Το Ανοιχτό Θέατρο είχε κλείσει προ πολλού. Και ο Γιώργος Μιχαηλίδης (φωτογραφία) είχε χρόνια να υπογράψει μια σκηνοθεσία.
Οι παραστάσεις του όμως ξεπέρασαν τα όρια και της θεατρικής του σκηνής στου Γκύζη – παλαιότερα στη Νέα Ιωνία, για όσους την πρόλαβαν, και της δικής του ενεργής παρουσίας.
Και αυτή είναι η διαφορά ανάμεσα στους ανθρώπους του θεάτρου. Για κάμποσα χρόνια, εκεί στην οδό Κάλβου το θέατρο χτυπούσε δυνατά: έργα και ηθοποιοί, μια σημαντική γενιά πέρασε από τα χέρια του και κέρδισε από όλα όσα είχε να τους μάθει.
Γιατί εκτός από τις θεατρικές και τις συγγραφικές του ιδιότητες, ο Γιώργος Μιχαηλίδης ήταν δάσκαλος – με πάθος και υπομονή.
Γι’ αυτό και ό,τι άνοιξε, δεν έκλεισε…
Καλό ταξίδι.
Επίδαυρος, 2019: Ενα φεστιβάλ που δεν μοιάζει με τα προηγούμενα.
Διεθνές και πολυσυλλεκτικό, με έργα του αρχαίου δράματος που δεν βλέπουμε κάθε χρόνο – «Προμηθέας Δεσμώτης», «Ικέτιδες», το ρεπερτόριο που ανακοινώθηκε την περασμένη Δευτέρα το μεσημέρι από τον Βαγγέλη Θεοδωρόπουλο τάραξε λίγο τα θεατρικά ύδατα.
Ανάμεσα στην Comédie-Française και τον Μπομπ Γουίλσον, την Κάθριν Χάντερ και τη Λυδία Κονιόρδου, ο «Οιδίποδας Τύραννος», που αποτελεί την πρώτη κάθοδο του Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη ως σκηνοθέτη με το ελληνικό θεατρικό δίδυμο Δημήτρη Λιγνάδη και Αμαλίας Μουτούση.
Για να αποδώσει το έργο καλλιτεχνικού διευθυντή – σε Φεστιβάλ, Εθνικό, ΚΘΒΕ, Λυρική – χρειάζεται χρόνο. Και χρόνο προετοιμασίας και χρόνο επώασης…
Να θυμίσω ότι στη δεύτερη τριετή θητεία του ο Γιάννης Χουβαρδάς ξεδίπλωσε πλήρως τις σκέψεις και τις προτάσεις του για το Εθνικό Θέατρο, δίνοντάς του αυτόν τον ευρωπαϊκό αέρα.
