Υστερα από αρκετά χρόνια τηλεοπτικής απουσίας ο Τάσος Νούσιας επιστρέφει στη μικρή οθόνη, και μάλιστα με διπλό χτύπημα. Από τη νέα χρονιά θα ενσαρκώσει τον σκηνογράφο Αλέξανδρο Κριμιζή στη νέα δραματική-ερωτική σειρά του Mega, «Εξαψη». Ο δημοφιλής ηθοποιός μιλάει στο «Βήμα» για την επιστροφή του στην τηλεόραση, τις streaming μεταδόσεις των παραστάσεων και την πανδημία. Επιστρέφετε στη μικρή οθόνη μέσα από την «Εξαψη», τη νέα σειρά του Mega. Ποια είναι τα στοιχεία εκείνα που σας οδήγησαν στο να πείτε το ναι; «Εν αρχή ην ο λόγος. Το πρώτο είναι όταν έχεις ένα καλό σενάριο στα χέρια σου. Μετά, σαφώς, είναι οι συνεργάτες και σε επίπεδο ηθοποιών, γιατί συνευρίσκεσαι μαζί τους σε πρώτο χρόνο, αλλά επειδή έχουμε να κάνουμε με το Μέσο της τηλεόρασης όπως και με το σινεμά, πάρα πολύ σημαντικό ρόλο παίζουν ο σκηνοθέτης και ο διευθυντής φωτογραφίας. Αν όλο αυτό κάνει καλό γινόμενο, δεν έχεις παρά να πεις ναι. Στην «Εξαψη» το γινόμενο αυτό υπάρχει. Επίσης, υπάρχει και μια συναισθηματική, αν θέλετε, σχέση και με το ίδιο το κανάλι. Μια πρότερη μνήμη πολλών εξαιρετικών δουλειών που έκανα εκεί και που έγιναν επιτυχίες. Ερχεται λοιπόν ξανά το πλήρωμα του χρόνου να συναντηθούμε». Να υποθέσω ότι αυτό το γινόμενο δεν το βρίσκατε τα προηγούμενα χρόνια, εξού και το μεγάλο διάλλειμα από την τηλεόραση; «Οχι, δεν το έβρισκα. Νομίζω ότι η τηλεόραση έπεσε σε μια αδράνεια καλών δουλειών. Γίνονταν δουλειές σε ένα επίπεδο πιο καθημερινό, πιο γρήγορο, με λιγότερη φροντίδα επένδυσης στο κομμάτι της παραγωγής, το οποίο εμένα δεν με ενδιέφερε και έτσι έκανα πάρα πολύ θέατρο και κινηματογράφο. Τώρα ήρθε το πλήρωμα του χρόνου η τηλεόραση να επενδύσει στη μυθοπλασία και να επιστρέψω κι εγώ, και μάλιστα με δύο δουλειές. Τον τελευταίο ενάμιση χρόνο νομίζω ότι η τηλεόραση ξαναδείχνει τα δόντια της». Την πέτυχε όμως στη γωνία ο COVID-19. Πόσο διαφορετικά είναι τα γυρίσματα; «Τον Μάρτιο διακόπηκαν τα γυρίσματα – δεν το συζητώ, για το θέατρο ήταν η απόλυτη καταστροφή, η δεύτερη καραντίνα είναι πολύ πιο ήπια κατά το ήμισυ. Συνεχίζουμε να δουλεύουμε καθημερινά και με φουλ πρόγραμμα. Αυτό μάς κρατάει λίγο ζωντανούς σε σχέση με ένα 90% συναδέλφων που είναι παροπλισμένοι. Στην «Εξαψη» υπάρχουν αυστηρά πρωτόκολλα που τηρούνται κατά γράμμα. Το περιβάλλον του γυρίσματος είναι ασφαλές, δεδομένου ότι υπάρχει ένας κλειστός κύκλος ανθρώπων που δουλεύουν πολλές ώρες την ημέρα και δεν έρχονται σε επαφή με τον έξω κόσμο. Μέχρι στιγμής δεν είχαμε κάποιο κρούσμα και προχωράμε κανονικά». Ο ρόλος έχει αρκετές σκηνές που εμπεριέχουν το στοιχείο της στενής επαφής. Είστε διστακτικός με αυτές; «Οχι. Εκτός από την πρώτη περίοδο, που δεν ξέραμε ακριβώς με τι έχουμε να κάνουμε, πώς μεταδίδεται κ.τ.λ., έκτοτε άρχισα να μη φοβάμαι. Θεωρώ τον φόβο πιο επιζήμιο από τον ίδιο τον ιό. Φοβάμαι περισσότερο την περιρρέουσα πολιτική εφαρμογή. Πού οδηγείται ο κόσμος, πώς καταστρατηγούνται τα ανθρώπινα δικαιώματα, τον ορυμαγδό σε παγκόσμια κλίμακα, την επιβολή αυτής της παγκόσμιας κλίμακας κ.ο.κ. Αυτό με τρομάζει». Το 2020 ήταν μια δύσκολη χρονιά για όλους. Τι μας έμαθε; «Δεν ξέρω τι μας έμαθε. Πέρα από τα μέτρα κοινωνικής αποστασιοποίησης έχουν έρθει και τα μέτρα ψυχικής αποστασιοποίησης. Οπότε τι μπορεί να με έχει μάθει το 2020; Πάντως θα αντισταθώ πλήρως στο να μου αφήσει φόβο, τρομολαγνεία και βιοτρομοκρατία». Η απουσία του θεάτρου θα έχει επιπτώσεις στην ψυχή μας; «Δεν είναι μόνο το θέατρο, είναι και οι μουσικές σκηνές και η τέχνη γενικότερα. Νομίζω ότι όλο αυτό αφήνει διάφορες πληγές στις ψυχές των ανθρώπων. Αφενός ως γεγονός και αφετέρου ως απώλεια δουλειάς. Ανθρωποι που δεν βλέπουν διέξοδο μπροστά τους, που ζουν στις παρυφές της φτώχειας για ακόμα μια φορά ύστερα από μία δεκαετία μνημονίων και έχουν μπει σε μια επιδοματική λογική και μέσα από αυτό αποκτούν ιδιότυπες αναπηρίες, ως επί το πλείστον άκρως καταστρεπτικές ψυχικά. Για αυτές τις απώλειες ποιος θα μιλήσει; Στο ισοσκέλισμα της απώλειας του καταστρεπτικού ιού, που από την πρώτη στιγμή δεν αμφιβάλλω ότι υπάρχει, πρέπει να προσμετρήσουμε και τις άλλες απώλειες». Το τελευταίο διάστημα ορισμένες θεατρικές παραστάσεις «ανεβαίνουν» μέσω live streaming. Μπορεί το κενό του ζωντανού θεάτρου να καλυφθεί με αυτόν τον τρόπο; «Οχι. Είναι μονολεκτικό, κάθετο. Το live είναι live αλλιώς λέγεται archive. Με το archive δεν έκανε κανείς θέατρο. Μπορείς να κάνεις ραδιοφωνικό θέατρο, μπορείς να κάνεις τηλεοπτικό, όπως ήταν το «Θέατρο της Δευτέρας», αλλά η σύνδεση θεατή-ηθοποιού-έργου επί σκηνής σε ζωντανό χρόνο είναι αναντικατάστατη. Βιώνουν και οι δύο μια άλλη κατάσταση, η οποία είναι και διανοητική και ψυχική και πνευματική, και θα πρέπει να γίνει σε ζωντανό τόπο και χρόνο». Τηλεοπτικά σάς συναντούμε και στο δεύτερο μέρος του «Ετερος Εγώ» που προβάλλεται στην Cosmote TV. «Είναι μια δουλειά που όταν την είδα τη ζήλεψα. Μου άρεσε πάρα πολύ και η αισθητική της, το σενάριο, η πλοκή της. Ξεκινάει από ένα ελληνοκεντρικό θέμα το οποίο ανάγεται σε γρίφο, και μάλιστα σε ένα είδος ταινιών τις οποίες πάντα θαυμάζουμε όταν μας έρχονται απ’ έξω. Εδώ αναγνώρισα την ιδιοφυΐα του Σωτήρη (σ.σ.: Τσαφούλια) να μεταχειριστεί ένα κομμάτι που δεν θα μπορούσα ποτέ να καταλάβω πώς μπορεί να γίνει ταινία. Είναι από τις δουλειές που η ελληνική παραγωγή τις έχει ανάγκη και που μπορεί να σταθεί στο εξωτερικό. Το λέγαμε αυτό εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Η εξωστρέφεια. Το να δημιουργήσεις ένα προϊόν το οποίο μπορεί να είναι ανταγωνιστικό στην παγκόσμια αγορά. Δεν μας λείπει τίποτα. Εχουμε εξαιρετικούς ανθρώπους και στο κομμάτι το τεχνικό και στους ηθοποιούς. Λίγα λεφτά παραπάνω και ένα βλέμμα φροντίδας χρειάζονται. Τίποτα παραπάνω. Ενα τέτοιο βήμα, τεράστιο, έκανε το Mega με το «Νησί»». Στις αρχές της πανδημίας αρκετοί ταυτίστηκαν με τους κατοίκους της Σπιναλόγκας, λόγω του εγκλεισμού. Εσείς το φέρατε στον νου; «Φυσικά. Προσέξτε τι ιστορίες άκουσα κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων, συμβαίνει λίγο-πολύ το ίδιο και εδώ. Σήμερα υπάρχουν άνθρωποι που είναι ασυμπτωματικοί και άλλοι που τους διαλύει μέχρι που δυστυχώς καταλήγουν. Στη Σπιναλόγκα υπήρχαν μαρτυρίες όπου γυναίκα επειδή δεν άντεχε μόνη της, έπαιρνε με τη σύριγγα αίμα από τον άνδρα της και τη χτυπούσε πάνω της για να μεταφερθεί ο βάκιλος ή τουλάχιστον αυτό πίστευε. Δεν κόλλησε όμως ποτέ. Και τότε υπήρχαν σκληροί νόμοι, όταν δεν συμμορφώνονταν την ώρα που συλλαμβάνονταν εκτελούνταν, εδώ έχουμε τα πρόστιμα. Φοβερό; Αρα η ανθρωπότητα έχει ζήσει ορυμαγδούς τέτοιου τύπου. Ισως αυτό να μας κάνει λίγο αισιόδοξους και λιγότερο ανθρωποφαγικούς».