Στα ραντεβού δεν αργείς. Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο Τάκης θα είναι πάντα στην ώρα του. Οποιο ραντεβού και αν είναι αυτό. Ακόμα και το πιο στενάχωρο. Γι’ αυτό και ήρθα μία ώρα νωρίτερα στην εκκλησία. Μην τυχόν και έστω για λίγο είσαι μόνος σου. Επιασα τον εαυτό μου να περιμένει να έρθεις με τη βέσπα, σαν ξένοιαστος καβαλάρης να ανεμίζει το μαλλί σου, σαν σημαία ανεξαρτησίας που τα χρόνια δεν υπέστειλαν.
Ηρθες αλλιώς. Σαν βασιλιάς που δεν είναι κομψό να πατήσει τα πόδια του στη γη. Η κομψότητά σου, ρε Τάκη. Πώς τα κατάφερνες και ακόμα και μέσα στη μεγάλη τρικυμία εξέπεμπες μια κομψότητα. Δεν θα μπορούσες να μην είσαι κινηματογραφικός σε αυτές τις στιγμές. Θα ήταν ενάντια στη φύση σου. Στην Επιμενίδου στην Πλάκα, δίπλα στο μνημείο του Λυσικράτη, η εκκλησία του Αγίου Δημητρίου όπου και χειροτονήθηκε ο Αθανάσιος Διάκος, μόλις έχει αρχίσει να ετοιμάζεται. Ηρθες. Ο ήλιος λίγο πριν να έχει βγει από τον Υμηττό και να ρίχνει το φως κόντρα, η δυνατή αντανάκλαση στο πλακόστρωτο κάνουν την άφιξή σου σαν πλάνο
μιας ταινίας που εκκρεμεί. Θυμήθηκα ότι ακριβώς 10 χρόνια πριν γυρίζαμε τα «Τέσσερα Μαύρα Κουστούμια». Μα ναι. Αυτό είναι το τελευταίο μας πλάνο, ρε Τάκη. Λες και μου έκανες σινιάλο να αρχίσω το directors cut τώρα που η συνάντησή μας σε αυτή τη διάσταση ολοκληρώθηκε. Εδωσες κλακέτα τέλους.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
