Οι σεφ, τα ιδιωτικά δείπνα, η επίδειξη πλούτου
Η Εσθήρ σηκώθηκε από τη θέση της. Κατευθύνθηκε στην τουαλέτα του υπέροχου palazzo της Βενετίας με σκοπό να φρεσκαριστεί. Επέστρεψε σύντομα με ένα μικρό, παγωμένο χαμόγελο ζωγραφισμένο στα σαρκώδη χείλη της. Μου παραπονέθηκε ότι στο bath room με τις ολόχρυσες ταπετσαρίες επικρατούσε συνωστισμός. Οι κυρίες και δεσποινίδες με τις αποκαλυπτικές μακριές τουαλέτες και τα sexy mini φορέματα, όλα γεμάτα φτερά, έσπευδαν να πουδράρουν τη μύτη τους. Χρειαζόταν αρκετός χρόνος και ορθοστασία πάνω στα δωδεκάποντα Maison Margiela για να βρεις μία… τόση δα «τρυπούλα» για να τοποθετήσεις την αέρινη Dior πούδρα στο πρόσωπό σου. Παρατήρησα ότι οι ιταλίδες καλεσμένες, αντίθετα με άλλες μεσογειακές γυναίκες, ήταν ιδιαίτερα λεπτεπίλεπτες. Τα φτερά επάνω σε φορέματα, μαντό και κάπες δεν βάραιναν τη σιλουέτα τους. Το αντίθετο μάλιστα. Τα λατρεμένα μου feathers χάριζαν μοναδικό στυλ, κυρίως όμως αριστοκρατικό touch. Ο ιταλός βιομήχανος στον χώρο των επίπλων design μάς έλεγε αργότερα όταν μεταφερθήκαμε από την τραπεζαρία στο σαλόνι για ένα φλιτζάνι καφέ ότι οι πλούσιες Ιταλίδες έχουν προσλάβει μόνιμο chef στα σπίτια τους με σκοπό να τους μαγειρεύει low calories μενού. Ο σεφ τροχίζει μαχαίρια, ανακατεύει τα υλικά με τις κουτάλες και δημιουργεί όλα αυτά που τις διατηρούν fit. Μήπως κάτι τέτοιο θα πρέπει να γίνει και στα mansions στις αστραποβόλες οροσειρές της Εκάλης; Οι γνωστοί σεφ δεν πρέπει να προσκαλούνται μόνο στις πολυτελείς βίλες για ιδιωτικά δείπνα πολλών αστέρων συνοδευόμενα από συλλεκτικές σαμπάνιες. Αφήνουμε για λίγο την επίδειξη πλούτου και προσέχουμε τη σιλουέτα μας «τυλιγμένη» στα Alaia…
Ούτε μία καλημέρα
Οι αστραποβόλες οροσειρές της Εκάλης, τα δύσβατα μονοπάτια της Πολιτείας και τα χωμάτινα δρομάκια απέναντι από την παραλία του Καβουρίου (εκεί όπου οι γόβες με το τακούνι-βελόνα ταλαιπωρούνται) σφύζουν τα τελευταία εικοσιτετράωρα από ζωή. Οι κλασικές ταβέρνες με την τσίκνα της γιορτής μάλλον θα έπρεπε να διαθέτουν… ειδικά πέπλα για να συγκρατούν τις δυνατές μυρωδιές του κοκορετσίου μακριά από τα πλατινέ μαλλιά των κυριών. Οι σύντροφοί τους μοιάζουν αδιάφοροι και μάλλον εκνευρισμένοι καθώς αρκετές φορές αναγκάστηκαν λόγω των αποκριών να βρεθούν στο ίδιο restaurant ή ταβερνείο με ισχυρούς αντιπάλους τους στον χώρο των επιχειρήσεων. Με κάποιους από αυτούς δεν λένε ούτε καλημέρα. Ακόμα και αν βρεθούν κολλητά στο parking για να παραλάβουν κάποιο θηριώδες τζιπ. Στο κέντρο της πόλης, κατηφορίζοντας από τον Λυκαβηττό στην Ξενοκράτους, το βλέμμα μου έπεσε στο κτίριο που φιλοξενεί το Kiku με κομψές μαύρες και κόκκινες αναφορές. Το στυλ μού θυμίζει κάτι το international, λίγο πιο μακριά ο κόσμος μπαίνει στο always classic L’ Abreuvoir, στον από κάτω δρόμο η Ράτκα είναι και πάλι γεμάτη από νεαρό κόσμο, όπως τον Παναγιώτη Αγγελόπουλο με τη σύζυγό του Ελλη, τον Τίμο και τον Κωνσταντίνο Μελισσάρη με τις συζύγους τους κ.ά. Τα φώτα στο δρομάκι φωτίζουν τα εντυπωσιακά έργα μέσα από τα κρύσταλλα της γκαλερί. Οι λάμψεις είναι εκθαμβωτικές. Σκέφτομαι ότι η αγορά πίνακα του Ντάμιεν Χιρστ με real diamonds από έλληνα επιχειρηματία άξιζε τον κόπο.
