»;
«Κοιτάξτε, επιλέγω πάντα σε σχέση με το έργο – αν στο έργο συμβαίνουν πράγματα. Επιπλέον, σε αυτή την παράσταση έπαιξε ρόλο και ο σκηνοθέτης, που μου είναι γνώριμος. Εχουμε κάνει κι άλλες δουλειές μαζί. Δεν υπήρχε κάτι που να με έκανε χαρούμενο στην Αθήνα, οπότε προχώρησα».
Σας άγγιξε το έργο;
«Το είχα διαβάσει παλιά, αλλά, όπως συμβαίνει συχνά, ήταν ξένο από μνήμες. Τότε δεν το είχα μυριστεί, το είχα δει επιφανειακά. Ανθρωποι σε δύσκολες συνθήκες που αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα. Τώρα που είμαι πιο μεγάλος, κατάλαβα τις αιτίες που οδηγούν σε περίεργα μονοπάτια, περίεργα στην ψυχή μου. Ενιωσα ένα ενδιαφέρον για το ψυχολογικό κομμάτι».
Ερμηνεύετε τον πατέρα της Μαργαρίτας, Περικλή Περδικάρη, με τον οποίο διαφέρετε. Πώς πλησιάζετε τον ρόλο;
«Είναι καλό που ο ήρωάς μου είναι μακριά. Είναι σημαντικό να πετυχαίνεις, αν πετυχαίνεις, πράγματα που είναι μακριά από σένα, να ζεις ζωές άλλων. Πώς πλησιάζω τον ρόλο; Με δουλειά, δουλειά, δουλειά. Ατομική και στην πρόβα. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος».
Δεν εμφανίζεστε συστηματικά στο θέατρο. Είναι επιλογή σας;
«Δεν αισθάνομαι ότι λείπω από τον χώρο. Στο θέατρο κάθε χρονιά έχω παρουσία είτε σκηνοθετική είτε μουσική είτε θεατρική. Οταν κάτι δεν μπορεί να είναι μέσα στις δικές μου σκέψεις, δεν μπορώ να μπω σ’ αυτό. Δεν έχω την ικανότητα να μπαίνω σε πράγματα που δεν μου μιλάνε.
Ετσι γινόταν και γίνεται πάντα. Αυτόν τον δρόμο ακολουθώ και περιμένω να μου συμβεί, να έρθει αυτό που θα μου αρέσει. Δεν περνάει από το μυαλό μου κανένας άλλος τρόπος».
Με τις ίδιες σκέψεις μπήκατε σε αυτή τη δουλειά;
«Δεν ξέρω τι σκεφτόμουν όταν ξεκινούσα. Οταν ξεκινάς, δεν έχεις να σκεφτείς τον δρόμο. Εχεις μπροστά σου ένα χάος και πας… Δεν έχω ορίσει τον δρόμο μου από το άλφα ως το ωμέγα, αν και νομίζω ότι στο ωμέγα δεν θα φτάσω. Αυτή η δουλειά δεν μαθαίνεται, η τέχνη δεν μαθαίνεται. Εναν καφέ μαθαίνεις να κάνεις και πάλι δεν τον έχεις μάθει…Μέσα μου νιώθω πάντα μαθητής. Η εμπειρία είναι αυτή που σου δίνει κομμάτι-κομμάτι κι εσύ πηγαίνεις παραπέρα. Η εξέλιξη είναι αόριστο πράγμα. Οσο δουλεύεις, αναγκαστικά εξελίσσεσαι, και μαθαίνεις».
Σας απασχολεί η κριτική, τι λένε οι άλλοι για εσάς;
«Ναι, παρακολουθώ τις κριτικές, κυρίως εκείνες που εξηγούν το γιατί. Κι αυτό το πώς και το γιατί το παίρνεις πολύ συχνά και πολύ εύκολα από ανθρώπους που παρακολουθούν απλώς τη δουλειά σου. Καμιά φορά ακούς από θεατή μια λέξη που σε ταρακουνάει. Σου λένε μια κουβέντα που σε ξαφνιάζει. Μου έχει συμβεί πολλές φορές».
Ζωή και δουλειά μπλέκονται;
«Δεν μπλέκω ποτέ τη ζωή με τη δουλειά μου. Κι αυτό το κατάφερα από νωρίς. Αλλωστε τα πράγματα δεν ήρθαν γρήγορα για μένα. Από το ’79 ως το ’92 πέρασε πολύς καιρός για να καταλάβω. Πιστεύω στο σιγά-σιγά. Αυτό το σιγά-σιγά βοηθάει στη γνώση της δουλειάς. Είτε είσαι μηχανικός αυτοκινήτων είτε αστροναύτης είτε ηθοποιός. Σε μένα όλα έγιναν κομμάτι-κομμάτι, πρόλαβα να δω τα πράγματα από την ήσυχη πλευρά τους. Το ίδιο και στη μουσική, αλλά είναι άλλοι χώροι, έχουν άλλες μυρωδιές. Γράφω πάντα μουσική, ασχολούμαι πολύ. Τώρα διαβάζω περισσότερο από παλιά, και για τη μουσική».
Πιστεύετε στο ταλέντο;
«Πιστεύω πάντα στην πολλή δουλειά. Το ταλέντο είναι η μίζα, αλλά δεν φτάνει. Ακόμα κι αν είσαι ανίκανος, με την πολλή δουλειά θα τα καταφέρεις».
Πώς βλέπετε τη σημερινή κατάσταση γύρω μας;
«Ολο αυτό που ζούμε μου προκαλεί στεναχώρια. Είναι στενάχωρος ο κόσμος. Ζούμε σε μια χώρα με ήλιο και θάλασσα και έχει γίνει γκρίζο το χρώμα της. Δεν ξέρω αν θα έριχαν ανάθεμα στους πολιτικούς. Κάποιος τούς έκανε παρέα, τους ήθελε για παρέα. Είναι και ο εαυτός μας. Πόσο μας έχει απογοητεύσει ο εαυτός μας. Πόσο μπορούμε να νιώθουμε κάτι άλλο από αυτό που είμαστε. Το λάθος είναι όταν χάνουμε την ταυτότητά μας. Καλό είναι να ξέρουμε μέχρι πού φτάνουμε και να μην προσπαθούμε να γίνουμε κάποιοι άλλοι».
Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
Θεατρική διασκευή: Γεράσιμος Σταύρου
Σκηνοθεσία: Φώτης Μακρής
Σκηνικά: Αντώνης Δαγκλίδης
Κοστούμια: Χρήστος Μπρούφας
Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης
Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος.
Παίζουν: Γιώργος Νινιός, Κατερίνα Παπαδάκη, Ιωάννα Παγιατάκη κ.ά.
