Οταν το Λίντο έγινε Χόλιγουντ

Δεν θα χρειαζόταν παρά μια σύντομη ματιά στο καθημερινό πρόγραμμα του Φεστιβάλ Βενετίας για να καταλάβεις ότι οι πρώτες μέρες της 76ης διοργάνωσης θα ήταν οι πιο ελκυστικές και την ίδια ώρα, δημοσιογραφικά τουλάχιστον, οι πιο δύσκολες. Οι τελευταίες δημιουργίες μεγάλων κινηματογραφικών αστέρων της εποχής μας, ανάμεσά τους ο Μπραντ Πιτ («Ad astra»), η Σκάρλετ Τζοχάνσον («Marriage story»), η Κρίστεν Στιούαρτ («Seberg»), ο Χοακίν Φίνιξ («Joker»), η Κατρίν Ντενέβ («Η αλήθεια»), ο Ζαν Ντιζαρντέν («Κατηγορώ»), η Μέριλ Στριπ και ο Γκάρι Ολντμαν («The laundromat»), ήταν συγκεντρωμένες στο πρόγραμμα του πρώτου πενθημέρου του φεστιβάλ που άρχισε την Τετάρτη 28 Αυγούστου και έληξε χθες Σάββατο 7 Σεπτεμβρίου. Αν προσθέσουμε σε όλους αυτούς την επιστροφή του Κώστα Γαβρά με το (εκτός συναγωνισμού) «Ενήλικοι στην αίθουσα» και την έλευση του Πέδρο Αλμοδόβαρ που (όπως και ο Γαβράς) τιμήθηκε εφέτος από το φεστιβάλ για την προσφορά του στον κινηματογράφο, ε, τι άλλο χρειάζεται να πούμε; Ασε που λίγες μέρες αργότερα ήρθε και η Μαίρη Πόπινς στο Λίντο – καμία άλλη από την 84χρονη Τζούλι Αντριους που επίσης τιμήθηκε για την προσφορά της στο σινεμά κάνοντας ταυτόχρονα μια πολύ γλυκιά αναδρομή στην καριέρα της.

Οι θαυμαστές όλων αυτών των αστέρων κατασκήνωναν από το πρωί έξω από τη Σάλα Γκράντε για να έχουν σίγουρη την αστραφτερή θέα των σταρ που πολλές ώρες αργότερα θα περπατούσαν πάνω στο κόκκινο χαλί. Συν τοις άλλοις, εφέτος, το φεστιβάλ είχε σχεδόν τον διπλάσιο κόσμο συγκριτικά με πέρυσι. Η διοργάνωση προμήθευσε ειδικές κάρτες «χαμηλής» διαπίστευσης για επισκέπτες από όλη την Ιταλία με αποτέλεσμα η γνωστή χαλαρότητα του Λίντο να έχει δώσει τη θέση της στον μόνιμο πυρετό του Φεστιβάλ Καννών. Η αποπνικτική ζέστη και η τρομερή υγρασία δεν έκαναν φυσικά την κατάσταση καλύτερη. Τις ώρες αιχμής δεν υπήρχε περίπτωση να περιμένεις λιγότερο από δεκάλεπτο ή και περισσότερο ακόμα στην ουρά των καντινών γύρω από το φεστιβάλ για έναν καφέ ή ένα μπουκάλι νερό,  ενώ η ίδια εικόνα επικρατούσε στις τουαλέτες και φυσικά στις αίθουσες. Τα βράδια, στο λιμάνι του Καζινό που είναι η βάση του φεστιβάλ, η ουρά για το βαπορέτο της επιστροφής στη Βενετία όπου πολύς κόσμος έμενε (καθότι εκεί η διαμονή είναι φθηνότερη την περίοδο του φεστιβάλ), ξεπερνούσε τα 100 μέτρα! Ισραηλινός συνάδελφος μου είπε ότι δεν είχε δει τόσο κόσμο στο Λίντο από το 1993 όταν άρχισε να παρακολουθεί τη Μόστρα, ενώ προσωπικά υπήρξα μάρτυρας λιποθυμίας μιας γυναίκας ενώ περίμενε στην τεράστια ουρά προκειμένου να μπει σε μια ταινία που θα προβαλλόταν στη Σάλα Πέρλα.