Ο Πλάθιντο Ντομίνγκο είχε, προφανώς, φανταστεί διαφορετικά το «αντίο» του στη Μητροπολιτική Οπερα της Νέας Υόρκης. Στα 78 (κατ’ άλλους 80) χρόνια του σήμερα, ύστερα από μισό αιώνα αδιάλειπτης παρουσίας στη σκηνή του αγαπημένου του, ίσως, λυρικού θεάτρου, έχοντας συμμετάσχει σε 21 πρεμιέρες σεζόν, περισσότερες από κάθε άλλον καλλιτέχνη αφού κατάφερε να αφήσει πίσω του κι αυτόν ακόμη τον Ενρίκο Καρούζο, γνώρισε δόξες και τιμές σε ρόλους τενόρου και πιο πρόσφατα βαρύτονου. Διηύθυνε, επίσης, επανειλημμένως την Ορχήστρα της Μετροπόλιταν, με τον Τύπο και το κοινό να τον περιβάλλει με σεβασμό ακόμη και στις λιγότερο επιτυχημένες στιγμές του. Μέσα απ’ αυτό το πρίσμα, λοιπόν, ο ισπανός θρύλος της όπερας κατά πάσα πιθανότητα ονειρευόταν έναν «αποχαιρετισμό» ανάλογο: τον εαυτό του «λουσμένο» στα φώτα, τους θεατές να παραληρούν όρθιοι καλώντας τον επανειλημμένως στη σκηνή, το θέατρο «πνιγμένο» στα λουλούδια και τα μεγαλύτερα μέσα μαζικής ενημέρωσης του πλανήτη να ασχολούνται με το γεγονός για μήνες ολόκληρους.
Η πραγματικότητα ήρθε να τον προσγειώσει ανώμαλα. Κι αυτόν αλλά και τους απανταχού πολυάριθμους θαυμαστές του. Η τελευταία του εμφάνιση στη Μετροπόλιταν (όπου ο Ντομίνγκο έδινε το «παρών» κάθε σεζόν χωρίς διακοπή από τον Σεπτέμβριο εκείνον του 1968 όπου αντικατέστησε τον Φράνκο Κορέλι ανοίγοντας μια λαμπρή σελίδα στην καριέρα του) δεν ήταν καν παράσταση αλλά… γενική δοκιμή! Η περιρρέουσα πίεση από τις καταγγελίες δεκάδων γυναικών για σεξουαλική παρενόχληση από τα τέλη της δεκαετίας του ’80 που είδαν το φως της δημοσιότητας τον περασμένο Αύγουστο τον οδήγησαν στο να αποχωρήσει λίγο πριν από την πρεμιέρα του βερντιανού «Μακμπέθ» όπου θα ερμήνευε τον ρόλο του τίτλου, δηλώνοντας παράλληλα ότι πρόκειται για το οριστικό «αντίο» του στη Μετροπόλιταν.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
