Ο Ζορζ Φεϊντό ήταν είκοσι πέντε χρόνων όταν έγραψε τον «Ράφτη κυριών» (1887), την πρώτη μεγάλη του επιτυχία. «Παιδί» του Λαμπίς, ο γάλλος συγγραφέας ανέπτυξε σταδιακά τη θεματολογία του, προσπαθώντας να πάρει αποστάσεις από το βοντβίλ. Η συζυγική απιστία που οδηγεί σε μια σειρά παρεξηγήσεων αποτέλεσε τη βασική πηγή των κωμικών καταστάσεων που περιλαμβάνονται στα έργα του. Με τον τρόπο του καυτηρίασε τη γελοιότητα της αστικής τάξης της εποχής του, αφήνοντας κληρονομιά στο παγκόσμιο θέατρο έργα υψηλής τεχνικής και ακρίβειας.
Ο Γιάννης Μπέζος, γνώστης και γνώριμος του είδους, το επέλεξε με τη διάθεση να τιμήσει το είδος, κάτι που γίνεται φανερό από την αρχή. Το εισαγωγικό τραγούδι του Φοίβου Δεληβοριά, ο οποίος υπογράφει συνολικά τη μουσική και τα τραγούδια μέσα στην παράσταση, σε συνδυασμό με την προβολή των μεγάλων μορφών της παγκόσμιας κωμωδίας, είναι μια ενδιαφέρουσα υπενθύμιση. Η φάρσα αποκτά ένα ευρύ νόημα και ταυτίζεται ουσιαστικά με την ίδια τη ζωή.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
