Μάρμαρο, ένα υλικό που ακτινοβολεί το φως (μάρμαρο < μαρμαίρω = σπινθηροβολώ, λάμπω, ακτινοβολώ), αντιστέκεται στον χρόνο και με τον τρόπο του έχει βοηθήσει την ανθρωπότητα από αρχαιοτάτων χρόνων να αντιστέκεται στη λήθη. Είναι δύσκολο να μη σκεφτείς την Ελλάδα όταν αντικρίζεις αυτό το γοητευτικό υλικό και εννοείται ότι ακόμη και αν δεν γνωρίζεις ότι έχουν τραβηχτεί στην Ελλάδα, τα τοπία στις φωτογραφίες της Εφης Χαλιορή στην ατομική της έκθεση στην γκαλερί CAN-Χριστίνα Ανδρουλιδάκη στο Κολωνάκι είναι συνώνυμα με την αύρα της χώρας. Πρόκειται βέβαια για «πορτρέτα» λατομείων στον Διόνυσο, στην Πεντέλη, στη Δράμα, στην Πάρο, στην Τήνο και στη Θάσο, άλλα ενεργά και πολύβοα και άλλα ξεχασμένα και εγκαταλελειμμένα, «όπου η εξόρυξη γίνεται μέσα από στοές και τούνελ στο κέντρο τεράστιων ορεινών όγκων και άλλα όπου οι λίθινοι κύβοι-μαμούθ αφαιρούνται εξωτερικά, σμιλεύοντας το βουνό σαν ένα είδος γιγάντιας γλυπτικής που μεταμορφώνει το τοπίο αφήνοντας πίσω της τα οικολογικά της σημάδια», σύμφωνα με την εμπειρία της Χαλιορή από τα ταξίδια της.
Η Εφη Χαλιορή, η οποία εργάζεται ως επαγγελματίας φωτογράφος από το 2008 και έχει ξεχωρίσει για τη δουλειά της, έχει διδαχθεί φωτογραφία από τον Πλάτωνα Ριβέλλη και έχει φοιτήσει μέσω σεμιναρίων και workshops στο πλευρό φωτογράφων όπως ο Μάικλ Ακερμαν, ο Αντουάν Ντ’ Αγκατά, ο Αντερς Πίτερσεν αλλά και ο Παύλος Φυσάκης και ο Κώστας Αντωνιάδης. Στη συγκεκριμένη περίπτωση ο στόχος της δεν είναι απλώς να καταγράψει τα λατομεία το ένα μετά το άλλο αλλά να αναδείξει τις αντιθέσεις και τα δίπολα που αφηγείται κάθε ένα από αυτά μέσα από τις εικόνες της. Η δημιουργία που προϋποθέτει την καταστροφή, η ομορφιά και ο μόχθος που απαιτείται για να την κατακτήσεις, και βεβαίως το ανυπέρβλητο δέος που μπορούν να προκαλούν οι λιτές φόρμες της αφαίρεσης.
