Το ελάχιστο που είναι τα πάντα

Καθώς μπαίνεις στον Κήπο του Μεγάρου Μουσικής από την είσοδο της οδού Κόκκαλη, μια μεγάλη, λιτή ευθεία σε οδηγεί μπροστά από μια βιντεοπροβολή. Δύσκολα διακρίνεις από μακριά τι διαδραματίζεται στην επιφάνειά της, πρέπει να πλησιάσεις για να δεις ότι το έργο «Διαδρομές» (2019) είναι μια σειρά από γραμμικότητες νημάτων να σχηματίζουν ένα πλέγμα από το οποίο αναδύεται κάθε τόσο μία ίνα, ορθώνεται λίγο και μετά υποχωρεί για να γίνει μέρος ενός όλου από το οποίο θα είναι πλέον δυσδιάκριτη. Είναι το νήμα μιας ζωής που ξετυλίγεται και διαγράφει τη διαδρομή της, είναι το ίχνος που αφήνει πίσω της; Αν πάντως το βίντεο είχε ήχο, μάλλον θα περίμενες να ακούσεις τι είδους μουσικότητα παράγεται από αυτές τις ευαίσθητες χορδές, όπως και από τα «Μονοπάτια των Τραγουδιών» (Songlines), τις ζωγραφικές χαρτογραφήσεις των Αβορίγινων της Αυστραλίας απ’ όπου και δανείζεται τον τίτλο της η έκθεση του εναλλακτικού κέντρου AnnexM στο ΜΜΑ, σε επιμέλεια Αννας Καφέτση.

Αποτελείται από 19 έργα, φωτογραφίες-αντικείμενα, στιγμιαία βίντεο αλλά και εφήμερες γλυπτικές εγκαταστάσεις της Κατερίνας Κατσιφαράκη, νέες παραγωγές και αναπλαισιώσεις προηγούμενων έργων όπως οι προαναφερθείσες «Διαδρομές» που είχαν παρουσιαστεί αν και με εντελώς διαφορετικό τρόπο στην έκθεσή της στον χώρο της παλιάς βιοτεχνίας Νηματουργίας Μεντή-Αντωνόπουλου του Μουσείου Μπενάκη το 2020. Σε κάθε ένα από αυτά αναδεικνύεται το ελάχιστο και το φευγαλέο μέσα από τον αθέατο χειρωνακτικό μόχθο της Κατσιφαράκη με υλικά από τη φύση και χάρη στην ταπεινότητα με την οποία προσεγγίζει τη συμβιωτική της σχέση μαζί της.