Πλάθοντας το άυλο

Το λευκό κτίριο όπου στεγάζεται το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης του Ιδρύματος Βασίλη και Ελίζας Γουλανδρή, χτισμένο δίπλα στα σκαλάκια που οδηγούν από τη Χώρα στην παραλία, μοιάζει σαν να ίπταται πάνω από τη θάλασσα. Είναι ένα ηλιόλουστο πρωινό και ο αέρας, πάντα παρών στο αριστοκρατικό νησί, μοιάζει ευεργετικός για την περιήγησή μου μέσα στη ζέστη του Ιουλίου. Είναι η πρώτη μου φορά στην Ανδρο και δεν θα μπορούσε η αφορμή να είναι πιο ευχάριστη και ενδιαφέρουσα: η αναδρομική έκθεση της Αλεξάνδρας Αθανασιάδη, με τίτλο «Πλάθοντας το άυλο», η οποία περιλαμβάνει πολλά γνώριμα, αλλά και αρκετά άγνωστα στο ευρύ κοινό έργα της, που ξεκινούν από τα πρώτα της βήματα στο κόσμο της τέχνης και φτάνουν στο σήμερα.

Μπαίνω στο μουσείο, στην πρώτη αίθουσα, και αμέσως δίνεται το στίγμα της προσωπικότητας και της ψυχοσύνθεσης της καλλιτέχνιδας. Από τη μία πλευρά, ένα τραπέζι από το εργαστήριό της με το χαρακτηριστικό, όμορφο χάος που δημιουργούν τα εργαλεία και τα υλικά της. Μολύβια, γάντια, βίδες, μάσκα οξυγονοκολλητή, το βιβλίο που κάποτε διάβαζε ο σύζυγός της, του οποίου έσκισε τις σελίδες και το μεταμόρφωσε σε μικρό έργο τέχνης. Εξάλλου αυτό έκανε πάντα: «Επαιρνα συνέχεια πράγματα και τα «πείραζα». Για παράδειγμα, ένα ζευγάρι παπούτσια το μετέτρεπα σε κάτι άλλο. Μια ζωή έτσι».