Τη συναντώ στη σκηνή του θεάτρου Δίπυλον. Η Κόρα Καρβούνη είναι γοητευτική, με εκείνο το δωρικό παρουσιαστικό της, τη βαθιά φωνή της, τον υποδόριο αυτοσαρκασμό της που ανατρέπει την εικόνα της. Γύρω μας βρίσκονται άπειρα αντικείμενα: κούκλες, ένα τζουκ μποξ, χαλιά, λαμπατέρ, ένας καναπές. Το ιδανικό δηλαδή σκηνικό για να πάρει σάρκα και οστά το θεατρικό έργο «John» της βραβευμένης με Πούλιτζερ Ανι Μπέικερ, το οποίο ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα, σε σκηνοθεσία Μιχάλη Πανάδη. Πρόκειται για ένα έργο, το οποίο όταν έκανε πρεμιέρα το 2015 στη Νέα Υόρκη δημιούργησε μεγάλη αίσθηση, με το σύγχρονο αμερικανικό γκόθικ να συναντά τον υπερρεαλισμό.
Ενα ζευγάρι, o Ελάιας (τον υποδύεται ο Χρήστος Κοντογεώργης) και η Τζένη (την ενσαρκώνει η Καλλιόπη Παναγιωτίδου), το οποίο βρίσκεται μάλλον στο τέλος της σχέσης του, πραγματοποιεί τουρ σε μνημεία πολέμου, κάνοντας μια στάση σε ένα πανδοχείο στο Γκέτισμπεργκ της Πενσιλβάνια, τον τόπο που πραγματοποιήθηκε η πιο αιματηρή μάχη του Αμερικανικού Εμφυλίου. Εκεί θα διασταυρωθούν με μια πρόσχαρη ξενοδόχο, τη Μέρτις (την ερμηνεύει η Κόρα Καβούνη), αλλά και την τυφλή φίλη της Ζενεβιέβ (την υποδύεται η Γιούλη Τσαγκαράκη). Και κάπως έτσι στη συνισταμένη μπαίνουν λατινικά ξόρκια, μια θυμωμένη κούκλα, περίεργοι ήχοι και εν γένει μία υπερφυσική δραστηριότητα. Eνα κλειστοφοβικό δράμα ή μια αιρετική κωμωδία;
«Αιρετική κωμωδία» απαντά η Κόρα Καρβούνη. «Για μένα είναι ένα έργο που μιλά για την αγάπη και τη μοναξιά του ανθρώπου με έναν πολύ, επαναλαμβάνω, αιρετικό τρόπο. Σε αυτό το έργο η Μπέικερ ουσιαστικά βάζει δύο πολύ σύγχρονους ανθρώπους, αυτό το ζευγάρι δηλαδή, να συναντά δύο γυναίκες που μοιάζουν να είναι δύο πολύ παλιές ψυχές. Είναι ιδιαίτερο, γιατί κλείνει το μάτι στη σύγχρονη εποχή, στο πώς οι άνθρωποι της εποχής μας διαχειριζόμαστε τις σχέσεις μας, φτάνοντας στο σημείο τελικά να χάνουμε κάθε επαφή με τον εαυτό μας. Στον αντίποδα βλέπεις αυτές τις δύο γυναίκες, που κουβαλούν ένα πολύ βεβαρημένο παρελθόν, να είναι πιο συντονισμένες με το μέσα τους».
Η Μέρτις και η τυφλή φίλη της
Η ίδια μιλάει με αγάπη για την ηρωίδα της, τη Μέρτις. «Είναι μία γυναίκα βαθιά φροντιστική και γενναιόδωρη και την ίδια στιγμή σαν να κρύβεται μέσα της ένας σαμάνος. Εχει φιλοσοφήσει τη ζωή και μαζί με την τυφλή φίλη της έχουν διαμορφώσει τη δική τους αντίληψη για τον κόσμο. Μιλούν κυρίως για τον εσωτερικό παρατηρητή που φέρει κάθε ο άνθρωπος μέσα του και το πώς σε αυτόν θα πρέπει να δίνει βάση και όχι στο τι πιστεύουν οι άλλοι. Για να φτάσεις σε ένα τέτοιο σημείο απελευθέρωσης από τα πρέπει των γύρω χρειάζεται βαθιά σκέψη».
Τη ρωτώ για τον αινιγματικό τίτλο. Ποιος είναι ο περίφημος «John»; Γελά. «Ποιος να είναι άραγε;» απαντά και εκείνη με ερώτηση. «Ο Θεός; Ο κανένας; Ο John Doe που λένε και οι Αμερικάνοι όταν μιλούν για τον άγνωστο Χ; Ποιος να είναι αυτός ο «Γιάννης» και άραγε τι δύναμη μπορεί να ασκεί ο «οποιοσδήποτε Γιάννης» εντός μας;».
«Παλεύω με τον εαυτό μου από την ώρα που γεννήθηκα. Είμαι συνέχεια σε μία διερώτηση για τα πάντα. Για τον εαυτό μου, για τη ζωή, για τις συμπεριφορές, για την εποχή που ζούμε.»
Ο Θεός μέσα μας
Στο έργο το μεταφυσικό στοιχείο είναι έντονο. Εκείνη πιστεύει στο μεταφυσικό; «Βέβαια. Πιστεύω σε αυτό που ουσιαστικά λέει το ίδιο το έργο: ότι είμαστε μία κουκκίδα μέσα στο σύμπαν. Και την ίδια στιγμή μπορεί να κρύβουμε έναν μικρό θεό μέσα μας. Ενστερνίζομαι αυτό που λέει ο Καζαντζάκης στην «Ασκητική»: ότι εάν θέλεις να έρθεις κοντά με τον Θεό, πρέπει να παλέψεις για κάτι ανώτερο από σένα. Τότε θα έρθεις κοντά στο θείο, ό,τι ορίζει ως θείο ο καθένας, μόνο μέσω της πάλης σου με σένα και τον κόσμο».
Εκείνη έχει παλέψει με τον εαυτό της; «Από την ώρα που γεννήθηκα. Νομίζω δεν επαναπαύομαι ποτέ ως χαρακτήρας. Είμαι συνέχεια σε μία διερώτηση για τα πάντα. Για τον εαυτό μου, για τη ζωή, για τις συμπεριφορές, για την εποχή που ζούμε».
Η ταχύτητα της εποχής
Ομολογεί ότι την τρομάζουν οι καιροί μας. «Είναι η πιο χαοτική εποχή που έχω βιώσει. Πιο τρομακτική από την εποχή της οικονομικής κρίσης, από την εποχή της πανδημίας. Ναι, η μετά κορωνοϊό ζωή είναι πιο δραματική, γιατί περάσαμε ό,τι περάσαμε και τίποτα δεν μοιάζει να άλλαξε. Με τρομάζει η ταχύτητα της εποχής, το πώς οι πληροφορίες ταξιδεύουν ιλιγγιωδώς, με τρομάζουν τα social media».
Kαι κάπως έτσι πήρε την απόφαση να κλείσει τους λογαριασμούς της στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. «Με αγχώνουν. Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να ενημερώνω συνεχώς για το πού είμαι. Η δήλωσή μου είναι η δουλειά μου, όχι τα stories μου. Αντιλαμβάνομαι ότι αυτές οι πλατφόρμες μπορεί να είναι πολύ σημαντικές για πολλούς ανθρώπους. Εχω φίλους που τις λατρεύουν που παράγουν υπέροχο περιεχόμενο. Εμένα όμως δεν μου ταιριάζουν. Δεν έχω αυτό το ταλέντο. Δεν μπορώ να μπω στο παιχνίδι της επίπλαστης τελειότητας, να δείξω ότι είμαι κάπου και περνάω τέλεια. Αισθάνομαι μάλιστα ότι όλο αυτό οδηγεί κάπου και σε μία ψυχική ασθένεια. Ο κάθε άνθρωπος ξέρει πόσο δύσκολη μπορεί να είναι η καθημερινότητά του. Βλέποντας όμως πόσο καλά περνάει ο δίπλα, ενώ αυτός όχι, δεν είναι λογικό κάπου να θυμώνει με τη ζωή, να μπαίνει στο λεωφορείο και να τσακώνεται για ψύλλου πήδημα (σ.σ.: γέλια); Μα το ένιωσα εγώ η ίδια. Λέω «καλά, όλοι τόσο καλά περνάνε; Εγώ γιατί δεν περνάω έτσι;»».
Τηλεόραση και θέατρο
Την ίδια στιγμή το κοινό την απολαμβάνει στη σειρά «Grand Hotel», με την ίδια τα τελευταία χρόνια να γνωρίζει γενικότερα τη μεγάλη τηλεοπτική επιτυχία. Αλήθεια, παλαιότερα σνόμπαρε τη μικρή οθόνη;
«Εκείνη με σνόμπαρε ως φερόμενη «ποιοτική θεατρική ηθοποιό»» απαντά. «Υπήρχε ένας αμφίδρομος ρατσισμός. Οπως ένας φερόμενος «εμπορικός ηθοποιός» δεν μπορούσε να παίξει στα θέατρα που έπαιζα εγώ, έτσι και εμένα δεν θα με επέλεγαν για μια καθημερινή σειρά και ας πήγαινα στις οντισιόν. Πλέον αυτά τα τείχη έπεσαν και με αυτόν τον τρόπο ανεβαίνει πολύ το υποκριτικό επίπεδο και στη μικρή οθόνη. Την ίδια στιγμή μέσω της τηλεόρασης έρχεται και ένα νέο κοινό στο θέατρο. Ενα κοινό που δεν μας γνώριζε προηγουμένως, σήμερα μπορεί να έρθει να δει μία παράσταση που πιθανότατα στο παρελθόν δεν θα επέλεγε, γιατί θέλει να δει εμάς που μας παρακολουθεί κάθε βράδυ στον δέκτη του.
Το 2023 κάναμε τον «Ιππόλυτο» σε σκηνοθεσία Κατερίνας Ευαγγελάτου. Παίζαμε μαζί με τον Γιάννη Τσορτέκη, με τον οποίο είχαμε κάνει ένα τηλεοπτικό ζευγάρι που είχε μεγάλη επιτυχία, τον Γιώργη και τη Νίτσα στη σειρά «Αυτή η νύχτα μένει». Ερχονταν λοιπόν στην παράσταση άνθρωποι που δεν θα έβλεπαν ποτέ τον «Ιππόλυτο» για να δουν τον Γιώργη και τη Νίτσα και κάθονταν αμίλητοι και ακίνητοι. Ηταν συγκλονιστικό γιατί δεν παίξαμε μόνο στην Επίδαυρο και στην Αθήνα. Παίξαμε στην επαρχία και τον είδα αυτόν τον κόσμο να έρχεται. Για μένα αυτό είναι κάτι το βαθιά συγκινητικό».
INFO «John», από Πέμπτη έως Κυριακή στο θέατρο Δίπυλον (Καλογήρου Σαμουήλ 2 & Διπύλου, πλατεία Κουμουνδούρου). Πρεμιέρα 31 Οκτωβρίου.
