Ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης περιοδεύει αυτό το καλοκαίρι με τους «Μπαμπάδες με ρούμι» των Θανάση Παπαθανασίου και Μιχάλη Ρέππα. Μετά από μια διετία επιτυχίας στην Αθήνα (η παράσταση θα συνεχιστεί και του χρόνου στο «Αλίκη») αυτή η μαύρη κωμωδία φέρνει στο προσκήνιο ένα κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, που παρά τα τριάντα χρόνια που έχουν μεσολαβήσει από τότε που γράφτηκε, δεν δείχνει να έχει αλλάξει και πολύ. Ηθοποιός που ξέρει πώς να κάνει τον κόσμο να γελάει, να κλαίει, να συγκινείται, ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης συνεχίζει να κάνει θέατρο με την ίδια ζωντάνια και την ίδια αλήθεια…
Οι «Μπαμπάδες με ρούμι» είναι μια μαύρη κωμωδία, που πραγματεύεται με χιούμορ τον θάνατο…
Αλήθεια είναι, στηρίζεται πάνω σε αυτό. Είναι ένα τόσο οικείο θέμα για όλους μας και τόσο στιβαρό. Στηρίζεται στην απατεωνιά αυτών των τύπων. Είναι άνθρωποι που έχουν διαβρωθεί σε όλα τα επίπεδα, ήρωες που δεν έχουν καμία ενσυναίσθηση, κανένα αίσθημα. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι τα φράγκα. Επιτυχία στη ζωή σημαίνει για αυτούς φράγκα – άνθρωποι αδίστακτοι. Και το κάνουν θεωρώντας ότι έτσι πρέπει να γίνει, ότι αυτή είναι η ζωή. Βέβαια εκεί στηρίζεται και όλη η ιστορία του γέλιου, κόντρα σε όλη αυτή τη μαυρίλα και σε όλη αυτή την απίστευτη αλητεία.
Τριάντα χρόνια μετά και δεν έχουν αλλάξει πολλά;
Δεν αλλάζει ο άνθρωπος. Και ειδικά σε μια κοινωνία που έχει φτάσει πια σε ένα σημείο πολύ κρίσιμο. Σε ένα σημείο που όλα γκρεμίζονται γύρω μας, που παλεύεις κι εσύ κάθε μέρα και με τον εαυτό σου και με αυτά που συμβαίνουν γύρω σου, να σταθείς και να δεις τα πράγματα όσο πιο καθαρά, λογικά και ανθρώπινα μπορείς. Να μη χάσεις δηλαδή τον άνθρωπο που κουβαλάς μέσα σου. Υπάρχουν πάντα αυτοί οι τύποι και ειδικά σε μια εποχή σαν αυτή που ζούμε – και πολλαπλασιάζονται, δεν λιγοστεύουν.
Βέβαια πάντα υπάρχει και η άλλη μεριά. Πάντα υπάρχουν φωτεινά παραδείγματα και κυρίως στον χώρο της τέχνης, που μας δείχνουν την άλλη ζωή, τον άλλον άνθρωπο, έναν δρόμο πιο φωτεινό, πιο χαρμόσυνο. Πάντα υπάρχουν αυτοί οι πνευματικοί ηγέτες που μας δίνουν εναύσματα για σκέψη και επαναπροσδιορισμό.
Δείχνοντας το αρνητικό, το κοινό ταρακουνιέται ή καθησυχάζει;
Αυτό πια εξαρτάται από τον καθέναν. Ο καθένας παίρνει από μια παράσταση αυτό που του αξίζει. Εμείς πάντα ελπίζουμε να υπάρξουν έστω και ένας θεατής ή δύο, που παρακολουθώντας την παράσταση θα γελάσουν αλλά και θα ταρακουνηθούν, θα δουν τα πράγματα όπως πρέπει. Αυτό είναι κέρδος. Βάζουμε κι εμείς ένα λιθαράκι προς αυτή την κατεύθυνση.
Τι σας προσφέρει μια περιοδεία;
Η διάθεση αυτού του κόσμου που δεν έχει την ευκαιρία να δει συχνά θέατρο και, όταν σε επιλέξει, έρχεται με μεγάλο πάθος και μεγάλη προσδοκία, είναι ένα πολύ μεγάλο συν. Πρέπει να είσαι διαρκώς σε μια διαδικασία να αντιμετωπίσεις διάφορες δυσκολίες χώρων, τρόπων, να βρεις λύσεις συχνά, σχεδόν την ώρα που παίζεις. Αυτό αμέσως σε βάζει σε μια εγρήγορση άλλου τύπου.
Αν και, για να πω την αλήθεια, εγώ με τον ίδιο τρόπο αντιμετωπίζω τα πράγματα και στην Αθήνα. Αν είσαι ένας ηθοποιός που δεν επαναπαύεσαι σε μια στείρα επανάληψη και μπαίνεις μέσα ζωντανός, προσπαθώντας να αντιδράσεις σε οτιδήποτε συμβαίνει, τότε το απολαμβάνεις πολύ.
Οι επαναλήψεις δεν σας κουράζουν;
Οχι. Γιατί μπαίνω πάντα κάθε μέρα σαν να μπαίνω για πρώτη φορά. Ετσι κι αλλιώς αυτή είναι η άσκησή μου. Είναι μια άσκηση που κάνω χρόνια και κερδίζω όλο και περισσότερο. Κι όσο κερδίζω τόσο το απολαμβάνω όλο και πιο πολύ. Για μένα η επανάληψη δεν είναι ρουτίνα, είναι μια έκπληξη κάθε μέρα και μια διάθεση για ένα καθημερινό παιχνίδι, χωρίς όρια.
Πώς προετοιμάζεστε για τη σκηνή;
Εμένα μου αρέσει να «συγκεντρώνομαι» πριν βγω, ένα πεντάλεπτο το θέλω δικό μου. Κάνω την προσευχή μου, έχω τη συνομιλία με τον εαυτό μου, προσπαθώ να είμαι έτοιμος και να μπω όσο πιο γυμνός γίνεται.
Η αγωνία, το άγχος μετριάζεται με το πέρασμα του χρόνου, με την επιτυχία;
Είναι μεγάλη παγίδα η επιτυχία, μπορεί να σε κάνει να αφεθείς. Το έχω δει να συμβαίνει σε ηθοποιούς και είναι μεγάλη παγίδα και για το προσωπικό σου προχώρημα και για την παράσταση. Ευτυχώς βρίσκουμε τρόπους να διατηρούμε αυτή τη ζωντάνια κι αυτό ίσως είναι και μέρος της επιτυχίας της παράστασης. Πέραν από το ότι είναι ένα καταπληκτικό έργο αυτό που κάνουμε.
Το γέλιο λυτρώνει εμάς, λυτρώνει κι εσάς;
Ναι, είναι λυτρωτικό το γέλιο, είναι θεραπεία. Οταν συμβαίνει, όταν καταφέρνεις να βρεις αυτή την επαφή με το κοινό, όταν έχεις κι ένα ωραίο κείμενο, το αναπτύσσεις και το αισθάνεσαι να συμβαίνει την ώρα της παράστασης. Κι αυτό είναι πολύ σπουδαίο πράγμα, είναι υπέροχο.
Αισθάνεστε κωμικός ηθοποιός; Γιατί ενώ είστε, έχετε και άλλες υποκριτικές ποιότητες…
Ναι, αισθάνομαι. Εγώ και την κωμωδία και το δράμα τα αντιμετωπίζω με τον ίδιο τρόπο, με τον ίδιο κώδικα. Μου αρέσει να παίζω σε κωμωδίες, γιατί η χαρά που δίνεις στους ανθρώπους μέσα από μια ωραία κωμωδία, είναι πολύ μεγάλη. Και, κατ’ επέκταση, και η δικιά σου η χαρά.
Αλλά μου αρέσει και το δράμα. Μου αρέσει να βρίσκομαι με ανθρώπους που εκτιμώ και θαυμάζω. Μου αρέσει να δουλεύω πάνω σε κείμενα, να δουλεύω ανθρώπινους χαρακτήρες, ασχέτως αν είναι κωμωδία ή δράμα. Αλλωστε και η κωμωδία πάντα έχει στοιχεία δράματος και το δράμα πάντα έχει στοιχεία κωμωδίας. Και αν καταφέρνεις να τα ανακαλύπτεις αυτά, όπως είναι και η ζωή δηλαδή, νομίζω ότι τα πράγματα γίνονται πιο ολόκληρα.
Εχετε αγωνία μήπως και δεν γελάσει το κοινό;
Παλιά είχα αγωνίες τέτοιες, τώρα δεν έχω, όχι γιατί πιστεύω στον εαυτό μου περισσότερο, αλλά γιατί μπαίνω με μια άλλη διαδικασία. Η αγωνία μου είναι να είμαι όσο πιο αληθινός και ακριβής γίνεται. Οταν συμβαίνει αυτό, το κοινό γελάει.
Τι μάθατε από την πρόσφατη περιπέτεια της υγείας σας;
Δόξα τω Θεώ ήμουν πολύ τυχερός. Είχα μαζί μου βοήθεια άνωθεν και πήρα μια ωραία παράταση για αυτό που λέμε ζωή, για το θαύμα της ζωής. Μόνο ευγνώμων μπορείς να είσαι. Γιατί γλυκιά η ζωή κι ο θάνατος μαυρίλα.
Νιώσατε τον φόβο του θανάτου;
Παρότι θυμάμαι όλες τις στιγμές, δευτερόλεπτο προς δευτερόλεπτο, δεν θυμάμαι να είχα φόβο με την έννοια του φοβάμαι και παθαίνω πανικό. Κατάλαβα ότι ήμουν σε μια πολύ δύσκολη θέση. Αρχισα λοιπόν να προσεύχομαι και η προσευχή μου με βοήθησε να κρατήσω μια ψυχραιμία και μια γαλήνη μέσα σε όλη αυτή τη σύγχυση. Είναι η προσευχή που κάνω κάθε μέρα – άρχισα να την επαναλαμβάνω κι αυτό με γαλήνεψε. Κι είπα ό,τι είναι να γίνει θα γίνει. Κι όταν η νοσοκόμα μου έλεγε, τρέχοντας, πάνω στο φορείο «πάθατε ανακοπή, πάμε στο χειρουργείο», εγώ άκουγα το «All that jazz, bye-bye love, bye-bye happiness» και προσευχόμουν…
INFO για την παράσταση «Μπαμπάδες με ρούμι»
Παίζουν: Βίκυ Σταυροπούλου, Χρήστος Χατζηπαναγιώτης, Σοφία Βογιατζάκη, Κωνσταντίνος Γαβαλάς, Νίκη Λάμη και η Κωνσταντίνα Μιχαήλ. Η παράσταση περιοδεύει.
