To καλοκαίρι του 1936, η κυβέρνηση του Λαϊκού Μετώπου, μια συμμαχία σοσιαλιστών και κομμουνιστών υπό τον Λεόν Μπλουμ, είχε προσφάτως κερδίσει τις εκλογές και ετοιμαζόταν να γιορτάσει την επέτειο της Γαλλικής Επανάστασης. Εγκατεστημένος από χρόνια στο Παρίσι, ο Πάμπλο Πικάσο έλαβε πρόθυμα μέρος στις εκδηλώσεις με μια μεγεθυσμένη εκδοχή ενός παλαιότερου έργου του με θέμα τον Μινώταυρο, το οποίο θα αποτελούσε το «φόντο» του θεατρικού έργου του Ρομέν Ρολάν «14 Ιουλίου». Ως τότε δεν ενδιαφερόταν ιδιαίτερα για την πολιτική, τουλάχιστον σε ό,τι αφορούσε την επιλογή της θεματογραφίας του. Συνειδητοποιούσε όμως, όπως και αρκετοί άλλοι σύγχρονοί του διανοούμενοι, ότι τα σύννεφα του πολέμου πύκνωναν επάνω από τον κόσμο καθώς ο φασισμός άπλωνε απειλητικά τα πλοκάμια του.
Λίγες, μόλις, ημέρες αργότερα, στις 17 Ιουλίου, στη χώρα του Πικάσο ξεσπούσε ο Ισπανικός Εμφύλιος Πόλεμος ανάμεσα στους Εθνικιστές υπό τον στρατηγό Φράνκο, μελλοντικό δικτάτορα της χώρας, και στους Δημοκρατικούς: τους υπερασπιστές δηλαδή της εκλεγμένης κυβέρνησης που καθοδηγούνταν από τον πρόεδρο της Β’ Ισπανικής Δημοκρατίας Μανουέλ Αθάνια. Το πολιτικό εύρος των Δημοκρατικών Δυνάμεων ήταν μεγάλο περιλαμβάνοντας από φιλελεύθερους αστούς μέχρι σοσιαλιστές, κομμουνιστές και αναρχικούς επαναστάτες.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
