Στον απόηχο της μεγάλης αναδρομικής του Γιάννη Μόραλη στο Μπενάκη της οδού Πειραιώς, στον δεύτερο όροφο του κεντρικού κτιρίου του Μουσείου επί της Κουμπάρη, φιλοξενείται μια μικρή έκθεση που αξίζει την προσοχή μας. Με τίτλο της «Ο δάσκαλος Γιάννης Μόραλης» (ως τις 5/5) αποσκοπεί να τονίσει «πώς η ελεύθερη διδασκαλία που εκείνος υιοθέτησε διαμόρφωσε τελικά τους σπουδαστές του με τέτοιον τρόπο αφήνοντας πίσω όχι απλούς επιγόνους αλλά αυθύπαρκτες καλλιτεχνικές οντότητες που ακολούθησαν ριζικά διαφορετικούς δρόμους», όπως σημειώνουν οι επιμελητές Σπύρος Μοσχονάς και Κωνσταντίνα Ντακόλια στον κατάλογο.
Πράγματι, είναι εντυπωσιακό να δει κανείς πώς ο επί 36 συναπτά έτη (1947-1983) καθηγητής στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών μετέδωσε τη συστηματοποιημένη γνώση που είχε συσσωρεύσει στους πιο σημαντικούς ζωγράφους του δεύτερου μισού του 20ού αιώνα αλλά και ακόμα παραπέρα. Σε καλλιτέχνες δηλαδή όπως η Μαριλένα Αραβαντινού, η οποία φοίτησε στην πρώτη φουρνιά μαθητών του το 1948, ο Νίκος Κεσσανλής, ο οποίος θήτευσε πλάι του στα μέσα της δεκαετίας του ’50, ο Χρόνης Μπότσογλου, μαθητής του τη δεκαετία του ’60, ο Θανάσης Μακρής, της δεκαετίας του ’70, αλλά και ο Κώστας Παπανικολάου, ένας από τους τελευταίους ζωγράφους που έκλεισαν την εκπαιδευτική καριέρα του Μόραλη το 1983. Σε κάθε περίπτωση διαφαίνεται ξεκάθαρα αυτό που πίστευε και πρέσβευε ο δάσκαλός τους, ότι δηλαδή «η ζωγραφική είναι μία, οι μορφές αλλάζουν».
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
