Ο ανυποψίαστος θεατής είχε μόλις βολευτεί στη θέση του. Ο ηθοποιός, σοβαρός αλλά προσηνής, τον πλησίασε και χωρίς περιστροφές τον ρώτησε τι ακριβώς έκανε τη νύχτα της Κυριακής 12 Φεβρουαρίου 2012 (δηλαδή «όταν πυρπολήθηκε η Αθήνα», όταν η πόλη μετατράπηκε «σε πεδίο μάχης» με αφορμή τότε την ψήφιση του δεύτερου μνημονίου). Ο θεατής αιφνιδιάστηκε, έμεινε για λίγα δευτερόλεπτα σκεπτικός και ύστερα απάντησε ότι, αλίμονο, δεν θυμόταν. Η παράσταση «Η Ακρα Ταπείνωση» δεν είχε ακόμη επισήμως ξεκινήσει, όμως ό,τι περιγράψαμε αποτελούσε αναμφίβολα μέρος της.
Βασισμένος στο ομότιτλο βιβλίο της Ρέας Γαλανάκη (εκδ. Καστανιώτη, 2015 – Βalkanika Literary Award, 2019), ο σκηνοθέτης Παντελής Φλατσούσης, εκκινώντας από τα χρόνια της πρόσφατης οικονομικής κρίσης και κινούμενος «μεταξύ μυθοπλασίας και πραγματικότητας», έστησε στο θέατρο Θησείον κάτι που μοιάζει να εκτυλίσσεται ως μια σειρά αλλεπάλληλων συνομιλιών, κοινωνικών, πολιτικών, ιδεολογικών, υπαρξιακών, με κεντρικό άξονα τις γενιές και τις ταυτότητές τους, εκείνη του Πολυτεχνείου και τη δική του. Τη σκηνική αφήγηση, εν προκειμένω, την παρακολουθούμε -όπως και στο πρωτότυπο λογοτεχνικό κείμενο, εμπνευσμένο εν μέρει και από την αρχαία ελληνική τραγωδία – μέσα από τη «λοξή ματιά» δύο ηλικιωμένων γυναικών, της Τειρεσίας και της Νύμφης, οι οποίες δραπετεύουν κρυφά από έναν «ξενώνα» του υποβαθμισμένου κέντρου και εισχωρούν στο φλεγόμενο επίκεντρο των διαδηλώσεων και των βίαιων συγκρούσεων.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
