Τη βρίσκω συχνά-πυκνά μπροστά μου όταν μέσα από συνεντεύξεις με πρώην μαθητές της στην ΑΣΚΤ της Αθήνας (1993-2005) όλοι – μα όλοι – τους έχουν κάτι να πουν για το πώς τους καθόρισε η πρώτη γυναίκα που κατέκτησε τη θέση διευθύντριας εργαστηρίου της Σχολής. Χωρίς διάθεση χειραγώγησης, υπήρξε πεισματικά παρούσα για να τους βγάλει τον καλύτερό τους εαυτό, κι ας μην προσομοίαζε καθόλου στον δικό της. Λένε πως η επαφή με τα παιδιά και τους νέους σε βοηθάει να διατηρείς την προσωπική ψυχική ρώμη, αλλά αυτή δεν είναι βέβαια μια πειστική εξήγηση για το γεγονός ότι η Ρένα Παπασπύρου είναι μια αιώνια «έφηβη» πλέον και στα 83 της, πάντα με τις κεραίες της ευαίσθητες στα ερεθίσματα της εποχής και με σταθερή την έγνοια για τα «παιδιά» της, τους πρώην φοιτητές της για την εξέλιξη των οποίων πάντα ενδιαφέρεται.
Είναι όμως και τα έργα της παιδιά της, και ας ακούγεται κάτι τέτοιο ως έωλο κλισέ. «Κοίτα αυτά τα μωρά» θα πει για μια σειρά από σπουδές του περιγράμματος του χεριού της πάνω σε χαρτιά ενός μικρού μπλοκ τα οποία φέρουν επίσης τις πρώτες απόπειρες γραφής της κόρης ή του γιου της. Βρισκόμαστε στην Eleftheria Tseliou Gallery στο Κολωνάκι όπου θα παρουσιάσει την έκθεση «Σκιές» (από τις 12/10), μια σειρά από έργα ως επί το πλείστον από την περίοδο 1972-73. Δεν έχουν εκτεθεί ξανά και χαρτογραφούν τους πειραματισμούς της όταν είχε ξεκινήσει να αναζητεί σχέσεις και δυναμικές ανάμεσα στο φως και τη σκιά, την προβολή και το αποτύπωμα. Αποτελούν επί της ουσίας το προοίμιο για τα «Επεισόδια στην ύλη», «λανθάνουσες τοπιογραφίες του διαφανούς», όπως τις χαρακτηρίζει ο ιστορικός τέχνης Χριστόφορος Μαρίνος, όπου μέσα από τις επεμβάσεις στο ξύλο και άλλα υλικά «έχει κανείς την αίσθηση ότι έχει επιθέσει ένα πέπλο πάνω τους». Eκείνος ήταν και η αφορμή που έβγαλε αυτά τα έργα από το ντοσιέ τους ύστερα από σαράντα περίπου χρόνια όταν την «ανέκρινε» για τη δουλειά της και τις απαρχές της.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
