Η Αννα Μάσχα ανήκει στη γενιά του Αμόρε. Εμαθε στο καλό θέατρο και έτσι συνεχίζει. Με τον ίδιο τρόπο κάνει και τηλεόραση, με την οποία «συναντήθηκε» πρόσφατα. Εφέτος παίζει για πρώτη φορά σε έργο του Αρθουρ Μίλερ. Ερμηνεύει την Κέιτ, τη μητέρα της οικογένειας Κέλερ, στο «Ηταν όλοι τους παιδιά μου» (1946), που σκηνοθετεί ο Γιώργος Νανούρης (Αλκυονίς).

Τι σας τράβηξε στον Αρθουρ Μίλερ;

«Στην παράσταση με τράβηξε ο Γιώργος Νανούρης – είχαμε κάνει μαζί τον «Γυάλινο κόσμο» του Τενεσί Ουίλιαμς. Είναι συγγενείς συγγραφείς αλλά ο Μίλερ είναι καθαρός ρεαλισμός».

Ποια είναι η μάνα που ερμηνεύετε…

«Η Κέιτ είναι μια μάνα στα ανθρώπινα μέτρα. Το έργο έχει να κάνει πολύ με τον πόλεμο και τα τραύματα που άφησε σε όλα τα επίπεδα. Είναι μια γυναίκα τραυματισμένη από τον πόλεμο. Εχει χαθεί ο ένας της γιος. Ομως, επειδή δεν βρέθηκε ούτε εκείνος ούτε το αεροπλάνο, επιμένει να τον περιμένει. Ο Μίλερ την περιγράφει σαν μια γυναίκα που έχει ξαφνικές εμπνεύσεις και μια τεράστια ικανότητα για αγάπη. Ομως είναι μπλεγμένη σε κάτι σκοτεινό, κομμάτι του σασπένς του έργου. Εχει αγκιστρωθεί πάνω στην ελπίδα ότι ο γιος της ζει, όχι μόνο επειδή είναι μάνα, αλλά και για έναν ακόμα λόγο. Γιατί αλλιώς θα καταστραφεί όλο το σύμπαν της, που είναι η οικογένειά της».

Ο ρεαλισμός έχει άλλες απαιτήσεις;

«Δύσκολο είδος. Ο ρεαλισμός του Μίλερ μου αρέσει πολύ. Δεν μπορείς να μην είσαι ειλικρινής – όπου δεν είσαι ειλικρινής, φαίνεται. Η δουλειά ξεκινά με τον ίδιο τρόπο πάντα, αλλά σιγά-σιγά σε φέρνει στα μέτρα της. Εξαρτάται από το είδος, από το έργο, από το είδος της παράστασης που έχει στο μυαλό του ο σκηνοθέτης. Οπότε δεν εξαρτάται μόνο από τον προσωπικό μου τρόπο».

Παραμένει ισχυρή η οικογένεια σήμερα;

«Ναι, νομίζω ναι. Εχει δύναμη ακόμα, είτε με την παρουσία της είτε με την απουσία της. Ολα αυτά τα περιστατικά που διαβάζουμε με την παραμέληση ανηλίκων αφορούν και τους γονείς – πώς αλλιώς; Θεωρώ ότι ακόμα και η έλλειψη της οικογένειας έχει δύναμη, δεν την έχουμε αντικαταστήσει με κάτι άλλο ακόμα».

Συνδέεται με τη βία των ανηλίκων;

«Ούτως ή άλλως, τα παιδιά μεγαλώνουν σε μια βίαιη εποχή – ίσως να ήταν έτσι ανέκαθεν. Εγώ νομίζω ότι ξεκινάει πολύ από την οικογένεια. Τι βλέπουν τα παιδιά, τι όρια μπαίνουν. Δεν μπορεί ο άνθρωπος να μεγαλώνει ασύδοτος».

Η Αννα Μάσχα εφέτος παίζει για πρώτη φορά σε έργο του Αρθουρ Μίλερ, στο «Ηταν όλοι τους παιδιά μου». @ΓΚΕΛΛΥ ΚΑΛΑΜΠΑΚΑ

Βία στο θέατρο, οποιασδήποτε μορφής, έχετε βιώσει;

«Περιστατικά σαν αυτά του #MeToo δεν έχω βιώσει. Να πιεστώ από κάποιον τόσο πολύ ώστε να αναγκαστώ να εγκαταλείψω, όχι, ποτέ. Τώρα αυταρχισμό στον τρόπο της δουλειάς, ναι, έχω γνωρίσει. Είμαστε από μια γενιά που ήταν και ζητούμενο να σκύβεις το κεφάλι. Οτι δηλαδή αυτό που σου λένε, με όποιον τρόπο κι αν σου το ζητούν, με το καλό, το άγριο, τον βούρδουλα, με οτιδήποτε, σαδισμό, καλοσύνη, εσύ πρέπει να το κάνεις. Γιατί θα σου σπάσει τον εγωισμό, θα σε βοηθήσει να κάνεις μια φοβερή ερμηνεία, οπότε, ναι, αυταρχικές συμπεριφορές έχω γνωρίσει. Αλλά δεν ξέρω πόσο λειτουργεί τελικά, δεν είμαι πολύ σίγουρη.

Αυτό που λέμε αυταρχισμός μπορεί να χρειαστεί κάποια στιγμή, αν είσαι συντονιστής μιας ομάδας. Ούτως ή άλλως, ξέρεις, όταν ξεκινάς μια δουλειά, ότι ο σκηνοθέτης έχει τον τελευταίο λόγο, αλλά αυτό δεν είναι αυταρχισμός, είναι η τελική απόφαση, η τελική επιλογή. Και οι ηθοποιοί, λίγο λανθασμένα, βάζουμε τον εαυτό μας κάπως σε δεύτερη μοίρα, ότι είμαστε δευτερογενείς δημιουργοί, ενώ δεν είμαστε. Εμένα μου αρέσουν οι συνθήκες της ισοτιμίας: Ακουσε την άποψή μου γιατί μπορεί και εσένα να σου ανοίξει μια πόρτα που δεν την έχεις σκεφτεί. Τώρα αν είσαι πολύ σίγουρος για το όραμά σου, πάσο… Κάποια στιγμή θα συναντηθούμε. Αρκεί να μη θέλει να καπελώσει ο ένας τον άλλο και θα συναντηθούμε. Μην ξεχνάμε ότι υπάρχουν σκηνοθέτες που άλλαξαν όλον τον τρόπο που παρασταίνεται κάτι».

Σας λείπει η ομάδα;

«Οχι, αλλά κάθε φορά που ξαναγυρνάω στον Θωμά τον Μοσχόπουλο, ας πούμε, αισθάνομαι τεράστια ζεστασιά μέσα μου».

Λιγοστεύουν οι ρόλοι για τις γυναίκες μεγαλώνοντας;

«Μπορεί να υπάρξουν ενδιαφέροντες ρόλοι για γυναίκες μεγαλύτερες. Αναρωτιέμαι αν μια μεγάλη γυναίκα θα γινόταν εύκολα η απόλυτη πρωταγωνίστρια μιας ιστορίας. Κι όταν λέω μεγάλη, εννοώ στην ηλικία μας, όχι ηλικιωμένη… Βέβαια στο θέατρο παίζει μεγάλο ρόλο και η σκηνική σου ηλικία».

Κωμωδία δεν παίζετε ιδιαίτερα;

«Εχω παίξει πολλά πράγματα, πολύ διαφορετικά. Ισως κωμωδία δεν έχω παίξει πολύ, αλλά δεν ξέρω κιόλας, θέλει και ένα χάρισμα. Νομίζω πως ένας ηθοποιός μπορεί να παίξει σε μια κωμωδία χωρίς να είναι απαραίτητα ο γκράντε κωμικός. Ηθοποιοί είμαστε, μπορούμε να το κάνουμε. Αλλά αυτό το κάτι που σε κάνει να ξεκαρδίζεσαι, αυτό πιστεύω ότι είναι χάρισμα. Στο θέατρο μου προτείνουν πράγματα της ιδιοσυγκρασίας μου, της παικτικής εννοώ».

Η εμπειρία είναι καλός σύμβουλος;

«Κάνει και καλό η εμπειρία αλλά και κουράζει. Ξέρεις ότι δεν χρειάζεται μερικές φορές να κάνεις πολλά πράγματα ή να έχεις το θάρρος να μην κάνεις πολλά – γιατί θέλει θάρρος».

Θαυμάζετε συναδέλφους σας; Συγκρίνεστε μαζί τους;

«Βέβαια και τους θαυμάζω. Εντάξει, με συγκρίνω μερικές φορές. Θα ήθελα κάτι που θαυμάζω πολύ να μπορούσα να το είχα κάνει και εγώ, αλλά πραγματικά πιστεύω ότι είμαι δίκαιη. Δεν θα επιτρέψω ποτέ στον εαυτό μου να βρει το οποιοδήποτε μικρό ψεγάδι για να μειώσω τον άλλο, ποτέ».

Η σχέση σας με την τηλεόραση είναι πρόσφατη. Πώς άρχισε;

«Νομίζω από την «Καρτ ποστάλ» της ΕΡΤ. Πιο πριν είχα κάνει πολύ λίγη τηλεόραση, ένα επεισόδιο στον Κοκκινόπουλο, έναν μικρό ρόλο στα «Ματωμένα χώματα» του Κουτσομύτη».

Και έτσι άνοιξε μια καινούργια πόρτα…

«Στην αρχή, όταν μου έκαναν την πρόταση για τη σειρά «Αυτή η νύχτα μένει», δυσκολεύτηκα να πάρω την απόφαση. Τα ζύγισα πολύ. Δεν είχα ξανακάνει καθημερινό και το καθημερινό είναι ένα μεγάλο πακέτο. Μου άρεσε όμως ότι κάποιος με σκέφτηκε και μου εμπιστεύτηκε αυτόν τον ρόλο. Με κολάκεψε. Ποτέ δεν είχα φανταστεί να παίξω την τραγουδίστρια στα μπουζούκια. Επαιξαν ρόλο και όλα τα άλλα – η ομάδα της παραγωγής, ο σκηνοθέτης φυσικά, οι συνάδελφοι, τα οικονομικά.

Αλλά τελικά το ανατρεπτικό είναι και το πιο ενδιαφέρον – πέρασα πολύ ωραία σε αυτή τη σειρά. Πέρυσι ήταν το «Προξενιό της Ιουλίας», εντελώς άλλο πράγμα. Είναι σημαντικό ο ρόλος που μου προτείνουν να μη μοιάζει με τον προηγούμενο, να είναι σε άλλο μήκος κύματος. Τώρα ήρθε η «Διάφανη αγάπη», μια σειρά και ένας ρόλος με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά».

Η μικρή οθόνη είναι ένα είδος δικαίωσης; Φέρνει και αναγνωρισιμότητα…

«Δεν το έχω σκεφτεί έτσι. Απλώς είναι κάτι πολύ ευχάριστο που συμβαίνει. Οσο για την αναγνωρισιμότητα, αυξήθηκε αλλά δεν έγινε κι ο κακός χαμός. Θεατρικά το είχα ζήσει παλιά με το «Shopping and fucking» στο Αμόρε – μεγάλο σουξέ».

Αγοράστε εισιτήρια για όλες τις κορυφαίες εκδηλώσεις στο inTickets.gr 

INFO «Ηταν όλοι τους παιδιά μου» του Αρθουρ Μίλερ. Στο θέατρο Αλκυονίς, πρεμιέρα: 25/10. Παίζουν: Γιώργος Γάλλος, Αννα Μάσχα, Κωνσταντίνος Μπιμπής, Λίλα Μπακλέση, Αννα Λουιζίδη, Δημήτρης Σέρφας.