Εβαλε τα δάχτυλά του στο πιάνο στα δύο του και οι γονείς του αμέσως αντιλήφθηκαν ότι είχε έμφυτο ταλέντο, οπότε ξεκίνησε τα ιδιωτικά μαθήματα στα τέσσερα, πριν μπει στο Ωδείο στα έξι.
«Μου φαινόταν εύκολο…» λέει σήμερα ο γάλλος μουσικοσυνθέτης Ζαν-Μισέλ Μπερνάρ, «την ίδια στιγμή που οι φίλοι μου διασκέδαζαν, εγώ βρισκόμουν στο δρόμο προς το Ωδείο». Σε αντίθεση με την επιθυμία των γονιών του, ο Μπερνάρ δεν έγινε ερμηνευτής συναυλιών κλασικής μουσικής. Στράφηκε στην τζαζ και αργότερα στη μουσική της εικόνας, του κινηματογράφου. Οι συνεργασίες του είναι πάμπολλες και με κορυφαίους: Ενιο Μορικόνε, Ρέι Τσαρλς, Μάρτιν Σκορσέζε, Στίβεν Σπίλμπεργκ κ.ά. Συνέθεσε επίσης τη μουσική της ταινίας του Γιάννη Οικονομίδη «Η μπαλάντα της τρύπιας καρδιάς», αφορμή για τη συνομιλία που ακολουθεί.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
