Καλώς ή κακώς, η τελετή απονομής των Οσκαρ του 2022 την περασμένη Κυριακή θα μείνει στην Ιστορία για το χαστούκι του Γουίλ Σμιθ προς τον Κρις Ροκ για χάρη της γυναίκας του πρώτου Τζέιντα Πίνκετ Σμιθ. Oταν ο Σμιθ θεώρησε ότι ο παρουσιαστής της τελετής την προσέβαλε με ένα αστείο που αφορούσε την αλωπεκίασή της, σηκώθηκε από το τραπέζι, πήγε στη σκηνή, τον χτύπησε και επέστρεψε στη θέση του. Η επιεικώς απαράδεκτη κίνηση του Σμιθ, λίγο πριν ανακοινωθεί η νίκη του στην κατηγορία του Οσκαρ Α’ ρόλου για τη «Μέθοδο των Γουίλιαμς» (οπότε ζήτησε συγγνώμη από την Ακαδημία και όχι τον Ροκ), δείχνει επίσης σε ποια κατάσταση έχουν φθάσει πλέον τα διασημότερα κινηματογραφικά βραβεία του κόσμου· γιατί αν αυτό δεν δηλώνει την παρακμή του θεσμού, αναρωτιέται κανείς τι θα μπορούσε να είναι αυτό που τη δηλώνει. Τα Οσκαρ είναι βραβεία που υποτίθεται ότι προάγουν την 7η τέχνη και όχι η αρένα για γρονθοκοπήματα και βρισιές του τύπου «keep my wife out of your fucking mouth» («μην πιάνεις τη γυναίκα μου στο γαμ… στόμα σου») του ενός… καλλιτέχνη προς τον άλλο.
Το παράδοξο βέβαια είναι ότι την ίδια ώρα και στην ακριβώς απέναντι όχθη, η θριαμβευτική βράβευση της ταινίας «CODA» στα εφετινά Οσκαρ δηλώνει μια κίνηση που στις ημέρες μας κρίνεται αναγκαία. Προσωπικά θα την αποκαλούσα κίνηση ανθρωπιάς. Ηταν η μόνη από τις 10 υποψήφιες για το ανώτατο Οσκαρ ταινίες που πραγματευόταν με αμεσότητα, εντιμότητα, προσγειωμένη σκέψη και κρυστάλλινα ξεκάθαρο στόχο ένα τεράστιο πρόβλημα, εκείνο της μειονότητας των ανθρώπων οι οποίοι για κάποιο σωματικό ελάττωμά τους θεωρούνται «προβληματικοί» ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι. Η βράβευσή της από τα μέλη της Ακαδημίας έγινε με στόχο τη διοχέτευση ενός θετικού μηνύματος σε μια εποχή που πολλοί το έχουν ανάγκη.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
