Δεν χρειάζονται αφορμές για ανθρώπους που άφησαν έντονο το αποτύπωμά τους στο πέρασμά τους από τη ζωή και την τέχνη. Η συμπλήρωση τεσσάρων χρόνων από τον θάνατο του Σπύρου Α. Ευαγγελάτου (24/1/2017), και μάλιστα σε μια εποχή που το θέατρο δοκιμάζεται, έχει σημασία: Γιατί το πάθος και η αφοσίωση αυτού του θεατρανθρώπου – πρακτικός και λόγιος συνάμα, που έμεινε πιστός στο όραμά του – μπορεί να αποτελέσουν πηγή έμπνευσης.
Το αρχαίο δράμα, τα μεγάλα έργα του παγκόσμιου ρεπερτορίου και τα νεοελληνικά κείμενα που ανέσυρε και ξαναζωντάνευε (κυρίως από το επτανησιακό και το κρητικό θέατρο) αποτέλεσαν τους βασικούς άξονες της δουλειάς του Ευαγγελάτου. Γι’ αυτό και η δική του σφραγίδα ξεπέρασε τη θεατρική πράξη, αφήνοντας (και) μια παρακαταθήκη κειμένων και έργων.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
