Ηταν το 2017 όταν ο ταλαντούχος Γιώργος Ζυγούρης έκανε το ντεμπούτο του στο θεατρικό σανίδι με την παράσταση «Πόθοι κάτω από τις λεύκες», η οποία παρουσιάστηκε σε σκηνοθεσία Αντώνη Αντύπα στο Εθνικό Θέατρο. Μέσα στα επτά αυτά χρόνια που μεσολάβησαν από τότε, ο ίδιος έχει καταφέρει να μετρά στο βιογραφικό του σημαντικές συνεργασίες με σκηνοθέτες όπως η Κατερίνα Ευαγγελάτου, ο Δημήτρης Καραντζάς, η Σόφια Πάσχου και πολλοί ακόμη. Αυτό το καλοκαίρι συνάντησε το θεατρικό έργο του Μολιέρου «Ο κατά φαντασίαν ασθενής» σε διασκευή και σκηνοθεσία Αιμίλιου Χειλάκη και Μανώλη Δούνια.
Λίγο προτού η παράσταση κλείσει τον κύκλο της (απομένουν λίγες παραστάσεις στην Αττική, στις 26 μάλιστα Σεπτεμβρίου παρουσιάζεται στο Ηρώδειο) τον συναντήσαμε.
«Σε ποιον βαθμό «O κατά φαντασίαν ασθενής», ένα έργο που πρωτοπαίχθηκε το 1673, μπορεί να αφορά τον θεατή τού σήμερα;» τον ρωτώ. «Νομίζω ότι τον αφορά όπως κάθε έργο που έχει αξιωθεί να λέγεται κλασικό, επειδή ακριβώς δεν έχει παύσει να απασχολεί τον θεατή μέχρι και σήμερα. Οπότε «Ο κατά φαντασίαν ασθενής» ενδιαφέρει το κοινό σε αρκετά μεγάλο βαθμό» απαντά.
Πράγματι οι περιπέτειες του σπαγκοραμμένου Aργκάν (στην παράσταση τον υποδύεται ο Αιμίλιος Χειλάκης), ο οποίος πιστεύει ότι νοσεί βαριά από αναρίθμητες ασθένειες, φαίνεται να προκαλούν πάντα το γέλιο ως ένα διαχρονικό τελικά σχόλιο για τη δύναμη της εμμονής, που θολώνει το μυαλό και την κρίση, κάνοντας τον άνθρωπο θύμα χειραγώγησης από απατεώνες και δολοπλόκους, αλλά και από τις πάσης φύσεως «αυθεντίες» που προσπαθούν να τον κάνουν να τις πιστέψει ότι θα δώσουν λύση στο πρόβλημά του.
Σημειώνεται ότι «Ο κατά φαντασίαν ασθενής» υπήρξε το «κύκνειο άσμα» του Μολιέρου. Ηταν το τελευταίο έργο που έγραψε αφού κατά τη διάρκεια των παραστάσεων κατέρρευσε επί σκηνής, χωρίς ωστόσο να αφήσει το κοινό να το αντιληφθεί. Πέθανε λίγο αργότερα στο σπίτι του.
Τι σας κεντρίζει στο έργο «Ο κατά φαντασίαν ασθενής» του Μολιέρου;
«Ο σχολιασμός της αστικής τάξης, αλλά και όσων παρασιτούν γύρω της με έναν ευγενικό και συνάμα σκληρό τρόπο, με το γάντι θα έλεγα».
Ποια σημεία του έργου θέλει να φωτίσει η δική σας παράσταση;
«Τη ματαιοδοξία κάποιων ανθρώπων να τραβούν την προσοχή επάνω τους με κάθε τέχνασμα και ότι το να νοσείς κατά φαντασίαν είναι προνόμιο των πλουσίων».
Ο Μολιέρος μιλάει για τους κομπογιαννίτες της εποχής του. Οι σύγχρονοι κομπογιαννίτες, ποιοι είναι για εσάς;
«Στη σύγχρονη εποχή η επιστήμη έχει προχωρήσει και κατέχει αδιαμφισβήτητο ρόλο στην εξήγηση του κόσμου μας. Οι κομπογιαννίτες τού σήμερα λοιπόν είναι αυτοί που την αμφισβητούν, άρα οι συνωμοσιολόγοι».
«Ο Τομά Ντιαφουαρίς είναι ένας άνθρωπος στερημένος από αγάπη, που έχει οδηγηθεί να γίνει κάτι στη ζωή του που το επέλεξε ο πατέρας του, αντί για εκείνον.»
Πώς θα χαρακτηρίζατε τον ήρωα που υποδύεστε, τον Τομά Ντιαφουαρίς;
«Ο Τομά Ντιαφουαρίς είναι ένας άνθρωπος στερημένος από αγάπη, που έχει οδηγηθεί να γίνει κάτι στη ζωή του που το επέλεξε ο πατέρας του, αντί για εκείνον. Ψάχνει απελπισμένα να έρθει κοντά με έναν άνθρωπο με τον πιο λάθος τρόπο, για όλους τους παραπάνω λόγους».
Πώς είναι για εσάς η εξερεύνηση του κώδικα της κωμωδίας μέσα από αυτό το έργο;
«Εν γένει πιστεύω ότι η κωμωδία στηρίζεται στο timing και στην ακρίβεια. Το να πετύχει αυτός ο συνδυασμός σε μια κωμωδία λόγου, όπως «Ο κατά φαντασίαν ασθενής» του Μολιέρου, ήταν ένας στόχος κατά τι πιο δύσκολος».
Τι κάνει ένα παιδί που έχει περάσει στη Σχολή Χημικών Μηχανικών να θέλει να σπουδάσει παράλληλα υποκριτική;
«Το να μη θέλει να δουλέψει σε ένα γραφείο με ένα ωράριο 9-5. Παρ’ όλα αυτά το αντικείμενο των πρώτων μου σπουδών είναι απείρως ενδιαφέρον και θεωρώ ότι υπάρχει ένας παρόμοιος τρόπος σκέψης και στο θέατρο, ένας κόσμος όπου διέπεται από κανόνες και μεθόδους, αλλά και φαντασία».
Είναι δύσκολο να είσαι ηθοποιός στην Ελλάδα του 2024;
«Αυτή η ερώτηση που μου κάνετε τυγχάνει να έρχεται σε μια συγκυρία απαξίωσης του επαγγέλματος των ηθοποιών και γενικότερα των καλλιτεχνικών επαγγελμάτων, αν θυμάστε την πρόσφατη περιπέτεια με το προεδρικό διάταγμα που απαξίωσε τα πτυχία μας. Ευελπιστώ ότι τα πράγματα θα αποκατασταθούν με τη δημιουργία της Ακαδημίας Θεάτρου».
Θεωρείτε τη γενιά σας αδικημένη;
«Λίγο ναι, γιατί πρέπει να δίνουμε σχεδόν τον μισό μισθό μας σε ενοίκια».
Εχετε κάνει τηλεόραση. Την αγαπάτε ως μέσο;
«Την αγαπώ λίγο λιγότερο από το θέατρο».
Τον Νοέμβριο συναντάτε για ακόμη μία φορά ως σκηνοθέτη τον Δημήτρη Καραντζά στο έργο του Τενεσί Ουίλιαμς «Λεωφορείον ο Πόθος». Αγαπάτε τις σταθερές συνεργασίες;
«Οι μεγάλες σχέσεις στο θέατρο αλλά και στη ζωή εμβαθύνουν με τον χρόνο. Ανυπομονώ να συναντηθώ ξανά με τον Δημήτρη, ειδικά τώρα που έχει εγκαθιδρυθεί μια οικειότητα με τον τρόπο που προσεγγίζει ο καθένας μας τη δουλειά. Μου αρέσουν οι σταθερές συνεργασίες και σχέσεις, εκεί που νομίζεις ότι έχεις μάθει τον άλλον, πάντα γνωρίζεις κάτι καινούργιο».
INFO «Ο κατά φαντασίαν ασθενής» – Ακολουθούν παραστάσεις σε διάφορες περιοχές της Αττικής, ενώ στις 26 Σεπτεμβρίου παρουσιάζεται στο Ηρώδειο.
