Oι καλοί συνθέτες γράφουν καλά τραγούδια, οι σπουδαίοι σπουδαία. Εκείνο όμως που τους χαρακτηρίζει μεγάλους είναι οι τομές ή ακόμη και οι ρήξεις που επιχείρησαν και κατάφεραν στην εποχή τους. Εκείνοι που είχαν το χάρισμα και την τόλμη, από τη μία να μην κολακέψουν το κοινό γούστο αλλά να προσπαθήσουν να διευρύνουν την περίμετρό του, και ταυτόχρονα να μη λειτουργήσουν με ελιτισμό αλλά βαθιά λαϊκά.
Την εποχή της Μεταπολίτευσης όλα τα σάρωναν – και δικαίως – τα ακλόνητα λαϊκά τραγούδια του Μίκη. Μπήκαν σε όλα τα στόματα που είχαν ανάγκη να ξανατραγουδήσουν δυνατά και συλλογικά. Ο Μίκης έτσι κι αλλιώς είχε κάνει την πραγματικά μεγάλη επανάσταση ήδη από το 1958 όταν μελοποίησε τον «Επιτάφιο» του Ρίτσου σε χασάπικα και ζεϊμπέκικα, κάτι που σήμερα μας ακούγεται απόλυτα φυσικό αλλά τότε δεν ήταν καθόλου, αντιθέτως αμφισβητήθηκε έως και κατακρίθηκε.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
