Οπερα και θέατροέρρεαν στο αίμα του

Αν θέλουμε να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, η αλήθεια είναι ότι στη συνείδηση της πλειοψηφίας το όνομα Φράνκο Τζεφιρέλι συνδέεται, κυρίως, με έναν τίτλο: «Ιησούς από τη Ναζαρέτ». Σαράντα δύο ολόκληρα χρόνια έχουν περάσει από τότε που το all cast θρησκευτικό έπος του ιταλού σκηνοθέτη, ο οποίος πέθανε το προπερασμένο Σάββατο πλήρης ημερών (96 ετών), παίχτηκε για πρώτη φορά ως μίνι σειρά της τηλεόρασης (και επίσης προβλήθηκε σε δύο μέρη στις αίθουσες). Να όμως που η εικόνα του Ρόμπερτ Πάουελ ενώ ταλαιπωρείται πάνω στον Σταυρό ως Υιός του Θεού παραμένει ακόμη και σήμερα φωτεινή, παρότι η καριέρα του βρετανού ηθοποιού, ακριβώς λόγω αυτού του ρόλου, βυθίστηκε στο σκοτάδι. Και άλλοι σκηνοθέτες έχουν ασχοληθεί με τη ζωή και τα πάθη του Ιησού Χριστού στον κινηματογράφο («Η ωραιότερη ιστορία του κόσμου» – Τζορτζ Στίβενς, «Ο βασιλιάς των βασιλέων» – Νίκολας Ρέι, «Ο τελευταίος πειρασμός» – Μάρτιν Σκορσέζε), καμία όμως μεταφορά των Παθών του Θεανθρώπου, ούτε καν η σούπερ επιτυχία του Μελ Γκίμπσον «Τα πάθη του Χριστού», δεν είχε το εκτόπισμα του «Ιησού από τη Ναζαρέτ» του Τζεφιρέλι. Το γεγονός ότι κάθε χρόνο τις ημέρες του εορτασμού του Πάσχα η σειρά αυτή μεταδίδεται στην τηλεόραση πολλών χωρών έχει βοηθήσει στην απόλυτη ταύτιση με τον δημιουργό της, κάτι σαν σειρά-ταμπού, ένα κομμάτι από το DNA κάθε χριστιανού. Και ο Τζεφιρέλι τη σκηνοθέτησε. Ο Φράνκο Τζεφιρέλι βέβαια δεν ήταν μόνον ο σκηνοθέτης του ενός επιτυχημένου, εύπεπτου κλασικού εικονογραφημένου. Ηταν ένας μεγάλος καλλιτέχνης, βαθύς γνώστης της όπερας και του λυρικού τραγουδιού, όπως και του θεάτρου γενικότερα. Θα μπορούσες να πεις ότι όπερα και θέατρο έρρεαν στο αίμα του και αφού πρώτα τα κατέκτησε πλήρως, χτίζοντας το όνομά του μέσα από θρυλικές παραστάσεις σε όλον τον κόσμο, αργότερα ενσωμάτωσε γνώσεις και εμπειρία στον κινηματογράφο και έγινε μια λαμπρή γέφυρα που ένωνε τον κόσμο του θεάτρου (με ειδικότητα στον Γουίλιαμ Σαίξπηρ) με το σελιλόιντ.

Από τη «Στρίγγλα που έγινε αρνάκι» (1967), την πρώτη «επίσημη» ταινία του, γιατί είχε προηγηθεί μια ξεχασμένη, το «Camping» (1958), μέχρι τον «Αμλετ» (1991), ο Φράνκο Τζεφιρέλι αφοσιώθηκε με πάθος πάνω στη λεπτή γραμμή που χωρίζει το θέατρο από τον κινηματογράφο στοχεύοντας σε έναν φιλικό για το κοινό συνδυασμό των δύο μέσων. «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» (1968) – η πιο αναγνωρίσιμη και ίσως καλύτερη ταινία του -, «Αδελφός ήλιος, αδελφή σελήνη» (1973) και αργότερα «Τραβιάτα» (1984) αλλά και «Οθέλλος» (1986), δύο κινηματογραφικές όπερες με μεγάλα αστέρια του λυρικού τραγουδιού στο καστ, όπως η Τερέζα Στράτας (στην πρώτη) και ο Πλάθιντο Ντομίνγκο (και στις δύο).