Απόστολος Μπαρμπαγιάννης : «Οι πολιτικοί έχουν εξαφανίσει τη σάτιρα»

Σάτιρα ανελέητη. Γέλιο μέχρι δακρύων. Προβληματισμός. Ερεθίσματα και σκέψη… Ενίοτε αιρετικός. Σε σημείο  που δεν είσαι σίγουρος αν αυτά που λέει τα εννοεί ή προβοκάρει. Οπως και να έχει, ο Τσολιάς, ο Απόστολος Μπαρμπαγιάννης, για πολλούς είναι σήμερα ό,τι πιο σατιρικό διαθέτει όχι μόνο ο καλλιτεχνικός χώρος αλλά και η ελληνική κοινωνία. Ενα εξελιγμένο είδος Twitter με χιλιάδες ραδιοφωνικά – παλαιότερα και τηλεοπτικά – και πλέον επί σκηνής tweets. Αυτή θα μπορούσε να είναι η μία προσέγγιση. Η δεύτερη είναι ότι ο Τσολιάς λέει αυτά που δεν μπορούμε εμείς να πούμε. Και αυτό τον κάνει ιδιαίτερα αγαπητό. Οχι σε όλους, φυσικά. Αλλά και εκείνοι που δεν τους αρέσει πάλι τον ακούνε. Ενας ακόμα λόγος που δεν περνά απαρατήρητος.

Ο Αποστόλης Μπαρμπαγιάννης, πέρα από την «Ελληνοφρένεια», το ραδιοφωνικό του μετερίζι, εμφανίζεται και στη μουσική σκηνή «Κρεμλίνο» του Πειραιά. Παρουσιάζει, όπως σημειώνει ο ίδιος, το αχρείων δράμα: «Καθαρή εξόδιος». Τσολιάς εν δε Τσόλια μπαντ, στο κόνσεπτ «Κάθε βράδυ με άλλη». Ή εναλλακτικά, ο Τσολιάς και οι γυναίκες του. Το προσεχές Σάββατο 17 Νοεμβρίου μαζί του Αφροδίτη Μάνου και στις 24 του μήνα η Φωτεινή Αθερίδου.

Το έκανε πέρυσι, το ξανακάνει και φέτος. Ο ίδιος, στη συνέντευξή του στο «Βήμα της Κυριακής», κάνει λόγο «για μια άκρως αιρετική παράσταση. Λοξού πολιτικού λόγου. Μια και η σάτιρα είναι εξ ορισμού αντίθετη με την πολιτική ορθότητα. Θα παρακολουθήσετε την τρέχουσα πολιτική και κοινωνική επικαιρότητα μέσα από ένα επιθεωρησιακό αθυρόστομο κείμενο. Θα ακούσετε παλιές μουσικές με νέους στίχους που έτυχαν «επικαιροποίησης» για λόγους απ-ντέιτ. Κι επίσης θα δείτε βίντεο με πολιτικούς μεσσίες και πολιτικές δυσφημήσεις, με πρωταγωνιστή τον ΜΑΤατζή Μπαλούρδο». Είπαμε, Τσολιάς και σάτιρα πάνε μαζί, αλλά τελικά πόσο εύκολο είναι να την κάνεις; Οχι μόνο για τον κόσμο, που κι αυτός ενδεχομένως δεν την αντέχει πάντα, αλλά και για τους πολιτικούς. «Οι αντοχές του κόσμου δεν είναι ίδιες με τα προηγούμενα χρόνια. Την έχει πατήσει τόσες φορές από τόσους διαφορετικούς σωτήρες, που έχει γίνει πιο ευαίσθητος στα θέματα σάτιρας. Οι πολιτικοί ποτέ δεν ήταν φίλοι της σάτιρας. Γι’ αυτό και φρόντισαν να την εξαφανίσουν. Δεν είναι τυχαίο ότι σήμερα δεν υπάρχει καμία σατιρική εκπομπή στην τηλεόραση. Οσο για τις πιέσεις (σ.σ.: αναφέρεται στην «Ελληνοφρένεια»), δεν έχουμε δεχτεί ποτέ καμία πίεση από κανέναν καραγκιόζη. Οποτε προσπάθησαν να μας επιβάλουν απαγορεύσεις, ή φύγαμε ή μας «έφυγαν» επειδή δεν τις δεχτήκαμε» σημειώνει ο Αποστόλης Μπαρμπαγιάννης και συνεχίζει: «Η σάτιρα είναι προοδευτικό είδος, εξ ορισμού αντιρατσιστικό, αντισεξιστικό, αντιομοφοβικό. Το να χωρίζουν κάποιοι – συνήθως οι θιασώτες της πολιτικής ορθότητας – τους ανθρώπους σε υποκατηγορίες και να τους περιθωριοποιούν έναντι των άλλων είναι η αρχή του ρατσισμού. Παίρνουν δηλαδή σαν δεδομένο ότι οι ομόφυλοι ή οι μαύροι ή οι γυναίκες είναι μια αδύναμη ομάδα, υποδεέστερη των άλλων και γι’ αυτόν τον λόγο χρήζουν ειδικής μεταχείρισης. Η προοδευτική θέαση των πραγμάτων από τον σατιρικό δεν βλέπει φύλα, χρώματα και ράτσες. Βλέπει ανθρώπους ίσους με άλλους ανθρώπους».

Αιχμή του δόρατός του αποτελεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν τον έχει αφήσει σε χλωρό κλαρί. Ο,τι και αν έχει κάνει. Ο λόγος προφανής. Είναι η εξουσία. «Μα ακόμα και να υποθέσουμε ότι έχει κάνει ένα καλό, ο ρόλος της σάτιρας είναι να εξάρει τα καλά μιας κυβέρνησης; Οχι, δεν έχει κάνει κάτι καλό. Με τα καλά του ασχολούνται καθημερινά οι εκάστοτε κυβερνητικοί δημοσιογράφοι από τα δελτία ειδήσεων και τα social media. Η θέση της σάτιρας είναι απέναντι από κάθε μορφή εξουσίας. Οτιδήποτε άλλο δεν είναι σάτιρα. Είναι κωλοτρίψιμο για κάποια οφίτσια». Τα πυρά του όμως στρέφονται και στη Νέα Δημοκρατία. Αμεσο το ερώτημα: Ποια είναι η λύση λοιπόν; «Σίγουρα η λύση δεν είναι μέσα σε αυτό το πλαστό δίλημμα. Αν έχουμε να διαλέξουμε ανάμεσα στον εξής έναν, τότε βρίσκω πιο ενδιαφέρουσα λύση να φορέσουμε όλοι τις γούνες που αποκτήσαμε στην ευμάρεια, να πάρουμε τα τζιπ μας και να πάμε στο βουνό». Μέχρι να πάμε στο βουνό, ο Αποστόλης Μπαρμπαγιάννης θεωρεί ότι «το ΚΚΕ, σύμφωνα με αυτά που λέει, μόνο κάτι διαφορετικό θα μπορούσε να κάνει. Το θέμα είναι αν ο κόσμος είναι διατεθειμένος για κάτι διαφορετικό. Η πρόσφατη ιστορία μας δείχνει πως μάλλον τα πλαστά διλήμματα που ανέφερα παραπάνω είναι πιο εύπεπτα στη συνείδηση του κόσμου και με λιγότερες ευθύνες».

Ο Τσολιάς είναι έτοιμος να πάει σπίτι του όταν θα σταματήσει να έχει απήχηση και θεωρεί ότι «η μόνη ελπίδα λοιπόν είναι να πάψουμε να ελπίζουμε. Και να πάψουμε να πιστεύουμε σε μεσσίες που θα μας σώσουν από τον βούρκο στον οποίο οι ίδιοι μεσσίες μάς έβαλαν».  Πιστεύει ότι «το ΠαΣοΚ ήταν πάντα εδώ. Πάντα ενωμένο και πάντα δυνατό. Απλώς με άλλη μαρκίζα καμιά φορά. Παραδείγματος χάρη, τώρα κατέχει κυβερνητικούς θώκους με άλλο όνομα».