«Στην Ευρώπη η διαλεκτική επιτρέπεται»

Ο Σον Σκάλι είναι ένας ευρωπαίος καλλιτέχνης. Λόγω φύσης ή καταγωγής – είναι Ιρλανδός που μεγάλωσε στην Αγγλία – αλλά και λόγω θέσης. Η επί χρόνια παραμονή του στην Αμερική δεν κατάφερε να τον κάνει να σταματήσει να νιώθει την υπεροχή της καταγωγής από τη Γηραιά Ηπειρο. Το νιώθεις όταν τον αντικρίζεις στο Μουσείο Μπενάκη της οδού Πειραιώς ανάμεσα στα έργα της αναδρομικής έκθεσής του «Επιβάτης» έτσι όπως στέκεται περίκλειστος και εκ πρώτης όψεως υπεροπτικά απρόσιτος, όπως συμβαίνει συχνά με «παιδιά» της Γηραιάς Αλβιώνας. Το επιβεβαιώνει και ο ίδιος όταν μιλάει για το έργο του στον δεύτερο όροφο του Μουσείου Μπενάκη της οδού Πειραιώς, εκεί όπου παρουσιάζονται δείγματα από τη δουλειά του (η έκθεση παρουσιάστηκε πρώτη φορά στο Μουσείο Καλών Τεχνών της Βουδαπέστης) που τον έχει καταστήσει έναν από τους πιο σημαντικούς αφαιρετικούς ζωγράφους της εποχής μας.

«Με ενδιαφέρει η ιστορία, από πού ερχόμαστε και πού πηγαίνουμε. Υπάρχουν έργα μου στα οποία συνυπάρχουν αναφορές σε δύο διαφορετικούς καλλιτέχνες από την Ιστορία της Τέχνης, ορισμένες φορές δίπλα-δίπλα, και αυτό προκαλεί δυσκολίες στην ανάγνωση ή κατηγοριοποίησή τους. Αυτό μου προκάλεσε προβλήματα στην Αμερική, γιατί η αμερικανική αφαίρεση έχει εξορθολογιστεί από τον Κλέμεντ Γκρίνμπεργκ (σ.σ. ο σημαντικότερος μεταπολεμικός αμερικανός τεχνοκριτικός) και έκτοτε μετριέται από τον βαθμό στον οποίο μπορεί να επιλυθεί το μυστήριό της. Αυτή η ορθολογική εξήγησή της έχει βγάλει όλο το νερό από το πηγάδι, κατά τη γνώμη μου. Οι πίνακες μου είναι πιο «τρελοί», επιτρέπω να συμβούν παράξενα πράγματα σε αυτούς» θα πει και θα δείξει έναν τρισδιάστατο πίνακα-hommage στον Ματίς απ’ όπου ένα μέρος αναδύεται «σαν μια φιγούρα σε ένα τοπίο» και θυμίζει έργο του σουπρεματισμού. «Είναι αφαίρεση ή ab-ex (σ.σ. αφηρημένος εξπρεσιονισμός) που έχει γίνει κυβιστικός στα όρια της γλυπτικής και παλεύει με την παράδοση της ζωγραφικής. Η νευρική κατάρρευση του Γκρίνμπεργκ. Εχω κάνει πολλά τέτοια και αυτό με κάνει έναν πολύ ευρωπαίο ζωγράφο. Στην Ευρώπη η διαλεκτική επιτρέπεται, γιατί καταλαβαίνουμε ότι ζούμε σε έναν κόσμο γκρι».