«Ο θυμός μου δεν είναι στιγμιαίος καφές»

Ο Καζαντζίδης, σε αυτά τα 192 αυτοβιογραφικά διηγήματα διαλόγου, βγάζει την ψυχή του. Ξαπλώνει στο κρεβάτι του ψυχαναλυτή και μιλάει για όλα. Για το τραγούδι, τη στεναχώρια, τη γιορτή, τα χρήματα, το μέτρο της ευτυχίας, την επιτυχία, την πείνα, την τσίπα, την ανθρωπιά, τη φωνή, τη μεγάλη φωνή, την αθάνατη φωνή, τα μεγάλα έργα, τις μεταγγίσεις αίματος, τις δυο πόρτες που έχει η ζωή, την τιμή που τιμή δεν έχει, το θηρίο το ανήμερο, τον χαρακτήρα, το ταλέντο, τη σοφία, το λάθος, τον βάλτο με τους «βαλτούς» της νύχτας, την γκαζιέρα που τα καίει όλα, τον θάνατο που έρχεται εν ζωή, το ποινικό αδίκημα και τα ισόγεια σε αυτούς που κακομεταχειρίζονται τα δώρα του Θεού, τον Μπιθικώτση, τον Χιώτη, τον Τσιτσάνη, τον Βαμβακάρη, τον Παπαϊωάννου, την Ευτυχία, τον Πυθαγόρα, τον Πόντο, την πείνα, τον πόλεμο, τον Εμφύλιο, το φακέλωμα, τη Μακρόνησο, την πείνα, το αλύπητο ξύλο στον στρατό και στην Ασφάλεια, τη Μαρινέλλα, την Γκρέυ, τη Σεβάς, τα χασίσια, τον τζόγο, την τύχη, τον Μίκη, τον Μάνο, τον Σαββόπουλο, τον πολλαπλασιαστή της αντοχής του βασανισμένου ανθρώπου, τον πλούτο της φτώχειας, τις φωνές που θα καλούσε να τραγουδήσουν σε μια φανταστική γιορτή του λαϊκού τραγουδιού, την απίστευτη φωνή της Χαρούλας, τον Νταλάρα, τον Ακη Πάνου, τη Βιτάλη, τον Μητσιά, τον Πάριο, τον πρόεδρο Λευτέρη Παπαδόπουλο, τη Δήμητρα Γαλάνη, την τσίμπλα στο μάτι του ασφαλίτη, το κόστος της αλήθειας, την ευθύνη, τη συγχώρηση, τη Δικαιοσύνη που είναι πάντα το άλλο χέρι της εξουσίας, το μπουζούκι, τη συνήθεια, τις ξελογιάστρες γυναίκες, τη Γεσθημανή την πολυαγαπημένη του μάνα, τον αδελφό του, τον πατέρα του, τον θάνατο, το βάσανο, την Κατοχή, τη Χούντα, τα σάλια, τις αξίες, τους δασκάλους, τους εχθρούς, το άδικο, το δίκιο, τον Χρήστο που αγάπησε, το παιδί που δεν έπαιξε, τη σεναριογράφο της ζωής του, τα στραβά μάτια που κάνει πού και πού ο Θεός, τη θάλασσα, την πείνα που σε κάνει ζώο αρπαχτικό, το τραγούδι που σώζει ζωές, τα μάτια που δεν αντέχουν αυτό που βλέπουν, τα δύο γουρουνάκια για ναύλα, το μονάκριβο παλτό, την αιματοχυσία στη μέση της πλατείας, την καλύτερη ζωή που κρύβει κι αυτή λακκούβες, τη γαλήνη μετά την τρικυμία, την Πιαφ, τον Βαν Γκογκ, τη ζωή που είναι τίγκα στα «γιατί», το πυθαγόρειο θεώρημα, τα μάτια που μιλάνε, τη συντροφιά του μυαλού και της ψυχής, το σταυροδρόμι των παρανόμων, το μεγάλο μεροκάματο που δεν κρύβει τη χαρά, τα τραγούδια που ξεχειλίζουν δάκρυα, τον Παράδεισο, την Κόλαση, τη χειραψία με τον Διάβολο, τα δάκρυα του Ακη Πάνου, την αγάπη του κόσμου, το μίσος της εξουσίας, τα τραγούδια που δεν είδαν ούτε ήλιο ούτε φεγγάρι, το μέτρο, το έρημο νησί, το δέντρο που τον δέσανε, την ημέρα που η φωνή του βρήκε σύντροφο, το μεθύσι, το άδειασμα της τσέπης, το συνεχές λάδωμα του μυαλού, τον γάμο, την παραγγελιά του κυρίου, τον καθρέφτη του κυρίου που χορεύει, την άτιμη τη μνήμη, την παρανομία που του στοίχισε μια περιουσία, την Αμερική, τη Γερμανία, την Τουρκία, τη βρώμικη κολόνια που κρατάει χρόνια, τα σπίτια στην πόλη που έχουν το άνετο που σε κάνει αιχμάλωτο, τον τρόμο στο πάλκο με τα πιάτα, το κέρδος της χασούρας, την Ανατολή, το Σαββατόβραδο, το πεϊνιρλί, την Καλσούμ, τον καημό που αν δεν τον βγάλεις έξω πνίγεσαι μέσα σου, το αγύριστο κεφάλι, τη σπηλιά του μυστηρίου, τον Πρόδρομο τον Τσαουσάκη, το αριστούργημα που κολλάει σαν τσίχλα στο μυαλό, την αυτοβιογραφία του πόνου, τις ρηχές ψυχές που σέρνονται στην κονόμα, το κέρδος πάνω σε πτώματα, τον δρόμο που οδηγεί από τη Συνοικία το Ονειρο στο κέντρο του λαϊκού τραγουδιού, τα ορθογραφικά λάθη, το άδικο που γράφει τα μεγάλα τραγούδια, το χούι που φεύγει πάντα τελευταίο, το ταλέντο να κουμαντάρεις το «εγώ και οι άλλοι», τον σεισμό που τον λέγαν Βάσω, τα κουστουμάκια της φωνής…