Ο Λευτέρης Αλεξίου (1932-2012) έπρεπε να είναι ζωγράφος. Οχι ότι δεν υπήρξε δηλαδή, κι ας ξεκίνησε να γεμίζει επιφάνειες με χρώμα μετά τα εξήντα του, απ’ όταν δηλαδή βγήκε στη σύνταξη και μπορούσε να επιδίδεται με άνεση στο όψιμο «χόμπι» του ως ερασιτέχνης. Απλώς, του άξιζε μια μεγαλύτερη αναγνώριση για αυτή την ενασχόλησή του στην όψιμη φάση της ζωής του και ενδεχομένως να είχε μεγαλουργήσει αν είχε ακολουθήσει άλλη πορεία στη ζωή.
Τον δρόμο τού τον είχε δείξει ο γιος του, Νίκος Αλεξίου (1960-2011), ο οποίος έφυγε πρόωρα στα 51 του έχοντας προφτάσει να θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες της γενιάς του με τις αυτοσχέδιες κατασκευές του από τα πιο ευτελή υλικά, όπως καλάμια, νήμα ή χαρτί.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
