Οταν συναντώ τον Δήμο Αβδελιώδη στην οικία του έχει μόλις επιστρέψει από το Θέατρο Αθηνών, όπου από τις 3 έως τις 7 Μαΐου θα παρουσιάσει τις παραστάσεις «Ελένη» του Ρίτσου και «Επιτάφιος του Περικλή» του Θουκυδίδη. «Δεν είχαμε πρόβα σήμερα» αναφέρει. «Βοήθησα τον τεχνικό μας να τοποθετήσουμε ένα μπάνερ της παράστασης στον εξώστη του θεάτρου» εξηγεί. Δεν υπάρχει άλλωστε δουλειά στο θέατρο που να μην έχει κάνει. «Από βοηθός βοηθού έως τα πάντα» λέει. «Ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια της θητείας μου στο ΔΗΠΕΘΕ Βορείου Αιγαίου ως διευθυντή, μόνο διευθυντής δεν υπήρξα. Βοηθούσα πρακτικά σε όλες τις δουλειές για να δίνω το παράδειγμα. Επιδιώκω άλλωστε να κάνω όλες τις χειρωνακτικές εργασίες μόνος μου ως μία δωρεάν δημιουργική γυμναστική που μου δίνει χαρά και ηρεμία».
Διαλεχτή πορεία
Ο Δήμος Αβδελιώδης χάραξε τον δικό του δρόμο στην τέχνη, αρχικά μέσα από ένα ιδιοσυγκρασιακό σινεμά με τέσσερις μόλις ταινίες, εκ των οποίων «Το δέντρο που πληγώναμε» και «Η εαρινή σύναξις των αγροφυλάκων» συγκαταλέγονται στα αριστουργήματα του ελληνικού σινεμά, ενώ το 1993 ήρθε η πρώτη του σκηνοθεσία στο θέατρο, όταν συναντήθηκε με την Αννα Κοκκίνου στην παράσταση-σταθμό «Μορφές από το έργο του Βιζυηνού».
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
