Το πρώτο πράγμα που αντιλαμβάνομαι συναντώντας τον Πολ Βερχόφεν για δεύτερη φορά μετά το «Μαύρο βιβλίο» (Βενετία 2009) είναι ότι ο ολλανδός δημιουργός, στα 83 του, παραμένει ένας εντυπωσιακά γοητευτικός άνδρας. Η πυκνή ασημένια κόμη του σχεδόν φτάνει στους ώμους. Το μαύρισμά του έρχεται σε ωραία αντίθεση με το λευκό πουκάμισο (τα μανίκια σηκωμένα). Τα γαλανά, σαν γυάλινα, μάτια του σε διαπερνούν σαν κεραυνός – ακόμα και η οδοντοστοιχία του είναι μια ιδέα πιο λευκή απ’ όσο θα περίμενες.
Οπότε το πρώτο πράγμα που τον ρωτώ, ενώ καθόμαστε στη σουίτα του ξενοδοχείου «Marriott» των Καννών για αυτή τη συνέντευξη, είναι από πού προέρχεται αυτή η ενέργειά του. «Θα μπορούσα να πω ότι δουλεύω γιατί δεν θέλω να πεθάνω»απάντησε. «Γιατί ξέρω ότι εργαζόμενος θα αισθανθώ καλύτερα. Το να γυρίζω ταινίες είναι νομίζω για εμένα μια ασπίδα προστασίας. Αρκεί βέβαια να με ενδιαφέρει αυτό που κάνω. Δεν έχει νόημα να κάνεις κινηματογράφο αν δεν αισθάνεσαι ο ίδιος χαρά που δημιουργείς».
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
