Οι ήρωες που ενσαρκώνει τηλεοπτικά είναι συνήθως αυστηροί, δύσκολοι, κακοί και μυστηριώδεις. Εφέτος, στη νέα δραματική σειρά του Mega «Το ναυάγιο» (Κυριακή-Τετάρτη, 22.50) υποδύεται τον Ιπποκράτη Πανόπουλο, έναν υψηλόβαθμο αξιωματικό του Λιμενικού. Οπως ο ίδιος ο Γιάννης Στάνκογλου αναφέρει στο «Βήμα», ο Ιπποκράτης είναι «ένας αυστηρός άνθρωπος και πατέρας, που έχει μεγαλώσει με στρατιωτική παιδεία. Είναι ένας πολύ περίεργος τύπος, πολύ διφορούμενος. Θα τον δούμε σιγά σιγά να ξεδιπλώνεται, αλλά ταυτόχρονα θα ανακαλύψουμε και γιατί είναι έτσι. Αυτό είναι το ενδιαφέρον για μένα. Οτι ο χαρακτήρας παίζει με πολύ λεπτές ισορροπίες».
Ποιοι ήταν οι λόγοι που σας έκαναν να πείτε το ναι στο «Ναυάγιο»;
«Αρχικά ότι πρόκειται για ένα καλογραμμένο σενάριο με εξαιρετικούς χαρακτήρες και ωραία πλοκή. Από κει και πέρα, σίγουρα είναι οι συνάδελφοι ηθοποιοί που βρίσκομαι μαζί τους και τα παιδιά που δουλεύουν πίσω από τις κάμερες και όλο το τεχνικό κομμάτι. Τους περισσότερους τους γνωρίζω και είναι άνθρωποι που εκτιμώ πολύ».
Πώς διαχειρίζεστε τον ρόλο σας;
«Κατ’ αρχάς, όσο και να μην έχω σχέση με τον κάθε ήρωα, αυτό που προσπαθώ να βρω είναι το φως που έχει ο κάθε ήρωας, την καλή του πλευρά. Επειτα ψάχνω να βρω κυρίως το τι τον ώθησε να κάνει αυτό που κάνει. Οπότε δουλεύω κυρίως το αντίβαρο του χαρακτήρα. Ετσι προσπαθώ να τον δικαιολογήσω και από κει και πέρα να το υποστηρίξω όσο περισσότερο μπορώ, άσχετα αν συμφωνώ ή όχι με τις πράξεις του».
Η πιο δύσκολη σκηνή που κληθήκατε να γυρίσετε μέχρι στιγμής ποια ήταν;
«Στις δύσκολες στιγμές του ναυαγίου, που έμαθα ότι ήταν εξαιρετικές, δεν ήμουν. Αλλά συμμετείχα στις σκηνές της διάσωσης της Αναστασίας Παντούση. Ηταν πάρα πολύ όμορφη εμπειρία αλλά ταυτόχρονα και πολύ δύσκολη. Βράδυ να κολυμπάς στη θάλασσα και να κάνεις αυτό το πράγμα. Γενικώς αυτά τα δύσκολα γυρίσματα εμένα μου αρέσουν».
Διαβάζοντας και γυρίζοντας αυτές τις σκηνές, είχατε στο πίσω μέρος του μυαλού σας τις εικόνες και τις μαρτυρίες από τις διασώσεις των πλημμυροπαθών στη Θεσσαλία;
«Εχω την εντύπωση ότι δεν υπήρχε μόνο στο πίσω μέρος του μυαλού μου, αλλά και μπροστά στα μάτια μου. Καθημερινά διαβάζω για το τι γίνεται γύρω μου. Με στεναχωρεί και με θυμώνει πάρα πολύ όλο αυτό. Εχουμε φτάσει στο σημείο να έχουμε τόσες καταστροφές, χωρίς να είμαστε έτοιμοι να τις προλάβουμε, ενώ η ανθρωπότητα εξελίσσεται με τόσο γρήγορους ρυθμούς. Το να μην μπορείς να προστατέψεις τη φύση σου και τους ανθρώπους σου για εμένα είναι πρόβλημα και πρέπει να το δούμε πολύ σοβαρά. Από κει και πέρα, όπως και εγώ, είμαι ένας άνθρωπος που ανά πάσα στιγμή μέσα στον κίνδυνο θα κοιτάξω και τον διπλανό μου, το ίδιο προσπαθώ να κάνω και με αυτόν τον χαρακτήρα, που ούτως ή άλλως αυτή είναι η δουλειά του ως λιμενικού, να σώσει τον κόσμο».
Τα τελευταία χρόνια δεν έχετε πάρει ανάσα τηλεοπτικά, και μάλιστα σας συναντάμε σε δραματικούς ρόλους…
«Με ένα διάλειμμα πριν από δυόμισι χρόνια που είχα παίξει στο «Σχεδόν ενήλικες» της Μυρτούς Κοντοβά στο Mega. Ηταν μια σειρά που είχα χαρεί πάρα πολύ. Η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία χρόνια κάνω δραματικούς ρόλους. Γι’ αυτόν τον λόγο του χρόνου το μόνο σίγουρο είναι ότι θα επιλέξω να κάνω μια κωμωδία, γιατί το έχω μεγάλη ανάγκη».
Γιατί τα τελευταία χρόνια όμως έχουμε τόσο πολλές δραματικές σειρές, τόσο πολλές σειρές εποχής;
«Εχω την εντύπωση ότι οι «Αγριες μέλισσες» έκαναν μια τομή στην τηλεόραση. Γιατί ήταν μια σειρά που πήγε τρία χρόνια, ήταν μια σειρά δραματική, ήταν μια σειρά εποχής, ήταν μια σειρά που αγαπήθηκε πάρα πολύ από τον κόσμο και έτσι λειτουργεί και η αγορά νομίζω. Βλέπει τι έχει ανάγκη ο κόσμος και συνεχίζει. Δυστυχώς δεν ρισκάρουμε τόσο πολύ όσο πρέπει. Περιμένω βέβαια πάρα πολύ να δω τη σειρά του Βασίλη Κεκάτου που πραγματικά πιστεύω ότι θα είναι κάτι πάρα πολύ σύγχρονο και πολύ ωραίο. Θα ήθελα κάποια στιγμή να βρεθώ και σε τέτοιες σειρές. Προτιμώ η επόμενη δουλειά μου να είναι μια κωμωδία, αλλά θα ήθελα να παίξω και σε σειρές οι οποίες είναι λίγο scify, λίγο παραμύθι. Ας πούμε μου άρεσε πάρα πολύ η σειρά του Θοδωρή Παπαδουλάκη «Κομάντα και δράκοι». Είχε πάρα πολύ σασπένς, αυτό το στοιχείο του διαφορετικού και του περίεργου αλλά ταυτόχρονα υπήρχε και χιούμορ. Ηταν κάτι το οποίο δεν το βλέπεις συχνά στην ελληνική τηλεόραση. Ολα τα άλλα το βλέπεις αρκετά συχνά. Εχεις μεγαλώσει με αυτό. Εχω την ανάγκη να δω μια ελληνική τηλεόραση η οποία κάνει διαφορετικά πράγματα».
Θεατρικά εφέτος δεν θα σας δούμε κάπου. Επιλέξατε την αποχή.
«Και είμαι πολύ χαρούμενος για αυτό, γιατί πραγματικά, ύστερα από 21 χρόνια μόνιμης απασχόλησης με το θέατρο, έχω φτάσει λίγο στα όριά μου. Θέλω να πάρω μια τεράστια ανάσα για να επιστρέψω του χρόνου τον Οκτώβρη στο θέατρο Πορεία που θα κάνω «Φρανκενστάιν», σε διασκευή του Θανάση Τριαρίδη και σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Τάρλοου, με ένα εξαιρετικό καστ ηθοποιών. Πρόκειται για ένα έργο το οποίο με έχει στιγματίσει από μικρό. Οπότε θα επιστρέψω με κάτι που θα γουστάρω πάρα πολύ, με κάτι τρελό, με κάτι περίεργο».
Γιατί επιλέξατε τη θεατρική και όχι την τηλεοπτική αποχή;
«Γιατί το θέατρο το έχω φάει με το κουτάλι όλα αυτά τα χρόνια. Δεν έχω σταματήσει ποτέ, ενώ τηλεοπτικά είχα σταματήσει δέκα χρόνια από το «Νησί» μέχρι και τις «Αγριες μέλισσες». Παρόλο που είχα προτάσεις, εγώ επέλεξα να είμαι στο θέατρο. Ωστόσο, παρόλο που το θέατρο είναι το σπίτι μου, αυτό το κάθε βράδυ παράσταση με πρόβες, πολλές φορές να παίζεις μια παράσταση και να κάνεις πρόβες σε μια άλλη παράσταση για τόσα χρόνια, λίγο με κούρασε. Θέλω λίγο τα βράδια δικά μου. Θέλω να δω πως μπορώ να λειτουργήσω και χωρίς αυτή την ωραία ένταση που έχει το θέατρο. Θέλω να δω διαφορετικά τα πράγματα».
Είστε αρκετά χρόνια στον χώρο του θεάματος. Ηταν εύκολη αυτή η διαδρομή;
«Εύκολη δεν θα την έλεγα. Εχει πάρα πολλή δουλειά. Συνάντησα ανθρώπους που μου άλλαξαν τον τρόπο που βλέπω τη ζωή και τη δουλειά μου. Είμαι πάρα πολύ γεμάτος σε αυτή τη διαδρομή. Αν έκανα ένα flashback και γινόμουν ξανά 26, όταν μπήκα στον χώρο, τα πράγματα που έκανα είναι περισσότερα από αυτά που θα μπορούσα να σκεφτώ τότε. Γι’ αυτόν τον λόγο αισθάνομαι αρκετά γεμάτος».
Αρκετοί συνάδελφοί σας δοκιμάζονται στην παρουσίαση. Εσείς θα βλέπατε τον εαυτό σας σε αυτόν τον διαφορετικό τηλεοπτικό ρόλο;
«Δεν θα είχα πρόβλημα. Αν ήταν όμως κάτι το οποίο μού πήγαινε, κάτι που το γούσταρα, κάτι το οποίο ήταν λίγο πιο τρελό από αυτά που τουλάχιστον βλέπω εγώ μέχρι τώρα. Είτε αυτό είναι συνεντεύξεις στο πουθενά με περίεργους ανθρώπους είτε θα ήταν αυτό κάτι μουσικό αλλά που να μην ήταν σαν αυτό που ήδη ξέρουμε».
