Η Εύη Καλογηροπούλου εκτός από κινηματογραφίστρια είναι και εικαστικός. Οταν συμμετείχε στην έκθεση «Στο ίδιο ποτάμι δύο φορές» που διοργανώθηκε από το Ιδρυμα ΔΕΣΤΕ σε συνεργασία με το New Museum της Νέας Υόρκης το 2019 είχε παρουσιάσει το έργο «Speculations on a battle outcome», θραύσματα γυναικείων μορφών που παραπέμπουν στη δυτική μετόπη του Παρθενώνα όπου απεικονίζεται η εισβολή των Αμαζόνων στην Αθήνα. «Τι θα γινόταν αν κέρδιζαν εκείνες;» διερωτήθηκε και σμίλευσε τις δυναμικές μορφές τους σε μια σύγχρονη εκδοχή τους και σε μάρμαρο, ένα υλικό που χρησιμοποιεί με συνέπεια στην πρακτική της. «Το μάρμαρο ως υλικό ήταν πάντα συνυφασμένο με άνδρες τεχνίτες καθώς είναι ιδιαίτερα σκληρό. Επίσης μου είναι πολύ οικείο μιας και υπάρχει παντού γύρω μας στα αρχαία μνημεία. Σαν υλικό όμως, παρότι υπάρχουν διαφορετικά είδη μαρμάρου με συγκεκριμένα νερά και χρώματα, δεν είναι ποτέ το ίδιο γιατί πρόκειται για φυσικό βράχο ο οποίος είναι πάντα απρόβλεπτος».
Το φθινόπωρο αναμένεται να συμμετάσχει στη φουάρ Frieze του Λονδίνου, όπου η γκαλερί The Breeder θα δείξει ένα σώμα δουλειάς της που αποτελείται επίσης από γλυπτά από μάρμαρο. Τα έργα είναι εμπνευσμένα από τις μεταμεσονύκτιες κόντρες που λάμβαναν χώρα στην περιοχή Βούτα στο Ανω Καλαμάκι όταν ήταν έφηβη, εξ ου και η Καλογηροπούλου «παραχωρεί» τη μηχανή, ένα από τα θεωρούμενα σύμβολα αρρενωπότητας και ανδρισμού σε γυναίκες μοτοσικλετίστριες, οι οποίες στο έργο της παραπέμπουν στις Αμαζόνες ή στην Κυνίσκα, τη σπαρτιάτισσα πριγκίπισσα που υπήρξε η πρώτη γυναίκα που κέρδισε σε Ολυμπιακούς Αγώνες το 396 π.Χ., ανοίγοντας τον δρόμο για μικρότερες και μεγαλύτερες διεκδικήσεις για το φύλο της. Είναι μια «βρώμικη» δουλειά, αλλά κάποιες πρέπει να την κάνουν.
