Εχει ήδη ξεκινήσει τις εμφανίσεις της στην κεντρική σκηνή του Σταυρού του Νότου η Μαρία Παπαγεωργίου και θα βρίσκεται εκεί κάθε Παρασκευή μέχρι και τις 7 Απριλίου. Στα περισσότερα από δέκα χρόνια που βρίσκεται στη δισκογραφία η αισθαντική ερμηνεύτρια έχει κυκλοφορήσει τέσσερις δίσκους («Ομορφοι και Ηττημένοι», «Αβουλο Θεριό», «3 Μοίρες», «Μνήμη»), μια ζωντανή ηχογράφηση («4 Χρόνια Δευτέρα») και, σε μία κορυφαία στιγμή για την έως τώρα πορεία της, συνεργάστηκε με τον Μίκη Θεοδωράκη δημιουργώντας το αριστουργηματικό άλμπουμ «Αλληλογραφία» ύστερα από πρόταση του ίδιου του συνθέτη για μία δεύτερη ανάγνωση σε δέκατραγούδια του.
Την άνοιξη του 2020, εν μέσω πανδημίας, λάνσαρε ψηφιακά την «ΕΣΟΡίΑ», με επτά διασκευές, αναπάντεχες επιλογές που περιλαμβάνουν από το «The Rip» των Portishead μέχρι συμφωνικό έργο του πολωνού συνθέτη Χένρικ Γκουρέτσκι. Αξίζει να πούμε ότι η Παπαγεωργίου δεν είναι μόνο τραγουδίστρια και τραγουδοποιός, αλλά έχει επιδοθεί σε μια πλειάδα δραστηριοτήτων: το 2016 κυκλοφόρησε το πρώτο της βιβλίο με τίτλο «Μια Χαραμάδα Πανικού», μια προσωπική αφήγηση για τις κρίσεις πανικού, είναιperformer στο χοροθέατροQuasi Stellar της Αποστολίας Παπαδαμάκη και πρόσφατα εργάστηκε ως παραγωγός στο Δεύτερο Πρόγραμμα της Ελληνικής Ραδιοφωνίας, παρουσιάζοντας την εκπομπή «Τα Τραγούδια των Αλλων».
«Ο Τελευταίος Αναλογικός Ανθρωπος»
Το περασμένο καλοκαίρι κυκλοφόρησε το τραγούδι «Pandora», μια ωραία συνεργασία με τον Σέμπα Κάμπος, και έχει παρουσιάσει πρόσφατα και δύο δικές της επανεκτελέσεις, μία στη «Λευκή Καταιγίδα» (ξέραμε ήδη από τον «Κηπουρό» πόσο της ταιριάζουν τα τραγούδια του Παύλου Παυλίδη) και μία, με αφορμή την τραγωδία στα Τέμπη, στο «Εγινε η Απώλεια Συνήθειά Μας» (Διάφανα Κρίνα). Τον Οκτώβριο του 2022 ανέβηκε στις ψηφιακές πλατφόρμες η πρώτη πλευρά ενός δίσκου «που ελπίζω ότι μέχρι το τέλος της χρονιάς θα κυκλοφορήσει και σε βινύλιο. «Ο Τελευταίος Αναλογικός Ερωτας» περιλαμβάνει έξι ερωτικές ιστορίες σε μορφή τραγουδιού και δύο αφηγήσεις ποιημάτων, μία από την Τάνια Τσανακλίδου και μία από τον Γιώργο Παλιό.
«Ο Τελευταίος Αναλογικός Ανθρωπος» που τώρα τον ετοιμάζω, θα έχει τραγούδια περισσότερο κοινωνικού προβληματισμού. Μοιάζει με γέννα η ολοκλήρωση ενός άλμπουμ και πολλές φορές νομίζουμε ότι είμαστε έτοιμοι για την επόμενη αλλά δεν ισχύει πάντα αυτό. Αλλαξαν πολλά πράγματα στη ζωή μου τα τελευταία δύο χρόνια και αυτή η δουλειά σηματοδοτεί κάτι σαν αναγέννηση. Νιώθω ότι μπορώ να υπερασπιστώ αυτό το υλικό επειδή είμαι απόλυτα ειλικρινής στις προθέσεις μου και νομίζω ότι αυτό έχει μια αξία. Μπορεί να γυρίσεις πίσω και να δεις τη διαδρομή σου και ίσως να γελάσεις ή να διαφωνήσεις με πράγματα που έχεις κάνει στο παρελθόν, όμως έχει σημασία να ξέρεις ότι είχες τότε ένα σοβαρό αίτημα μέσα σου για αυτά που ήθελες να αποτυπώσεις».
Οι δυσκολίες της σύγχρονης εποχής
Μιλάει σαν να έχει μετατοπιστεί λίγο η κοσμοθεωρία της. «Εχω συλλάβει πλέον πλήρως την έννοια του «go with the flow», ακολούθησε τη ροή, όπως το νερό που κυλάει και αν βρει εμπόδιο απλώς αλλάζει πορεία, δεν κολλάει εκεί. Πρέπει να θρηνούμε ό,τι χάνουμε και ό,τι αλλάζει αλλά και να χαιρόμαστε με το επόμενο που έρχεται. Είναι πολύ δύσκολη η εποχή μας, στερούμαστε την ελπίδα και το όνειρο, δεν ξέρεις από πού θα σου έρθει η σφαλιάρα».
Για τις εμφανίσεις της μιλά με ενθουσιασμό γιατί δεν τις θεωρεί αυτονόητες: «Είμαι πάρα πολύ χαρούμενη. Είναι δύσκολο να φτάσεις στην πηγή και να πιείς νερό και γι’ αυτό απολαμβάνω κάθε σταγόνα που μου δίνεται. Συνειδητοποίησα επίσης σχετικά πρόσφατα ότι το άγχος που είχα για χρόνια έχει αντικατασταθεί από χαρά γιατί με όλα αυτά που έχουμε περάσει ξέρω ότι όποιος έρθει να με δει θα το κάνει επειδή το θέλει πολύ. Εχουμε ήδη κοινωνήσει την τέχνη προτού πατήσω το πόδι μου στη σκηνή δηλαδή».
Συνεργασίες και επιρροές
Τα τελευταία χρόνια «έχω έρθει κοντά με την Τάνια Τσανακλίδου, έκανα συναυλίες με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, συνεργάστηκα με τη Μαρία Φαραντούρη και τη Μάρθα Φριντζήλα. Καμιά φορά νομίζουμε πως η νιότη κρατάει για πάντα και είναι πολύ σημαντικό να συναναστρέφεσαι με ανθρώπους μεγαλύτερης ηλικίας που έχουν άλλες αγωνίες και να βλέπεις ότι τα πράγματα που εσύ θεωρείς δεδομένα σήμερα δεν είναι και πως κάποιες φοβίες που δεν φανταζόσουν ότι θα έχεις μπορεί να σου χτυπήσουν την πόρτα. Αυτό σε γλυκαίνει, σε κάνει λιγότερο επικριτικό με τον εαυτό σου και με τους άλλους».
Πέραν των συναντήσεων έχει δεχτεί επιρροές και από άλλες πηγές: «Τα βιβλία του Χαράρι με επηρέασαν πολύ, άλλαξαν λίγο το πώς βλέπω το θέμα της θνητότητας ή των αλλαγών. Με έβαλαν σε μια διαδικασία να σκέφτομαι πώς έφτασε ο άνθρωπος από εκεί που τον απασχολούσε τι θέλει να γίνει να τον απασχολεί τώρα τι θέλει να θέλει». Οσον αφορά τη μουσική «έχω ακούσει αρκετά τον τελευταίο δίσκο του Stromae, της Ane Brun και της Bjork – το άλμπουμ της το βρήκα εντυπωσιακό ως σύνολο αλλά μου έλειψε ένα τραγούδι που θα ήθελα να ακούσω ξανά και ξανά».
Τραγούδια που μας ενώνουν
Καταλήγουμε να μιλάμε για το ποια τραγούδια μάς ενώνουν με τους άλλους τελικά. «Εχω φέτος μια κοπέλα στην μπάντα, τη Βέρα, είναι 3-4 χρόνια μικρότερό μου, παίζει τσέλο και είναι Πολωνή. Ταξιδεύοντας για να παίξουμε στην Ελασσόνα μιλούσαμε για μουσική. Λέγαμε για καινούργια πράγματα που γουστάρουμε πολύ. Δεν ήξερα τίποτα από αυτά που μου ανέφερε, δεν ήξερε τίποτα από εκείνα που της πρότεινα εγώ. Και ξαφνικά αρχίζουμε να θυμόμαστε παλιές αγάπες, τους Alice in Chains, τους Pearl Jam, τους Radiohead ακόμη και πιο ποπ καλλιτέχνες, όπως η Αλάνις Μόρισετ, και αισθάνθηκα σαν να καταφέραμε επιτέλους να επικοινωνήσουμε. Ο όγκος της νέας πληροφορίας που λαμβάνουμε είναι πια τόσο μεγάλος που είναι δύσκολο να τον μεταβολίσουμε και να γίνει μοίρασμα».
