Η πολιτική διάσταση στο έργο του Γιάννη Μαρκόπουλου, ο οποίος απεβίωσε το Σάββατο 10 Ιουνίου σε ηλικία 84 ετών, αποτυπώνεται με τον έναν ή τον άλλον τρόπο στο σύνολο της διαδρομής του. Πολιτικός με την ευρεία έννοια του όρου, υπέρμαχος της ελευθερίας της σκέψης και της δημιουργίας, από τα πρώτα κιόλας βήματα της δεκαετίας του ’70, υλοποίησε το μουσικό του όραμα.
Κατέθεσε μουσικά έργα που χαρακτηρίζονται στο σύνολό τους ως νέα πρόταση και τομή για τη μέχρι τότε ελληνική μουσική πραγματικότητα. Εργα με ενότητα της αισθητικής και της φιλοσοφικής άποψης του συνθέτη ως προς τις θεμελιακές αρχές τους, με το καθένα όμως από αυτά να είναι διαφορετικό. Ιδρύει ένα νέο και ιδιόμορφο ορχηστρικό σχήμα, καθιερώνοντας, με τις συνθέσεις του, την ουσία της μουσικής συμβίωσης και τους συσχετισμούς έκφρασης μεταξύ συμφωνικών και τοπικών οργάνων. Παράλληλα, προτείνει την «Επιστροφή στις Ρίζες», εννοώντας τον «σχεδιασμό του μέλλοντος με ενδοσκόπηση, μελέτη και πλησίασμα των άφθαρτων πηγών της ζωντανής τέχνης του κόσμου και επιλεγμένες σύγχρονες πληροφορίες τέχνης». Η πρότασή του αυτή παίρνει τις διαστάσεις ενός κινήματος τέχνης. Τι περισσότερο πολιτικό από αυτό;
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
