«Ο παράδεισος βυθίζεται». Στο Σερουά των Φίτζι το νερό διαπερνά τα φράγματα όταν έχει παλίρροια και καταλήγει στο χωριό. Οι κάτοικοί του πρέπει σιγά-σιγά να το εγκαταλείψουν για ένα από τα μεγαλύτερα νησιά του συμπλέγματος, σε ένα σημείο πιο ψηλά από τη στάθμη της θάλασσας, γιατί η βύθιση του τόπου τους είναι πλέον αναπόδραστη. Σε αυτό το σημείο όπου συναντιέται η οριζοντιότητα της ζωής συνυφασμένη με το υδάτινο στοιχείο και η καθετότητα που ορίζεται ως η ανάγκη υπέρβασης προς κάτι πιο υψηλό, κυριολεκτικά και μεταφορικά, εδράζει η δουλειά του Ανδρέα Φιλιππόπουλου-Μιχαλόπουλου.
Tα «Polyptychs» του, για παράδειγμα, είναι μια σειρά από assemblages, έργα που αποτελούνται από μικρά θραύσματα επιζωγραφισμένου ξύλου που αντιλαμβάνεσαι ότι έχουν στηθεί με κάποια στοχευμένη πρόθεση, πέραν της φορμαλιστικής, δημιουργικής ευταξίας τους. Οι τίτλοι τους παραπέμπουν σε νησιά των αχανών ωκεανών, π.χ. «Fiji», «Kiribati», «Arno Atoll», «Funafuti», τα οποία όπως αποδεικνύεται έχουν ένα μεγάλο κοινό με τη Βενετία όπου παρουσιάστηκαν για πρώτη φορά τα έργα στο Ca Pisani της Βενετίας, στο πλαίσιο της πρόσφατης έκθεσης «Our distance became water», μέρος της οποίας θα «ταξιδέψει» στο Ινστιτούτο Γκαίτε της Ουάσιγκτον το φθινόπωρο. Ολα τους, όπως και η βασίλισσα του Βένετο, κινδυνεύουν από την άνοδο του ύψους των υδάτων εξαιτίας της κλιματικής αλλαγής και το μέλλον τους διαγράφεται επισφαλές, αβέβαιο. Η διάταξή τους απηχεί ενίοτε τη γεωγραφία καθενός από τα νησιά που δανείζουν και το όνομά τους στους τίτλους των έργων, σαν να πρόκειται για μια επίκληση ή ένα τάμα σε έναν άγνωστο θεό που θα θεραπεύσει τα δεινά τους και θα εμποδίσει την ύστατη στιγμή την εξαφάνισή τους.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
