Μπορεί να είναι δύσκολο να συντονιστούν τέσσερα άτομα για ένα ραντεβού, όμως το βράδυ της περασμένης Δευτέρας, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, εκατοντάδες συντονίστηκαν απολύτως αυθόρμητα. Στη συναυλία του Θάνου Μικρούτσικου «Το πιο όμορφο απ’ όλα δεν σ’ το έχω πει ακόμα…» ήταν όλοι εκεί. Και θεωρώ ότι ήταν η συναυλία του Θάνου. Ηταν σαν να την έστησε εκείνος, σαν να έβαλε εκείνος στη σειρά τα τραγούδια. Αυτό που έλειπε ήταν η φυσική του παρουσία.
Είχε όμως πολλούς εκεί να τον τιμήσουν. Εκτός από την οικογένειά του, τους φίλους του, τους συνεργάτες του, είχε και άλλους. Οπως τη 16χρονη Φωτεινή που ήταν δίπλα μου, η οποία ξέσπασε σε λυγμούς στους «7 Νάνους» (προβλήθηκε σε βίντεο, με τον συνθέτη να το ερμηνεύει). Αυθόρμητη η ερώτησή μου «Μα γιατί;» και απάντησή της «ο παππούς μου ήταν ναυτικός και ο πατέρας μου – καθόταν δίπλα της – το άκουγε αυτό όπως και όλα τα άλλα. Από εκεί τα έμαθα». Οι λυγμοί της έφηβης Φωτεινής, το κλάμα της σε κάποια άλλα τραγούδια αλλά και το πάθος να χειροκροτεί και να τραγουδά άλλα κομμάτια του συνθέτη, πιστοποιούν ότι το έργο του, δικαίως, όπως έλεγε ο ίδιος, έχει περάσει στην τέταρτη – πέμπτη γενιά. Ισως αυτό να αποτελεί και το μεγαλύτερο παράσημό του.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
