Ο σουηδός θρύλος

Ανατρέχοντας στο αρχείο μου για ν’ ακούσω και πάλι το ηχητικό υλικό από τη μοναδική φορά που είχα την τύχη να βρεθώ στο ίδιο τραπέζι με τον Μαξ φον Σίντοφ, ανατριχιάζω. Ακούγοντας το υλικό θυμάμαι ότι όπως ακριβώς συμβαίνει στις ταινίες του, ο Καρλ Αντολφ φον Σίντοφ, γιος γερμανικής καταγωγής σουηδού εθνολόγου και σουηδής βαρόνης, δασκάλας το επάγγελμα, κατ’ αρχάς σε «αιχμαλώτιζε» με την μπάσα, επιβλητική φωνή του. Θυμάμαι όμως ότι πίσω από το σχεδόν μεγαλόσωμο, γρανιτένιο παρουσιαστικό του (1,90 μ.), έβλεπες έναν ήπιο, γλυκό άνθρωπο, έτοιμο να μοιραστεί μαζί σου στιγμές από την τεράστια εμπειρία του – έστω μέσα στα στενά περιθώρια της μισής ώρας και μέσα στην τρέλα ενός φεστιβάλ όπως των Καννών.

Στο κάτω κάτω πρόκειται για τον Μαξ φον Σίντοφ, έναν από τους στενότερους συνεργάτες του Ινγκμαρ Μπέργκμαν σε ταινίες που μια φορά κι έναν καιρό είχαν μετατρέψει τη Σουηδία σε τεράστια κινηματογραφική δύναμη, μια από τις κορυφαίες της Ευρώπης. Δύο από τις πολλές ταινίες του Μπέργκμαν στις οποίες ο Φον Σίντοφ ήταν πρωταγωνιστής, η «Πηγή των παρθένων» και το «Πίσω από τον σπασμένο καθρέφτη», βραβεύθηκαν με το Οσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας. Επαιξε όμως και στην «7η σφραγίδα», στο «Πάθος», στην «Επαφή», στους «Κοινωνούντες», στην «Ωρα του λύκου», στην «Ντροπή», στον «Μάγο». Ανήκε στη θαυμαστή (και τυχερή) εκείνη κάστα σουηδών καλλιτεχνών που υπό την μπαγκέτα του ιδιοφυούς Μπέργκμαν, από τα τέλη της δεκαετίας του 1950 και για πολλά χρόνια αργότερα, άλλαζε ριζικά τη φιλοσοφία των θεατών του κινηματογράφου, τους έφερνε αντιμέτωπους με τα εσώψυχά τους, διαμορφώνοντας τον τρόπο σκέψης, ψηλαφίζοντας ανομολόγητες ανησυχίες τους.